Αναθεώρηση του αιγιαλού

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Με την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολύ νωρίς ώστε να ξέρουμε ποιος συσχετισμός δυνάμεων θα τη διαχειριστεί τελικά. Ξέρουμε πάντως ότι ώσπου να το αναθεωρήσουμε, καλό είναι να το τηρούμε, δεν βλάπτει. Να γίνονται σεβαστές, για παράδειγμα, οι ίδιες οι υποχρεώσεις της κυβέρνησης έναντι της Βουλής που απορρέουν από αυτό. Να γίνονται επίσης σεβαστά όσα ορίζονται για τον δημόσιο πλούτο και την προστασία του από μικρά, μεγάλα και θηριώδη συμφέροντα. Διότι –ιδού το δεύτερο που ξέρουμε– επιχειρείται διά σχεδίου νόμου η αναθεώρηση του αιγιαλού. Ακόμα και ο ίδιος ο ορισμός τελεί υπό αναδόμηση: Ως αιγιαλός δεν θα νοείται πια η ζώνη της στεριάς που περιβάλλει τη θάλασσα και νοτίζεται από το κυματάκι, αλλά ό,τι θα απομείνει σώον και αβλαβές μονάχα σε παλιές φωτογραφίες και σε ακόμα πιο παλιές γκραβούρες, υπό τον τίτλο «Δαντελωτά Ακρογιάλια».

Για μυριοστή φορά μάς τρώει (κυριολεκτικά) ο καημός της ανάπτυξης. Δηλαδή ο καημός του τσιμέντου. Για να μειωθεί το δημοσιονομικό κενό και να συντηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα, τσιμέντο να γίνουν παραλίες, ποτάμια και λίμνες...

 συνέχεια
– ό,τι έχει απομείνει από τις καταπατήσεις, τις περιφράξεις, την «αξιοποίηση». Τα αυθαίρετα, η μια γενιά πάνω στην άλλη, η καθεμιά με τη βούλα τής εκάστοτε οπορτουνιστικής κυβέρνησης; Αθώα του αίματος. Ας δώσουν οι ιδιοκτήτες τους ό,τι προαιρούνται, σε χίλιες δόσεις, κι όλα καλά. Δεν θα χαλάσουμε τώρα τις καρδιές μας επειδή φωνασκούν κάτι μουρλοί οικολόγοι, που ούτε την ψήφο τους δεν βλέπουν στην κάλπη και που, κι αν ακόμα πάνε διακοπές, πάνε με σκηνάκι σε Γαύδο και Σαμοθράκη, οπότε τι τους κόφτει.

Φλογισμένοι από το όραμα της τσιμεντωμένης –και γι’ αυτό τουριστικά απαξιωμένης– παραλιακής Ισπανίας, που έκρυψε τη θάλασσα με οικιστικά μεγαθήρια, ο της Αναπτύξεως κ. Χατζηδάκης και ο των Οικονομικών κ. Στουρνάρας σκέφτηκαν ότι αρκετά κράτησε αυτή η θλιβερή ιστορία με την άμμο, τα βοτσαλάκια, τα κοχυλάκια και τα λοιπά της ταλαιπωρίας. Τι αρκετά δηλαδή, χιλιετίες ολόκληρες. Οπότε, καιρός του σπείρειν (τσιμέντο), καιρός του θερίζειν (κλίνες). Για κάθε κλίνη του, ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα θα αποκτά το δικαίωμα να μπαζώνει πέντε τετραγωνικά αιγιαλού. Αστείο ποσόν. Αν σκέφτηκαν αυτοί οι τουριστοθήρες ότι οι τουρίστες δεν έρχονται στα μέρη μας μόνο για τα αρχαία και τη μεσογειακή κουζίνα αλλά και για τις αμμουδιές; Πώς. Το σκέφτηκαν και το παρασκέφτηκαν. Το ψιλοσυζήτησαν μάλιστα και με την κ. Κεφαλογιάννη του Τουρισμού, και ας ξέρουν ότι ένας από τους κύριους λόγους που μετέχει στην κυβέρνηση, πέραν της κληρονομιάς, είναι το ότι γράφει ωραία στο γυαλί – ιδίως του μεγκάλου καναλιού.

Εντάξει. Τα αρχαία είναι κληρονομιά μας από τους προπροπαππούδες και τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Τους γιαλούς όμως, τη θάλασσα, τα ποτάμια, τα δανειστήκαμε από τα εγγόνια μας. Και αυτό δεν είναι οικολογικό μελό.