Αν πιστεύεις ότι «όλοι χωράνε», δεν έχεις καταλάβει γιατί σκόρπισε το ΠΑΣΟΚ

---

27/1/2014 Παραπολιτική

Η διαπίστωση του πολιτικού τέλους του παταγωδώς αποτυχημένου Ευάγγελου Βενιζέλου δεν είναι το μόνο θέμα που έχει καταντήσει πλέον κλισέ στη συζήτηση για την Κεντροαριστερά.

Μια άλλη φράση που επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς καθόλου να μπορώ να την καταλάβω είναι αυτό το περίφημο «όλοι χωράνε», το οποίο το ακούω συνεχώς κι από παντού. Αναρωτιέμαι πραγματικά τι πιστεύουν αυτοί που το εκφράζουν.

Το 2009 το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου στο οποίο όλοι χωρούσαν, αν και μάλλον κακώς όλοι χωρούσαν, έλαβε 43,9% και τον Ιούνιο του 2013 το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο οποίο επίσης πάλι όλοι χώρεσαν έλαβε 12,28%.

Την επόμενη μέρα της συντριβής, το ΠΑΣΟΚ σκόρπισε στους 5 ανέμους και έγινε μόδα η ίδρυση κόμματος ή κίνησης, όπως αναλύθηκε πριν και εδώ, από ανθρώπους που ακόμα κι αν διέθεταν κάποιο πολιτικό κεφάλαιο, κατάφεραν να σκορπίσουν το μεγαλύτερο μέρος του, μεθυσμένοι από τα χειροκροτήματα που ίδιοι χάριζαν στους εαυτούς τους, όταν κοιτάζονταν στον καθρέφτη.

Το 2012 λοιπόν το ΠΑΣΟΚ έχασε, εξαιτίας πολλών λόγων, πάνω από 30 μονάδες από την εκλογική του δύναμη. Με λίγα λόγια, ο ελληνικός λαός έδειξε σε κάποιους την πόρτα της εξόδου από την πολιτική ζωή του τόπου, δεν έδειξε με την ψήφο του ότι «όλοι χωράνε».

Το «όλοι χωράνε» που διατυπώνεται κυρίως για να μην διαταραχθούν οι κοινωνικές σχέσεις των διαφόρων στελεχών είναι εντελώς ανακόλουθο από τη λαϊκή ετυμηγορία. Πώς γίνεται να χωράνε στο ΠΑΣΟΚ κι αυτοί που ζήτησαν «συγγνώμη» από τον ελληνικό λαό για το Μνημόνιο αλλά και αυτοί που έφτυσαν αίμα για να σώσουν τη χώρα με το Μνημόνιο;

Πώς γίνεται να χωράνε και αυτοί που θυσιάστηκαν για την πολιτική ατζέντα του 2009-2011 μαζί με αυτούς που παραχώρησαν αυτή την ατζέντα στον τυχοδιώκτη Σαμαρά και του επέτρεψαν να κερδίσει τις εκλογές με βάση αυτήν;

Πώς γίνεται να χωράνε σε ένα κοινό εγχείρημα και εκείνοι που δεν προλάβαιναν να κοιμηθούν το 2009-2011 μαζί με αυτούς που τους έκαναν υψηλή κριτική από τα καφέ του Κολωνάκιου εκείνη την περίοδο και έχουν σήμερα καταλάβει ότι τη χώρα την έσωσε ο Σαμαράς;

Πώς γίνεται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι οι άνθρωποι που τους έπνιξαν αδίκως τα σκατά της Μεταπολίτευσης μαζί με αυτούς που πάνε να ανασύρουν από το περιθώριο της πολιτικής ζωής τον Κώστα Σημίτη, το Νίκο Χριστοδουλάκη και το Νίκο Μπίστη ως «δικαιωμένους»; Δικαιωμένους για τι; Για το ότι δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ξέρουν τίποτα για τον Τσοχατζόπουλο και τον Κάντα για τους οποίους βρέθηκαν να απολογούνται άνθρωποι που εκλέχθηκαν πρώτη φορά το 2007 και το 2009;

Πώς είναι δυνατόν να χωράνε όλοι, θύτες και θύματα;