Φιλιππος Συρίγος: Ενα ορμητικό βήμα στο διάδρομο...

 


Ναταλί Χατζηαντωνίου


 Ορμητικός. Ετσι έμπαινε ο Συρίγος στην «Ελευθεροτυπία». Όχι βεβαια για να κάνει αίσθηση. Σιγά μην τον ενδιέφερε να κάνει αίσθηση στο κατά πολλές έννοιες «σπίτι» του. Εμπαινε έτσι, γιατί έτσι ήταν το...
βήμα του στον διάδρομο και στον δημοσιογραφικό κόσμο. Κι έτσι η προσωπικότητά του. Αισθητή, απαστράπτουσα, θορυβώδης, ορμητική, εξοπλισμένη με χιούμορ ή και δηλητηριώδη ειρωνία, ετοιμοπόλεμη αλλά και με μία παράξενη, τρυφερή αποδοχή, προορισμένη για όσους εκτιμούσε. Προσωπικότητα φτιαγμένη για να την αντιπαθήσεις κατευθείαν ή να την αγαπήσεις δια βίου. Εμβληματική για τη νεώτερη (και όχι μόνον) γενιά των συντακτών της εφημερίδας που στην αρχή παρακολουθούσαμε κάπως εμβρόντητη την πληθωρική του παρουσία, τον τρόπο που είχε να διασχίζει τον διάδρομο εκτοξεύοντας «μπινελίκια» και πειράγματα σε φίλους και συνεργάτες στα γραφεία ένθεν κι ένθεν. Επιφυλάσσοντας πολύ πιο αιχμηρά σχόλια και «βρωμόγλωσσα» για τους αντιπάλους του. Πειράζοντας τον Χρήστο τον «καφετζή» που περίμενε πώς και πώς καθημερινά αυτή την τελετουργία της ανταλλαγής χαριτωμένων ύβρεων περισσότερο κι απ' ό,τι ο Φίλιππος τον καφέ του. Διαολοστέλντοντας τους αντιπάλους του στο τάβλι-καταρχάς... Αλλά ας μην πω εγώ για τον Συρίγο των αθλητικών ή των πολιτικών. Ας πώ για τον Συρίγο των πολιτιστικών. Που ακολουθούσε τάχα μου διαμαρτυρόμενος σε παραστάσεις (σταθερά στην Επίδαυρο) την γυναίκα του την Ντίνα, πρώην πρωταθλήτρια της κολύμβησης και νυν και αεί φανατική του θεάτρου και του πολιτισμού. Που έμπαινε με την ίδια ορμητικότητα στο πολιτιστικό για να μας πει πώς του φάνηκε η τάδε παράσταση - εξίσου εύστοχος και λακωνικός στα σχόλιά του πάντα. Που εισέβαλε στο γραφείο ενθουσιασμένος για να μας δώσει ρεπορτάζ για την συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου εδώ και την ανυπέρβλητη ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα ή του Μανώλη Μητσιά εκεί. Εμμονικός; Φυσικά. Σε όλα. Υπάρχει κάποιος δημοσιογράφος με προσωπικότητα και άποψη, με θάρρος και ταλέντο χωρίς εμμονές και «αλητεία»;  Ε αυτό ήταν ο Φίλιππος. Ο δημοσιογράφος των εμμονών, η φωνή του, η φωνή του, η φωνή του. Η «αλητεία» του, τα αιχμηρά του αστεία, ο τρομαχτικός θυμός του, ένα «μπινελίκι» κι ένα γέλιο, ο άνθρωπος της πιάτσας, η τηλεοπτική του άνεση, ο απόηχος από τα πούλια που σκάνε τσαντισμένα στο τάβλι και από τους καυγάδες στο αθλητικό, ο ήχος μας στο Eurobasket του 87, το «άντε γαμήσου» του, το βήμα του στον διάδρομο. Στον διάδρομο που ανήκει εξίσου σε όσους είναι στην «Εφημερίδα των Συντακτών», σε όσους είναι στην σημερινή «Ελευθεροτυπία» και σε όσους είναι διασκορπισμένοι αλλού. Είχαμε την τύχη να τα ακούσουμε αυτά τα βήματα εμείς που τα ζήσαμε. «Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα..» που λέει κι ο Καββαδίας, που τραγουδάει κι ο Μικρούτσικος, που του άρεσε και του Φίλιππου...

Σχολιάζοντας ό,τι είχε σκιτσάρει ο Στάθης, συζητώντας μαζί του και με τον Τριάντη και με τον Καϊτατζή και με την Αριστέα και με τους άλλους στα «πηγαδάκια» των γραφείων με το ίδιο πάθος για τα αθλητικά και με το ίδιο για τα πολιτικά. Αποφεύγοντας να χαιρετίσει όποιον του την έσπαγε. Κατεβάζοντας ένα τόνο τη φωνή του για να σου κάνει μία πολιτική ανάλυση, ευθύβολη, χωρίς φιοριτούρες, με τον τρόπο του «αθλητικού» που δεν ηδονίζεται με τις λέξεις, αλλά σκοράρει κατευθείαν. Ακριβώς όπως έγραφε τα τελευταία χρόνια τα πολιτικά άρθρα του, χωρίς να μασάει τα λόγια του. Ωμά. Αντρίκεια να το πω; Ε ναι κι ας είναι παρεξηγημένη κάπως η έκφραση. Ο Φίλιππος ήταν παλαιάς κοπής τύπος. Μπορούσες να πανηγυρίζεις για ό,τι τόλμαγε να γράφει ή να  διαφωνείς μαζί του αλλά σε έπειθε τουλάχιστον το πείσμα του, η μαγκιά και η ξεροκεφαλιά του. Ετσι δεν βγήκε κόντρα στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Ελλάδα, προβλέποντας ήδη πολύ-πολύ εγκαίρως τί μας περιμένει και συγκεντρώνοντας τότε την μήνιν; Κόντρα ακόμα και στην γενική άποψη της Ελευθεροτυπίας - αν και στην «Ε» του Κίτσου και του Φυνταντίδη το θέμα της «γραμμής» ήταν κάτι πολύ σχετικό και πάντως ποτέ απαραβίαστο...

e-tetradio.gr

Αναρτήθηκε από nonews-NEWS στις 22:31