...«το Μάρτιο»...

Αγοράζοντας χρόνο στην Ελλάδα της κρίσης

.

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ
ΚΟΡΑΣΙΔΑ 
Τα στοιχήματα ήδη τρέχουν.
Όχι τόσο για το αν η κυβέρνηση, τα μεσάνυχτα της επόμενης Παρασκευής, θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τους 154 βουλευτές που τη στηρίζουν, ίσως και από κανά – δυό ακόμα. Αλλά για την αποτελεσματικότητα και τη διάρκεια που θα έχει η πρωτοβουλία του Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου ως προς την κύρια επιδίωξή της που δεν είναι άλλη από την... αγορά χρόνου.
Στριμωγμένοι λόγω του ΕΝΦΙΑ, των διαφοροποιήσεων στο εσωτερικό των κομμάτων τους και των πραγματικών ή μη φόβων αποσταθεροποίησής τους, οι δύο άνδρες επέλεξαν ως τελευταία καταφυγή να επαναβεβαιώσουν την εμπιστοσύνη της Βουλής.
Κατ' αρχήν με την κίνησή τους έδειξαν ότι η κυβέρνηση έχει κάποια (το πόσα ακριβώς θα φανεί) αποθέματα ζωντάνιας. Προχώρησε σε μία τακτική κίνηση, ενδεχομένως force, αλλά, τέλος πάντων, έπαιξε το χαρτί της στο τραπέζι του πολιτικού πόκερ. Και η πρωτοβουλία στο πολιτικό παιχνίδι είναι μείζονος σημασίας. Με την επιλογή τους, λοιπόν, οι Σαμαράς και Βενιζέλος επιχείρησαν να πάρουν ξανά την πρωτοβουλία των κινήσεων και να μην αφεθούν να σύρονται πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα, τις ημερομηνίες εκλογών που ο ίδιος έθετε και το... αναμενόμενο τέλος της κυβέρνησης. (σ.σ. πολλές γνωστές μου στο Δημόσιο, που έχουν ανοικτούς λογαριασμούς με προϊσταμένους τους κλπ έλαβαν μηνύματα «υπομονής» από την Κουμουνδούρου, υπό το σκεπτικό ότι οι εκλογές θα γίνουν μέσα στο Νοέμβριο και μετά... όλα θα αλλάξουν).
Πρόκειται για το δεύτερο «επίτευγμα» του στρατηγήματος Σαμαρά – Βενιζέλου: το, προσωρινό, τέλος των συζητήσεων για πρόωρες εκλογές. Αυτές θα γίνουν, όπως όλα δείχνουν, εκεί κοντά στο Μάρτιο. Όχι βέβαια ότι η ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, σε μία εβδομάδα, θα ακυρώσει μονομιάς όλα τα σενάρια. Κάθε άλλο. Άλλωστε, ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί τόσο πολύ που κάθε σενάριο μοιάζει πιθανό. Αλλά, όπως και να το κάνει κανείς, το ερώτημα «πότε θα γίνουν εκλογές;» αποκτά, μετά την πρωτοβουλία των δύο, μία ισχυρή απάντηση: «το Μάρτιο».
Κι αυτό, εν τέλει, είναι και η βασική επιδίωξη των δύο. Μία κυβέρνηση που διαχειρίζεται κρίση και βρίσκεται και η ίδια σε κρίση, αγοράζει χρόνο. Κάποιων εβδομάδων ή μηνών. Εντός των οποίων ελπίζει ότι θα καταφέρει να πείσει τους δανειστές της (και την ίδια, βέβαια) για μία συμφωνία που θα μπορεί να παρουσιαστεί ως έξοδος από το μνημόνιο και επιστροφή στην κανονικότητα. Μπορεί και να το πετύχει. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να μεταβάλλει και την επερχόμενη κρίση των πολιτών. Και εκεί είναι που η ψήφος εμπιστοσύνης πραγματικά μετράει.
  matrix24.gr