Ο Ούτις στους εκλογικούς καταλόγους

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Με το δεδομένο ότι ο Οδυσσέας, και ως Ούτις, είναι ένα από πρότυπα με τα οποία ευχαρίστως ταυτιζόμαστε φυλετικά, βέβαιοι πως είμαστε πολυμήχανοι όσο κι εκείνος, δεν ξενίζει η ακμαία παρουσία του Κανενός στην καθαυτό εκλογική διαδικασία, καθώς και στο μεσοδιάστημα από κάλπη σε κάλπη. Ενα μεσοδιάστημα βεβαρημένο πάντα από προεκλογικά χαρακτηριστικά, αφού –άλλο δεδομένο κι αυτό– μόνο έτσι μάθαμε να εννοούμε τον πολιτικό χρόνο, ακόμα κι αν δεν έχει περάσει δίμηνο από τη λαϊκή ετυμηγορία. Ως προς αυτό, είναι πιθανό τα κόμματα να παρακολουθούν απλώς τα λαϊκά αισθήματα και να μην τα διεγείρουν τα ίδια, εφόσον –τρίτο δεδομένο– οι κοψοχέρηδες αρχίζουν να εμφανίζονται αρκετά πριν κλείσουν οι εκατό πρώτες ημέρες κάθε νέας κυβέρνησης.
Στις εκλογές ο Κανένας (ως «Κανένας απ’ όλους», όχι απλώς ως «Κανένας από τους δύο που διεκδικούν την εξουσία») εμφανίζεται με τρεις μορφές: πολιτική αποχή, πολιτικό άκυρο και λευκό· μια τέταρτη είναι η επιλογή κάποιου περιθωριακού συνδυασμού «για χαβαλέ». Καθεμία από τις μορφές αυτές έχει τη δική της φωνή και...
 συνέχεια
 ...τη δική της ιδεολογική καταγωγή, όλες πάντως συμφωνούν ως προς το κύριο: αρνούνται το υπάρχον και συγχρόνως αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να διαμορφώσουν κάποια εναλλακτική. Καταθέτουν ένα βίαιο «όχι σε όλους» με την άδικη και, τελικά, επικίνδυνη πεποίθηση πως «όλοι είναι ίδιοι, κι όλοι τους χαλασμένοι, ψεύτες, απατεώνες κτλ.». Το πού είναι πιθανό να εκβάλει αυτή η κατεδαφιστική πρόσληψη της πολιτικής, όπου ο λαϊκισμός πηγάζει πια από μια ικανή, μηδενιστική μερίδα του ίδιου του λαού και όχι από τους συνήθεις κόλακές του, μας το δείχνει σχεδόν όλη η γερασμένη Ευρώπη, αλλά και η Αμερική του Τραμπ.
Ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις ο Κανένας θεριεύει. Τον διευκολύνει άλλωστε να εκφραστεί καθαρά η ίδια η πρόβλεψη των δημοσκοπήσεων να δίνουν ως πιθανή και την απάντηση «Κανένας» στις ερωτήσεις που θέτουν. Σε πολιτικά πυκνότατες περιόδους, όπως είναι η παρατεινόμενη μνημονιακή, που δεν έχει αφήσει άθικτο κανέναν πολίτη, αλλά και κανένα κόμμα, μπορεί οι άνθρωποι να μάχονται για να κρατήσουν αναλλοίωτες κάποιες από τις ιδέες τους, τα αισθήματά τους όμως αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς, ενίοτε χωρίς βασανιστικές σκέψεις. Και προς μία και μόνη κατεύθυνση: από την κάποια ελπίδα στην απογοήτευση· από τις μετρημένες έστω προσδοκίες στην αγανάκτηση.
Η ίδια η πραγματικότητα (η οικονομική πρωτίστως), όπως την ορίζει το γεγονός ότι η χώρα παραμένει κηδεμονευόμενη, η δε Βουλή της μάλλον εγκρίνει εισαγόμενα σχέδια παρά βούλεται και βουλεύεται, αντιπολιτεύεται πολύ πιο αποτελεσματικά τις κυβερνήσεις απ’ ό,τι η τυπική κομματική αντιπολίτευση. Αυτό λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανάπτυξη του γενικευμένου απορριπτισμού, που τελικά δεν γοητεύεται από τον Κανέναν αλλά από το τίποτε. Ενας βραχνάς. Που δεν φεύγει με τα συνήθη γιατροσόφια της πόλωσης. Ούτε με εκλογές, όπως έχει ήδη φανεί.
από kathimerini.gr 
(4/10/'16)