Η σκανδαλολογική δημοσιογραφική πολυλογία που βγάζει εκκωφαντικά τα άπλυτα διασήμων στη φόρα πάντα υπήρχε και θα υπάρχει, επειδή είναι η ηδονοβλεψία και η χαιρεκακία που προκαλεί η αποκάλυψη της παρεκτροπής, του παθήματος του άλλου ένα είδος ανακούφισης, μια μορφή εκτόνωσης, λύτρωσης.
Ομως σε εποχές κρίσης, οικονομικής αλλά και αξιών, το ηδονοβλεπτικό κοινό μεγεθύνεται ραγδαία και οι ειδήσεις - σκουπίδια παράγονται με ταχύτητα οπλοπολυβόλου. Δεν ενδιαφέρουν οι πολιτικές πράξεις του ανδρός ή της γυναικός, αλλά το μπουντουάρ τους. Η ψυχαγωγική ανάλωση προσωπικών ιστοριών, συνήθως ερωτικού έως και πορνογραφικού περιεχομένου, αγγίζει «οροφή», προκαλώντας μια ανησυχητική σύγχυση ανάμεσα στο κουτσομπολιό και στην είδηση, στο περιθώριο και στην κοινωνική σκηνή, στον βούρκο και στην πολιτική πραγματικότητα.
Τις τελευταίες ημέρες, για άλλη μια φορά η φαιά δημοσιογραφία, η πέραν κάθε δεοντολογίας, λογικής και αξιοπρέπειας, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως με αφορμή τις «αποκαλύψεις» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου περί Γαβριήλ Σακελλαρίδη και την πανταχόθεν καταδίκη της θλιβερής πρακτικής να διαπομπεύονται πρόσωπα με πρόσχημα τη διαφάνεια και κύριο πραγματικό στόχο τη χρυσοφόρα τηλεοπτική επιβίωση.
Ομως οι προεκτάσεις...
συνέχεια
... αυτού του κάθε άλλο παρά περιθωριακού φαινομένου είναι πολύ πιο βαθιές. Την εποχή της αποθέωσης της επικοινωνίας, συνομιλούμε όλο και λιγότερο επί της ουσίας των πραγμάτων, εθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην τιποτολογία, την ανεκδοτολογία, πέφτουμε θύματα της γοητείας του ψευδο-ριάλιτι και του γαργαλιστικού ντοκουμέντου και, τελικά, παγιδευόμαστε σε έναν υπόγειο ολοκληρωτισμό, που ωθεί τους πρωταγωνιστές του δράματος στην απελπισία, στην ηθική εξόντωση, ακόμη και την αυτοκτονία και εμάς τους θεατές στον καθημερινό φασισμό.
Διότι η κλειδαρότρυπα μπορεί να στομώσει τη κρίση, να αφυπνίσει τα πιο ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα, να ωθήσει στον μικροαστισμό και τον συντηρητισμό, να εκθρέψει τη μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. Μέσα στην «πραγματικότητα» που πλάθει η λασπολογία δεν μοιάζει να χωρούν οι ετερόδοξοι, οι πολιτικοί αντίπαλοι, οι αιρετικοί, οι διαφορετικοί, θέση δείχνει να έχει μόνο μια ενιαία μάζα «ακηλίδωτων» που σκέφτονται και δρουν με τον ίδιο μονοδιάστατο τρόπο· ή πάλι ακολουθούν και εκτελούν τις σκέψεις άλλων σαν να ήταν δικές τους. Μια μάζα ετερο-κατευθυνόμενων, αυτόματα αντιδρώντων, με εξασθενημένες τις δυνάμεις της ατομικής αντίστασης σε ένα δημόσιο βίο συρρικνωμένο σε συζητήσεις γύρω από τα σκανδαλιστικά συμπαρομαρτούντα της ζωής των άλλων.
Η απροθυμία να ψυχαγωγηθούμε με την κρεβατοκάμαρα των επωνύμων, πολιτικών ή αστέρων, με τα βίντεο από κρυφές κάμερες, τα διαδικτυακά «λαβράκια», τα παπαρατσικά στιγμιότυπα, ακόμη περισσότερο όταν αυτά αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια της χυδαιότητας, η άρνηση να αναλώσουμε βουλιμικά «σάρκες» ανθρώπων σε μορφή στιλπνής φούσκας, αποτελεί όχι μόνο μια πολιτική θέση αλλά και μια φιλοσοφία ζωής. Στην καθημερινότητά μας υπάρχει οπωσδήποτε κάτι πιο βαθύ, πιο αγνό, ένα εντεύθεν κι ένα πέραν, που τη συνδέει με το ευρύτερο υγιές γίγνεσθαι. Ενας πυρήνας ευθυκρισίας, ορθοβουλίας και μέτρου, η βάση για να κατασκευάσει κανείς όχι κύκλους στην κόλαση αλλά νησίδες στέρεας, αξιοπρεπούς, μεστής ζωής.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.