Παραπολιτική
Με άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης
χαρακτηρίζει ορατό τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του
ευρώ, επισημαίνοντας πως μπορεί ακόμη και τώρα η χώρα να θυσιαστεί ως
«Ιφιγένεια» για να σωθεί το κοινό νόμισμα.
Παρακάμπτοντας προσωρινά το «ποιος το λέει», αυτό που ο πρώην πρωθυπουργός περιγράφει είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά ακριβές, αν και όχι το πιο πιθανό σενάριο των επόμενων μηνών.
Αυτό που επιμελώς η κυβέρνηση με τη βοήθεια των ΜΜΕ αποκρύπτει είναι ότι η Ελλάδα έχει επιστρέψει πίσω στο 2009, ως προς το ότι ξανά αποτελεί «ειδική περίπτωση» για την Ευρωζώνη.
Την ώρα που ο Σαμαράς κάνει...like στον εαυτό του και μιλάει για success story και ο Τσίπρας, μαζί και με τον Βενιζέλο, μιλούν φαντασιακά για «ευρωπαϊκό Νότο», η απομόνωση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι συνεχίζεται.
Η έξοδος της Ιρλανδίας από το Μνημόνιο -αλλά όχι από τη λιτότητα- έχει ήδη συμβεί, η Κύπρος εντυπωσιάζει τους Ευρωπαίους αξιωματούχους με την αντοχή της στο σοκ του κουρέματος των καταθέσεων ενώ και η Ισπανία ανακοίνωσε την τελευταία ημέρα του 2013 την επίσημη έξοδο της από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών της. Ούριος άνεμος πνέει, τηρουμένων των αναλογιών, και στην Πορτογαλία της οποίας η κυβέρνηση ευελπιστεί να ξεμπερδέψει με το Μνημόνιο τον προσεχή Ιούνιο.
Με τη μακροχρόνια ύφεση και την τεράστια πολιτική πόλωση να έχουν καταστήσει τη χώρα μη μεταρρυθμίσιμη, η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί ξανά μόνη της στην άκρη του τραπεζιού στις συνόδους Κορυφής και στις συνεδριάσεις του Eurogroup, έχοντας αναθέσει τη διαχείριση της τύχης είτε σε ό,τι περίσσεψε από το πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα είτε σε εκείνο το πολιτικό προσωπικό που κατάλαβε ότι η χώρα χρεοκόπησε λόγω...νεοφιλελευθερισμού.
Εξάλλου, σε όποιο υπολογισμό κι αν κάνεις επιχειρεί, πρέπει να λάβει υπόψιν του ότι την επομένη των Ευρωεκλογών η Ευρώπη θα έχει στρίψει δεξιά και με έναν μάλλον υστερικό τρόπο. Μια ενδιαφέρουσα σχετική ανάλυση του Economist εδώ.
Παρακάμπτοντας προσωρινά το «ποιος το λέει», αυτό που ο πρώην πρωθυπουργός περιγράφει είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά ακριβές, αν και όχι το πιο πιθανό σενάριο των επόμενων μηνών.
Αυτό που επιμελώς η κυβέρνηση με τη βοήθεια των ΜΜΕ αποκρύπτει είναι ότι η Ελλάδα έχει επιστρέψει πίσω στο 2009, ως προς το ότι ξανά αποτελεί «ειδική περίπτωση» για την Ευρωζώνη.
Την ώρα που ο Σαμαράς κάνει...like στον εαυτό του και μιλάει για success story και ο Τσίπρας, μαζί και με τον Βενιζέλο, μιλούν φαντασιακά για «ευρωπαϊκό Νότο», η απομόνωση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι συνεχίζεται.
Η έξοδος της Ιρλανδίας από το Μνημόνιο -αλλά όχι από τη λιτότητα- έχει ήδη συμβεί, η Κύπρος εντυπωσιάζει τους Ευρωπαίους αξιωματούχους με την αντοχή της στο σοκ του κουρέματος των καταθέσεων ενώ και η Ισπανία ανακοίνωσε την τελευταία ημέρα του 2013 την επίσημη έξοδο της από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών της. Ούριος άνεμος πνέει, τηρουμένων των αναλογιών, και στην Πορτογαλία της οποίας η κυβέρνηση ευελπιστεί να ξεμπερδέψει με το Μνημόνιο τον προσεχή Ιούνιο.
Με τη μακροχρόνια ύφεση και την τεράστια πολιτική πόλωση να έχουν καταστήσει τη χώρα μη μεταρρυθμίσιμη, η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί ξανά μόνη της στην άκρη του τραπεζιού στις συνόδους Κορυφής και στις συνεδριάσεις του Eurogroup, έχοντας αναθέσει τη διαχείριση της τύχης είτε σε ό,τι περίσσεψε από το πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα είτε σε εκείνο το πολιτικό προσωπικό που κατάλαβε ότι η χώρα χρεοκόπησε λόγω...νεοφιλελευθερισμού.
Εξάλλου, σε όποιο υπολογισμό κι αν κάνεις επιχειρεί, πρέπει να λάβει υπόψιν του ότι την επομένη των Ευρωεκλογών η Ευρώπη θα έχει στρίψει δεξιά και με έναν μάλλον υστερικό τρόπο. Μια ενδιαφέρουσα σχετική ανάλυση του Economist εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.