Σόι πάει η ακροδεξιά. Ζαν Μαρί Λεπέν, πατέρας και παππούς, ιδρυτής και παραγκωνισμένος γενάρχης. Μαρίν Λεπέν, κόρη και θεία. Και Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, εγγονή και ανιψιά. Το νέο αίμα αυτή, το πεντακάθαρο. Πριν από δύο δεκαετίες, νηπιάκι, ο παππούς της την αγαπούσε τόσο πολύ που έβαλε τη φατσούλα της στην προεκλογική του αφίσα· σπεκουλαδόρος της ωμότερης κατηγορίας. Τώρα μπορεί να ονειρεύεται ότι ίσως καταφέρει να προσπεράσει τη θεία της και να γίνει αυτή η πρώτη ακροδεξιά Πρόεδρος της Γαλλίας, αν όλα συνεχίσουν να πηγαίνουν (ακρο)δεξιά.
Αλλά όχι. Η Λεπέν Νο3 δεν είναι ακροδεξιά. Ούτε το «Λεπεθνικό Μέτωπο» στο οποίο υπαρχηγεύει είναι ακροδεξιό· «εθνικιστικό και πατριωτικό είναι», όπως λένε δα και οι εν Ελλάδι ομογάλακτοί τους, χρυσαυγίτες και λοιποί, επίσης λάτρεις της οικογενειοκρατίας. Και δεν καλλιεργεί συστηματικά την ξενοφοβία, για να τρυγήσει ψήφους, ούτε έχει μισαλλόδοξες ή και ρατσιστικές αντιλήψεις. Ούτε τους μουσουλμάνους σιχαίνεται ούτε τους Εβραίους βδελύσσεται. Και για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ολάνοιχτη η αγκαλιά των στελεχών και των οπαδών του. Με μια ασήμαντη προϋπόθεση: να απιστήσουν στη θρησκεία τους, να αρνηθούν τις παραδόσεις τους και τις συνήθειές τους (στην ενδυμασία, στο φαγητό, στην κόμμωσή τους), να κρύψουν τη γλώσσα τους ή να τη χρησιμοποιούν χαμηλόφωνα. Για να ενσωματωθούν, πρέπει να βγουν από τον εαυτό τους, να πετάξουν το σαρκίο τους σαν άδειο τσουβάλι και να υιοθετήσουν, στα πάντα, τις αξίες και τους τρόπους του λευκού αφέντη.
Οι προχθεσινές περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία και η πρωτιά των λεπενιστών δεν ήταν σοκ, κι ας συνέπεσαν στον τίτλο αυτό κάποιες γαλλικές εφημερίδες. Το αναμενόμενο, αυτό που το βλέπεις να έρχεται, δεν μπορεί να σε σοκάρει. Το σοκ το έζησαν οι Γάλλοι (και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μαζί τους, μια και η Γαλλία εξακολουθεί να τροφοδοτεί μύθους και φαντασιώσεις) πολλά χρόνια πριν. Οταν διαπιστώθηκε με τον πλέον αναμφισβήτητο τρόπο ότι τις τάξεις του «Εθνικού Μετώπου», υπό τη διοίκηση του Ζαν Μαρί Λεπέν ακόμα, είχαν αρχίσει να τις πυκνώνουν λαϊκά στρώματα με μακρά θητεία σε κάποιο αριστερό κόμμα, το Σοσιαλιστικό ή το Κομμουνιστικό. Οταν δηλαδή πιστοποιήθηκε για πολλοστή φορά πόσο μακριά από την αλήθεια βρίσκεται ο ισχυρισμός «όσο πιο φτωχός τόσο πιο αριστερός».
Επί εβδομάδες μετά τις επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Παρίσι, η «Μασσαλιώτιδα», με μισοαπωθημένο βέβαια το επαναστατικό της περιεχόμενο, ακουγόταν παντού στην Ευρώπη, σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ή στα γήπεδα, σαν τραγούδι συμπαράστασης και αντιτρομοκρατικής σύμπνοιας, αλλά και σαν ηχηρότατο σήμα της άρνησης του φόβου. Στο στόμα των πανηγυριζόντων λεπενικών όμως κατάντησε εμβατήριο μισοξενικού απομονωτισμού και σωβινισμού. Το ίδιο ακριβώς παθαίνει και ο δικός μας εθνικός ύμνος, όταν τον λένε χρυσαυγίτες την ώρα που δέρνουν και μαχαιρώνουν.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.