Ο πόλεμος της μνήμης δεν τελειώνει ποτέ

Παντελής Μπουκάλας

Νιώθω εξαιρετικά αμήχανος που μιλάω για την αντίσταση και το τεράστιο κόστος του έρωτα για την ελευθερία μπροστά σε ανθρώπους που δαπάνησαν για μας τη ζωή τους και την ψυχή τους - χωρίς να τους το αναγνωρίσει, στον πρέποντα καιρό ή αργότερα, και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο γείτονας, ο ψιλικατζής τους, ο εργοδότης τους (όταν έβρισκαν), κάμποσοι από τους φίλους ή και τους συγγενείς τους, και μάλλον πολλοί από τους συναδέλφους τους. Σίγουρα δεν έπραξαν ό,τι έπραξαν και δεν δαπάνησαν ό,τι πολύτιμο δαπάνησαν επιζητώντας αυτήν την αναγνώριση. Δεν ήταν αυτός ο τρόπος τους, το ήθος τους.

Επίσης σίγουρο είναι όμως πως όσοι φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν από τους χουντικούς, χάνοντας χρόνο ψυχής που ποτέ δεν ανακτάται, όταν είδαν στη μεταπολίτευση αρκετούς από τους θύτες τους να στολίζουν τους καταλόγους των ευπατριδών, να σταδιοδρομούν και να θριαμβεύουν, ενώ οι ίδιοι έπρεπε να ξαναπιάσουν τη ζωή τους από την αρχή, από το μηδέν, θα ένιωσαν  την αθεράπευτη πίκρα της ριζικής διάψευσης. Την ίδια ακριβώς που ένιωσαν και όσοι πολέμησαν κατά των Γερμανών, κι ύστερα η ελευθερωμένη πατρίδα τους τούς ξαπόστειλε με συνοπτικές διαδικασίες εις τόπους αναψύξεως, εκτελώντας τους, ή εις νήσους ανανήψεως, και μάλιστα παρθενώνειας, όπως η Μακρόνησος. Και ξανάδωσε η μητρίδα αυτή τα κλειδιά και τα ηνία όχι μόνο σε απόντες από τον αγώνα αλλά και σε δωσίλογους, μαυραγορίτες, και λοιπές ψυχές μαραγκιασμένες. 

* Aπό την ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου του Στέλιου Κούλογλου “Μαρτυρίες για τη δικτατορία και την αντίσταση”

 Ολόκληρη η ομιλία του Παντελή Μπουκάλα : ΕΔΩ