Με αφορμή τον Αρκά - Σκίτσο του Δ. Χαντζόπουλου, σχόλιο του Ανδ. Πετρουλάκη και Ηλ. Μακρή

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης
Δεν είναι τυχαίο ότι τα παλιά κόμματα εξουσίας πολύ σπάνια αντιδρούσαν  αρνητικά στη σάτιρα που τους γινόταν - το αντίθετο, συχνά έδειχναν, πιθανώς υποκριτικά, ότι την απολάμβαναν. Γιατί, ασχέτως όλων των άλλων παθογενών στοιχείων που επεσώρρευσε η φθορά της εξουσίας, είχαν την ωριμότητα, δηλαδή την εμπειρία, να αντιλαμβάνονται τη σάτιρα ως απαραίτητο συστατικό του παιχνιδιού της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε βίαια και δεν πρόλαβε να μεταβολίσει τους όρους της εξουσίας. Από κόμμα, στελέχη και οπαδούς διαμαρτυρίας, που σκορπούσαν δηλαδή αφειδώς κριτική στους πάντες, ξαφνικά έγιναν αποδέκτες αυτής της κριτικής χωρίς να έχουν αναπτύξει προηγουμένως την κουλτούρα της ανοχής.
Σάτιρα και κριτική νοείτο μόνο εναντίον των άλλων για αυτό και οι σατιρικοί που παραδέχονται είναι μόνο οι φιλικοί στον ΣΥΡΙΖΑ. Τους υπόλοιπους δεν τους θεωρούν κακούς σατιρικούς (δεν τους απασχολούν τέτοια θέματα ποιότητας, χιούμορ και αξίας της σάτιρας),  τους θεωρούν απλώς όργανα κάποιων σκοτεινών κύκλων, μνημονιακών κέντρων, εκδοτικών συμφερόντων κλπ.  Στο ζαλισμένο, από την αλματώδη εκτόξευσή του κόμματός τους  στην εξουσία, μυαλό τους δεν υπάρχουν οι εννοιες της απλής δημοκρατικής διαφωνίας, της αντίθετης άποψης, της αυταξίας του γέλιου και του χιούμορ. Στον ανώνυμο χώρο του διαδικτύου, όπου άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες θα μετρούσαν περισσότερο τα λόγια τους πριν μιλήσουν δημοσίως ή δεν θα το έκαναν ποτέ, η έλλειψη αυτής της ανοχής παίρνει διαστάσεις βρώμικης πολεμικής. Πολλοί άνθρωποι του Τύπου και του δημόσιου λόγου στοχοποιούνται και συκοφαντούνται αναλέητα, θύματα του στερεότυπου “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους”.
Ελπίζω να είναι θέμα χρόνου η απόκτηση της ευρυχωρίας στη σάτιρα από τους φίλους και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, διαφορετικά έχουμε κακά μαντάτα για τις αντιλήψεις τους περί Δημοκρατίας, άρα και για τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας. Μέχρι τότε απευθείνω έκκληση στον Αρκά να επιστρέψει. Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέψει να προσδιορίσει τον βαθμό της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής του.
Γράφει ο Ηλίας Μακρής
Οταν ιδεολογική σημαία ενός κόμματος γίνεται η άρνηση της πραγματικότητας, αυτοί που στοιχίζονται πίσω από αυτήν τη σημαία γίνονται υπερασπιστές φαντασμάτων και σταυροφόροι για την απελευθέρωση των... Αγρίων Τόπων.
 kathimerini.gr