ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Οι αριθμοί – που περιγράφουν τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις- είναι σαφείς και ξεκαθαρίζουν ότι στο ελληνικό πρόβλημα ή θα υπάρξει πολιτική λύση ή δεν πρόκειται να υπάρξει λύση.
Ακολουθώντας με ιεραποστολικό ζήλο τις οδηγίες των δανειστών και ικανοποιώντας κατά γράμμα τις απαιτήσεις των μνημονίων οι προηγούμενες κυβερνήσεις «πέτυχαν» να αυξήσουν το χρέος (180% του ΑΕΠ, από 120% το 2010), να εκτοξεύσουν την ανεργία (26%) να κάνουν παγκόσμιο ρεκόρ στην ανεργία των νέων ( 60% ) να πετύχουν αξεπέραστο ρεκόρ (20%) στους μακροχρόνια – δηλαδή μόνιμα και διαπαντός—άνεργους, να συρρικνώσουν μεταξύ 2010 και 2013 κατά 40 δισεκατομμύρια ευρώ το ΑΕΠ.
Τυλιγμένες στο δαίδαλο των υποχρεώσεων που ανέλαβαν με τα μνημόνια που χωρίς να διαβάσουν υπέγραψαν οι βουλευτές που στήριξαν τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου, κατάφεραν ώστε η χώρα να υπάρχει μόνο και μόνο για να ανακυκλώνει τον δανεισμό της με νέα δάνεια, να παζαρεύει έναντι πινακίου φακής το δημόσιο πλούτο, τους πόρους της και να αναζητά το «συγκριτικό πλεονέκτημα» στην ανταγωνιστικότητα με Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και υιοθετώντας εργασιακές νομοθεσίες και μισθούς Κίνας…
Οι αριθμοί που προκύπτουν από την πενταετή χρηστή μνημονιακή διακυβέρνηση επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη η κοινωνία κατανόησε από την πρώτη στιγμή: Ουδέποτε υπήρξε πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Η μόνη διάσωση που εξασφάλισε το ελληνικό πρόγραμμα ήταν των τραπεζών (γερμανικών και γαλλικών κατά κύριο λόγο) και λοιπών εντιμότατων ξένων και εγχώριων τοκογλύφων.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές απέδειξε το προφανές: Το ελληνικό πρόγραμμα όπως αυτό είχε «ραφτεί» από την τρόικα και είχε φορεθεί τον ελληνικό λαό από τις κυβερνήσεις του, οι οποίες λειτούργησαν ως υπάλληλοι των δανειστών, εξάντλησε τα όριά του.
Τα αυτονόητα (ότι οι αριθμοί του προγράμματος δεν βγαίνουν, στην περίπτωση που θα πρέπει να επιβιώσει ότι απέμεινε στην ελληνική οικονομία) επιβεβαιώθηκαν όλο αυτό το διάστημα στις περιβόητες συζητήσεις των τεχνικών κλιμακίων και στο Brussels Group.
Όλα δείχνουν ότι το ελληνικό πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί –κατά κύριο λόγο—πολιτικά για τον απλούστατο λόγο: δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, καθώς αυτό το «διαφορετικά» συνεπάγεται ανυπέρβλητο ρήγμα στην ευρωζώνη…
Υ.Γ. H πολιτική λύση η οποία αναζητείται για την Ελλάδα, δεν θα πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις, θα εξευρεθεί στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού του οποίου το κόστος θα είναι βαρύ. Η κυβέρνηση θα κριθεί (και) από το αν και πόσο καταφέρει να επιμερίσει δίκαια αυτά τα νέα επιπρόσθετα βάρη. Πάνω απ όλα, ωστόσο, η κυβέρνηση αλλά και η πολιτική λύση που επιδιώκει θα αποτιμηθούν από τη δύναμη η την αδυναμία τους να πυροδοτήσουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας…
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Οι αριθμοί – που περιγράφουν τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις- είναι σαφείς και ξεκαθαρίζουν ότι στο ελληνικό πρόβλημα ή θα υπάρξει πολιτική λύση ή δεν πρόκειται να υπάρξει λύση.
Ακολουθώντας με ιεραποστολικό ζήλο τις οδηγίες των δανειστών και ικανοποιώντας κατά γράμμα τις απαιτήσεις των μνημονίων οι προηγούμενες κυβερνήσεις «πέτυχαν» να αυξήσουν το χρέος (180% του ΑΕΠ, από 120% το 2010), να εκτοξεύσουν την ανεργία (26%) να κάνουν παγκόσμιο ρεκόρ στην ανεργία των νέων ( 60% ) να πετύχουν αξεπέραστο ρεκόρ (20%) στους μακροχρόνια – δηλαδή μόνιμα και διαπαντός—άνεργους, να συρρικνώσουν μεταξύ 2010 και 2013 κατά 40 δισεκατομμύρια ευρώ το ΑΕΠ.
Τυλιγμένες στο δαίδαλο των υποχρεώσεων που ανέλαβαν με τα μνημόνια που χωρίς να διαβάσουν υπέγραψαν οι βουλευτές που στήριξαν τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου, κατάφεραν ώστε η χώρα να υπάρχει μόνο και μόνο για να ανακυκλώνει τον δανεισμό της με νέα δάνεια, να παζαρεύει έναντι πινακίου φακής το δημόσιο πλούτο, τους πόρους της και να αναζητά το «συγκριτικό πλεονέκτημα» στην ανταγωνιστικότητα με Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και υιοθετώντας εργασιακές νομοθεσίες και μισθούς Κίνας…
Οι αριθμοί που προκύπτουν από την πενταετή χρηστή μνημονιακή διακυβέρνηση επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη η κοινωνία κατανόησε από την πρώτη στιγμή: Ουδέποτε υπήρξε πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Η μόνη διάσωση που εξασφάλισε το ελληνικό πρόγραμμα ήταν των τραπεζών (γερμανικών και γαλλικών κατά κύριο λόγο) και λοιπών εντιμότατων ξένων και εγχώριων τοκογλύφων.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές απέδειξε το προφανές: Το ελληνικό πρόγραμμα όπως αυτό είχε «ραφτεί» από την τρόικα και είχε φορεθεί τον ελληνικό λαό από τις κυβερνήσεις του, οι οποίες λειτούργησαν ως υπάλληλοι των δανειστών, εξάντλησε τα όριά του.
Τα αυτονόητα (ότι οι αριθμοί του προγράμματος δεν βγαίνουν, στην περίπτωση που θα πρέπει να επιβιώσει ότι απέμεινε στην ελληνική οικονομία) επιβεβαιώθηκαν όλο αυτό το διάστημα στις περιβόητες συζητήσεις των τεχνικών κλιμακίων και στο Brussels Group.
Όλα δείχνουν ότι το ελληνικό πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί –κατά κύριο λόγο—πολιτικά για τον απλούστατο λόγο: δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, καθώς αυτό το «διαφορετικά» συνεπάγεται ανυπέρβλητο ρήγμα στην ευρωζώνη…
Υ.Γ. H πολιτική λύση η οποία αναζητείται για την Ελλάδα, δεν θα πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις, θα εξευρεθεί στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού του οποίου το κόστος θα είναι βαρύ. Η κυβέρνηση θα κριθεί (και) από το αν και πόσο καταφέρει να επιμερίσει δίκαια αυτά τα νέα επιπρόσθετα βάρη. Πάνω απ όλα, ωστόσο, η κυβέρνηση αλλά και η πολιτική λύση που επιδιώκει θα αποτιμηθούν από τη δύναμη η την αδυναμία τους να πυροδοτήσουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας…
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.