Για ένα πειστικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο

Μετά το «ιστορικό αναπόφευκτο των μη εναλλακτικών», ώρα για την επιστροφή της Πολιτικής

---

 Παρασκευή, 20 Ιουνίου, 2014  Παραπολιτική

Η Ελλάδα ως «σύστημα ανισοτήτων» έχει πρόβλημα δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι ατροφική και ανώριμη όταν δεν απελευθερώνει δυνάμεις και αναπαράγει παντού «φεουδαρχικά» συστήματα εξουσίας και προσπορισμού πόρων.

Οι ανισότητες και η εμπέδωση του αισθήματος ότι η κοινωνική άνοδος δεν είναι συνάρτηση της προσπάθειας σε ένα περιβάλλον ίσων ευκαιριών αλλά πρόσβασης σε ένα περιβάλλον εξουσίας και πολιτικής «φωνής» οδηγούν σε απώλεια του «κοινωνικού νομίσματος», της εμπιστοσύνης. Η αποκατάσταση της κοινωνικής εμπιστοσύνης και του αισθήματος δικαίου των ανθρώπων είναι αυτό που διακυβεύεται. 

Η οικονομική μεγέθυνση έρχεται. Το εθνικό εισόδημα δεν θα πάει χαμηλότερα, αλλά θα αρχίσει να ανεβαίνει. Όμως τα μεγάλα διλήμματα είναι μπροστά μας: ανάπτυξη για τις ίδιες ελίτ ή με δίκαιη παραγωγή πλούτου που βάζει στον παραγωγικό και εργασιακό χάρτη νέες δυνάμεις, ανάπτυξη με περισσότερη συγκέντρωση κεφαλαίου και κέρδη για λιγότερους ή με διάχυση πλούτου στην καινοτόμα εξωστρεφή επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη με ανεργία ή με επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο, ανάπτυξη με διεύρυνση ανισοτήτων και φτώχειας ή με κοινωνική ευημερία, ανάπτυξη με υποχώρηση εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών ή ανταγωνιστικότητα με καλούς και ποιοτικούς θεσμούς;

Μετά την κυριαρχία του τεχνοκρατικού μεταρρυθμισμού είναι η ώρα να ξαναδούμε το πρωτείο της πολιτικής. Η επιστροφή στην κανονικότητα του πολιτικού και ιδεολογικού ανταγωνισμού μετά τους συμβιβασμούς της κρίσης και το «ιστορικό αναπόφευκτο των μη εναλλακτικών» αναδεικνύει τα μεγάλα διλήμματα πολιτικής και οριοθετεί τις σχέσεις και τα σημεία αναφοράς όλων των εκδοχών της Αριστεράς και της Δεξιάς. 

Το εγχείρημα ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς και η προσπάθεια πολιτικής ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνουν ένα πλαίσιο πολιτικού και ιδεολογικού ανταγωνισμού για το ποιος χώρος μπορεί να εκφράσει πιο αποτελεσματικά τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες με ένα συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Και οι δυο χώροι έχουν μπροστά τους μεγάλες προκλήσεις. Η μεν Κεντροαριστερά να επινοήσει μια διαφορετική μηχανική ανασυγκρότησης όπου οι νέες προοδευτικές ιδέες θα δεσπόσουν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει μια κατανόηση της πολυπλοκότητας του κόσμου, πέρα από τα βολικά, συντηρητικά, διαιρετικά και λαϊκιστικά ερμηνευτικά σχήματα.

Ένα σημαντικό και συνάμα ουσιαστικό άρθρο από τον Πασχάλη Αγανίδη στην Εφημερίδα των Συντακτών