Νησιά χωρίς γιατρούς;

ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ
Το αυθόρμητο δημοψήφισμα σε Πάρο και Αντίπαρο για τη διαφύλαξη του συστήματος δημόσιας υγείας πρέπει να βάλει σε σκέψεις την κυβέρνηση και όλους μας. Οι μεταρρυθμίσεις οδήγησαν σε μερική εξυγίανση του ΕΣΥ, κυρίως ως προς την καταχρηστική φαρμακευτική δαπάνη, αλλά ταυτόχρονα συρρικνώνονται οι δομές δημόσιας υγείας. Την περιστολή αυτή στηλιτεύει και το Ευρωκοινοβούλιο στην πρόσφατη έκθεσή του για τον κοινωνικό αντίκτυπο της δημοσιονομικής λιτότητας σε τέσσερις χώρες της Ευρωζώνης. Η απαίτηση των Παριανών άρα, για απρόσκοπτη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, είναι εύλογη και απολύτως θεμιτή, με κριτήρια ισοπολιτείας εθνικά και ευρωπαϊκά.

Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι πολλές δομές, όπως τα Κέντρα Υγείας, έχουν υποφέρει στο πρόσφατο παρελθόν από κακοδιοίκηση, σπατάλη, επιζήμιους διορισμούς. Αυτά θα έπρεπε ήδη να έχουν διορθωθεί. Οχι όμως να φτάσουμε να μην υπάρχει καρδιολόγος ή ορθοπεδικός στα νησιωτικά ΚΥ. Η Ελλάδα είναι κατεξοχήν νησιωτική χώρα και αυτή η ιδιομορφία είναι μοναδικό αποθετήριο φυσικού και συμβολικού πλούτου, ανεκτίμητο πνευματικά, πολιτιστικά, γεωπολιτικά. Τα νησιά είναι επίσης σημαντικό υλικό κεφάλαιο, λόγω τουρισμού κυρίως. Η διαμαρτυρόμενη Πάρος, η ταλαιπωρούμενη Σαντορίνη, η υποστελεχωμένη Μύκονος είναι τα πιο προβεβλημένα εργοστάσια τουρισμού στο Αρχιπέλαγος.

Οι εξασθενημένες υποδομές αποθαρρύνουν τη δημογραφική ανάπτυξη και την ανανέωση του νησιωτικού πληθυσμού. Επιπλέον, υπονομεύουν την περαιτέρω ανάπτυξη σε μορφές τουρισμού πιο μακροχρόνιες και αποδοτικές. Πώς θα πεισθεί να διαχειμάσει ο ξένος, ιδίως ο συνταξιούχος, όταν το νησί δεν προσφέρει ικανοποιητικές υπηρεσίες υγείας; Πώς θα αναπτυχθούν νέες μορφές, όπως ο ιατρικός και ο τουρισμός τρίτης ηλικίας, χωρίς υποδομές; Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι εργαλείο, δεν είναι ιερό δόγμα. Απαιτούνται ευελιξία, κατανόηση, ευφυείς προσαρμογές. Ιδίως αν πρόκειται για τους όρους επιβίωσης του Αρχιπελάγους, συμβολικού πυρήνα του Ελληνισμού και του μεσογειακού κόσμου.
kathimerini.gr