Ο μύθος της «κυριαρχίας» Τσίπρα και η απούσα αντιπολίτευση

 

ΜΑΚΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ

Tον Ιούνιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ψηφίστηκε από 1,65 εκατομμύρια Έλληνες, καταφέρνοντας να διεκδικήσει για πρώτη φορά με αξιώσεις την εξουσία. Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο θριαμβευτής ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε μόλις 300.000 ψήφους παραπάνω (1,92 εκατ.), σε μια εκλογική αναμέτρηση όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη αποχή στη Μεταπολίτευση (43,8%).

Οι νωπές μνήμες της καθαρής επικράτησης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα-παρωδία του περασμένου Ιουλίου, η διάψευση των δημοσκοπήσεων και η εικόνα διάλυσης της Νέας Δημοκρατίας μετέτρεψαν τη μέτρια εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ σε «θρίαμβο» και ανέδειξαν τον Τσίπρα σε αδιαφιλονίκητο «κυρίαρχο» της πολιτικής ζωής του τύπου.
Σήμερα, μόλις λίγους μήνες μετά τις κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου, η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καταφέρει ακόμα να εκλέξει αρχηγό ενώ ήδη διακινούνται σενάρια αντικατάστασης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Ανεξαρτήτων Ελλήνων από ένα ευρύτερο σχήμα εθνικής συννενόησης. Παράλληλα, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή», ο Βασίλης Λεβέντης και η Φώφη Γεννηματά ξεπερνούν πλέον σε δημοτικότητα τον Αλέξη Τσίπρα, με το 58% των ερωτηθέντων να έχουν αρνητική γνώμη για το σημερινό πρωθυπουργό.
Κατά την προσωπική μου άποψη, η εικόνα «παντοδυναμίας» του Αλέξη Τσίπρα είναι πλασματική και τροφοδείται κυρίως από τη νοσηρή τάση ετεροπροσδιορισμού των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ο τρόπος με τον οποίο εξαρτούν την πολιτική ύπαρξή τους από την ανάδειξη των πολυάριθμων ψεμάτων του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοκαταστροφικά εμμονικός.
Η Νέα Δημοκρατία αναλώνεται συνεχώς στο να αναδείξει ότι, αν κυβερνούσε ακόμα, το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας θα ήταν σημαντικά ηπιότερο και επιχειρεί μονότονα να αποδομήσει προσωπικά τον Τσίπρα, ενδυναμώνοντας έτσι το ηγετικό προφίλ του. Αντίστοιχα, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων δέχονται να συμμετάσχουν καθημερινά στο επικοινωνιακό πανηγυράκι της δήθεν εθνικής συνεννοήσης και η παρουσία τους στο δημόσιο διάλογο περιορίζεται στη συνεχή διάψευση των σχετικών σεναρίων.
Δεν αποτελεί πολιτική αντιπρόταση μια επιχειρηματολογια του τύπου «ο Τσίπρας σάς κοροϊδεύει, εμείς τα πηγαίναμε καλύτερα». Καλώς ή κακώς το κοντέρ έχει μηδενίσει, είμαστε πλέον στο 2016. Η καθημερινότητα των πολιτών είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη και το τελευταίο που χρειάζονται είναι το να γεμίσουν με ενοχές για την εκλογική τους συμπεριφορά στα χρόνια της κρίσης.
Όσο κυνικό κι αν μοιάζει, οι πολίτες δεν περιμένουν να ακούσουν από την αντιπολίτευση πόσο ψεύτης είναι ο Αλέξης Τσίπρας ή πόσο λάθος έκαναν που τον εμπιστεύτηκαν. Αυτό πιθανότατα ήδη το γνωρίζουν. Αντί να προσπαθεί να πει την «αλήθεια», η αντιπολίτευση οφείλει να προτείνει στους Έλληνες όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένες λύσεις στα προβλήματα της χώρας, ειδικά σε εκείνα που αδυνατεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση. Οι λύσεις αυτές θα πρέπει να είναι λειτουργικές με όρους μέλλοντος, όχι με όρους εξιδανίκευσης του παρελθόντος.
Ο Τσίπρας μπορεί να μην είναι ο χαρισματικός ηγέτης που νομίζουν οι αρθρογράφοι της «Aυγής» αλλά είναι αρκετά ικανός να συντηρεί τον επικοινωνιακό μύθο του. Δεν θα πέσει επειδή ένα πρωί ο ελληνικός λαός θα ξυπνήσει και θα πει «πόσο λάθος κάναμε, ας έρθουν πάλι οι προηγούμενοι». Θα πέσει όταν οι πολίτες εκτιμήσουν ότι αξίζει να δώσουν μια ευκαιρία σε ένα κάποιο άλλο, πιο πειστικό σχέδιο για την Ελλάδα.
Υπάρχει αυτό το σχέδιο; Φοβάμαι πως όχι.
athensvoice.gr