Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973

"ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚOΝΟΦΑΓΟΣ: O Πρύτανης του Πολυτεχνείου 

To κείμενο που ακολουθεί το έχω ήδη αναρτήσει αρκετές φορές. Αν το αναρτώ ξανά σήμερα είναι για τρείς λόγους:

Πρώτον,  γιατί κάθε φορά, εντυπωσιάζομαι από τον αριθμό εκείνων που το διαβάζουν, το σχολιάζουν και το κοινοποιούν. Αυτό σημαίνει οτι ακόμα υπάρχει ελπίδα.

Δεύτερον, γιατί σε μια περίοδο απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών, οι νεώτεροι (αυτοί κυρίως) πρέπει να μάθουν οτι σ' αυτή τη χώρα υπήρξαν και Σπουδαίοι Ανθρωποι και Επιστήμονες, που ασχολήθηκαν με την πολιτική επειδή είχαν απλώς και μόνον την φιλοδοξία, να βοηθήσουν την Πατρίδα τους.

Τρίτον, γιατί συνεχίζω να έχω την ψευδαίσθηση οτι η ΝΔ, το κόμμα που ο Κονοφάγος ΤΙΜΗΣΕ στο έπακρον με το ήθος, την πολιτεία και το παράδειγμά του, θα φιλοτιμηθεί κάποια στιγμή να τιμήσει αυτόν τον σπουδαίο Ελληνα.

ΠΟΙΟΣ  ΗΤΑΝ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΦΑΓΟΣ:
Δεν μνημονεύει κανένας αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο και το θεωρώ υποχρέωσή μου να γράψω ό,τι έμαθα: 

Ηταν Μαϊος του 1977, ένα ζεστό απόγευμα, όταν επισκέφθηκα τον Τάκη Λαμπρία στο Γραφείο του στη Ζαλοκώστα. 
Μιλούσε στο τηλέφωνο με τον Υπουργό Βιομηχανίας Κωνσταντίνο Κoνοφάγο. 

Δεν είχα ιδέα ποιός ήταν ο Κoνοφάγος, αλλά από τον τρόπο και τον έκδηλο σεβασμό με τον οποίο του απευθυνόταν ο Λαμπρίας κατάλαβα ότι θα ήταν κάποιος σπουδαίος. 
«Τον ξέρεις τον Κoνοφάγο;» Με ρώτησε όταν τελείωσε. 
Σηκώνω τους ώμους μου, ενώ παράλληλα έκανα κι έναν μορφασμό. 
Είδα τον Λαμπρία να τσατίζεται. 
«Δεν ξέρεις τον Κoνοφάγο; Τι στο διάβολο παρακολουθείς την πολιτική τότε;» 

Η συζήτηση έμεινε στη μέση, γιατί τον φώναξε ο Καραμανλής. 
Ντράπηκα για την ασχετοσύνη μου και άρχισα να ρωτάω ποιος είναι ο Κoνοφάγος. 
-"Βουλευτής Πρεβέζης", μου είπε ο ένας. 
-"Πρύτανης του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης που φυλακίστηκε από τη χούντα", συμπλήρωσε κάποιος άλλος. 
-«Σπουδαίος Καθηγητής του ΕΜΠ, Χημικός Μηχανικός και Μεταλλουργός», μου είπε ένας φίλος μου που σπούδαζε Μηχανικός. 
Κάνοντας χρήση του ονόματος του Τάκη Λαμπρία, τηλεφώνησα στο γραφείο του και ζήτησα να τον δώ ως….εκπρόσωπος της ΔΑΠ Παντείου. Για τόσο θράσος μιλάμε! 
Η γραμματέας του μου είπε να καλέσω αργότερα. 

Νόμισα ότι ήθελε να με ξεφορτωθεί και τηλεφώνησα την…άλλη μέρα! 
Μια αγχωμένη κυρία είπε ότι μ’ …έψαχναν γιατί ο Υπουργός ήθελε να με δεί αμέσως. 
Ρεζίλι των σκυλιών, πήγα όπως ήμουνα πρόχειρα ντυμένος, μ΄ ένα ξεβαμμένο τζίν και ένα φτηνό πουκάμισο και την αλαζονεία της νιότης. 

Από εκείνη τη μέρα θυμάμαι δυο πράγματα. 
Συνάντησα έναν φωτεινό άνθρωπο, σοφό, ευαίσθητο, οραματιστή, καλοσυνάτο και σεμνό. Πολύ σεμνό! 

Δεν ήθελε να μιλήσει για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Αρκέστηκε να πεί πως απλώς έπραξε το καθήκον του. 

Για πάντα θα ηχούν, σαν καμπάνες στ’ αυτιά μου, τα λόγια του ότι «η Ελλάδα πρέπει ν’ αξιοποιήσει τους φυσικούς της πόρους με σεβασμό στη φύση για το καλό των επερχομένων!» 

Φεύγοντας, μου έδωσε ως δώρο δυο βιβλία του. Ένα για τα μεταλλεία του Λαυρίου και μια ..Ποιητική Συλλογή! 

Ενας πρωτοπόρος μεταλλουργός που είχε την ευαισθησία να γράφει ποιήματα, δίδασκε στο ΕΜΠ, ασκούσε καθήκοντα Πρυτάνεως, σε ταραγμένους καιρούς και παράλληλα ήταν και Υπουργός Βιομηχανίας. 

Αισθάνθηκα τόσο ελάχιστος, ακόμα το αισθάνομαι, μπροστά στο μεγαλείο του Κωνσταντίνου Κoνοφάγου. 

Στην επόμενη μου συνάντηση με τον Λαμπρία, πήγα να κάνω τον έξυπνο και παπαγάλισα όσα είχα μάθει. 

Γέλασε, ύστερα στο πρόσωπό του σχηματίστηκε εκείνο το ….αθώο δολοφονικό του ύφος και μ’ έστειλε αδιάβαστο! 
«Ξέρεις το 1974 ο Καραμανλής είχε προτείνει στον Κoνοφάγο να είναι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, αλλά εκείνος αρνήθηκε και πήγε στην Πρέβεζα να μαζεύει ψήφους! Πόσοι θα το έκαναν αυτό, ε;» 
Και ύστερα για να με…ξεφορτωθεί, πρόσθεσε: «πάντως τα πιο σημαντικά για τον Κoνοφάγο, δεν τα έμαθες! Ψάξε να βρείς τι έκανε στην Κατοχή!» 

Εψαξα! Μέρες πολλές σε βιβλιοθήκες και αρχεία εφημερίδων. 
Και έμαθα.
Ο Κωνσταντίνος Κoνοφάγος, κατά τη διάρκεια της κατοχής, νεαρός μόλις μεταλλειολόγος στα μεταλλεία του Λαυρίου, με μια δική του πρωτοποριακή μέθοδο κατάφερε να παράγει καθαρό ασήμι! 
Κάτω από τη μύτη των κατακτητών, διακινδυνεύοντας τη ζωή του! 

Το ασήμι το μετέφερε στην Ελβετική Πρεσβεία, όπου είχε την έδρα του ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, απ’ όπου και πήγαινε και το αγόραζε ένας μαυραγορίτης κοσμηματοπώλης! 

Όμως, ο νεαρός μεταλλειολόγος εξασφάλισε την εξής συμφωνία: 
Με τα χρήματα που έβγαζε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, αγόραζε τρόφιμα τα οποία έστελνε στους κατοίκους του Λαυρίου. 
Με τον τρόπο αυτό ο Κoνοφάγος, έσωσε από την πείνα πάνω από 5.000 ψυχές! 
Και ήταν μόνον 28 ετών! 

Ο Κωνσταντίνος Κoνοφάγος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο στις 16.7.1989 και σύμφωνα με την επιθυμία του ετάφη στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου στον Θορικό του Λαυρίου, εκεί όπου, επίσης, τάφηκε το 1942 ο πρώτος εργάτης που πέθανε από πείνα στις εγκαταστάσεις των Μεταλλείων Λαυρίου. 

Ο τάφος του (μνημείο φιλοτεχνημένο από τον καθηγητή του ΕΜΠ Γ. Καλακαλλά) κατασκευάστηκε από σωρούς χοντρής σκουριάς του εργοστασίου Λαυρίου 

Αν ποτέ περάσετε από εκεί, αφήστε ένα λουλουδάκι στον τάφο του..»
Τώρα, αν με ρωτάτε πόσοι από τους σημερινούς βουλευτές και  φοιτητές του ΕΜΠ ξέρουν τον Κονοφάγο, θα σας γελάσω..."

(από το fb του Κωσταντίνου Τριανταφυλλάκη)