Ο Σόϊμπλε πάει γιά πρόεδρος τής Βουλής...

Ο μπαμπούλας πέθανε, ζήτω ο μπαμπούλας...

Όταν (για μια ακόμη φορά) άδικα πανηγυρίζουν οι Έλληνες...
Το στόρι με τον Σόιμπλε, μου θυμίζει κάπως την υπόθεση...
Τζίμι Κάρτερ. Που είχε εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο φυστικάς, πριν από σαραντατόσα χρόνια και ανοίγανε σαμπάνιες (τέλος πάντων, KAIR…) ανά την ελληνική επικράτεια. Γιατί είχαμε ξεφορτωθεί τον δράκο Κίσσινγκερ απ’ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και είχαμε όλοι και όλες την εντύπωση ότι μετρημένες ήταν οι ώρες των Τούρκων στην Κύπρο –σιμά κοντά το νησί θα ξαναγινόταν ένα ξανά. Αν δεν κάνω λάθος, επειδή ήμουνα πιτσιρικάς τότε, πρέπει να ήχησαν και καμπάνες σε χωριά και κωμοπόλεις. Κλίμα πανηγυρικό, τι να σας λέω, ως την ώρα που βγήκε ο εκπρόσωπος του Κάρτερ, κάποιος εκπρόσωπος τέλος πάντων, και είπε τη μαγική φράση:

«Άδικα πανηγυρίζουν οι Έλληνες»!

Δίκιο είχε ο άνθρωπος και το έδειξε η ιστορία. Διότι ο ορίτζιναλ μπαμπούλας μπορεί να πεθαίνει, να πηγαίνει μια βόλτα ως το χρονοντούλαπο έστω, αλλά κάποιος άλλος μπαμπούλας παίρνει τη θέση του. Και κάνει τη δουλειά, διότι περί δουλειάς πρόκειται δεν είναι προσωπικό το θέμα. Δεν τα έχουν μαζί μας οι μεγάλες δυνάμεις, δεν βλέπουν τις φάτσες μας και ξερνάνε, δεν τους τσαταλιάζουμε τα νεύρα με τη σημαία μας και τον εθνικό μας ύμνο. It’s only business, που λένε και οι ναρκέμποροι στις ταινίες, πριν βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του θύματος...
 συνέχεια
...Και η μπίζνα θα συνεχιστεί, είτε είναι ο Σόιμπλε στο γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, είτε είναι κάποιο άλλο πλάσμα πιο χαμογελαστό, πιο σιδερωμένο, πιο ευπροσήγορο…

Σκεφτείτε και τον Σεμπάστιαν Κουρτς, τον υπουργό Εξωτερικών της Αυστρίας. Τόσο ζεν πρεμιέ και καλοβαλμένος, που άνετα του έδινες το χέρι της κόρης σου. Κι από την άλλη τόσο σκληροπυρηνικά ξενοφοβικός, που είναι να κυκλοφορείς κοντά του με το διαβατήριο στα δόντια. Όσο το χρειάζεται βεβαίως το συγκεκριμένο προσωπείο. Όταν πάψει πια να του είναι απαραίτητο, ενδέχεται να αγκαλιάσει κι αυτός κανένα πιτσιρίκι σκουρόχρωμο και να του υποσχεθεί μια καλύτερη μέρα στον Παράδεισο της Δύσεως. Γιατί έτσι είναι το παιχνίδι, έτσι είναι η πολιτική, έτσι είναι η εξουσία, ιδίως αν εσύ έχεις λεφτά κι ο απέναντι κυκλοφορεί με τρύπιο παντελόνι. Ή τρύπιο δημόσιο ταμείο.

Ως εκ τούτου, βράσε όρυζα που φεύγει ο Σόιμπλε, βράσε όρυζα κι αν αναλάβει τη θέση του κάποιος από τους μισητούς Φιλελεύθερους. Καρότο και μαστίγιο είχε και πριν, καρότο και μαστίγιο θα έχει και αύριο. Αν περάσει της Μέρκελ θα έχει περισσότερο καρότο, αν περάσει του Λίντνερ θα έχει περισσότερο μαστίγιο. Αλλά στην σημερινή κλυδωνιζόμενη Ευρώπη, δεν μοιάζει να ήρθε η ώρα των δραματικών αλλαγών και των εντυπωσιακών κινήσεων. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η Ελλαδίτσα τα κάνει τα γούστα της καγκελαρίας και συμμορφώνεται με τις υποδείξεις της. Ως το ’19 τουλάχιστον, που είναι χρονιά εκλογών και περικοπών συντάξεων. Double whammy που θα λέγανε και οι Αμερικάνοι, φροντίζοντας για μια ακόμη φορά να επισημάνουν ότι δεν έχουν πάψει οι Έλληνες να πανηγυρίζουν άδικα…

Χρηστος Ξανθάκης