Ρυπαίνοντας το κοινό

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οταν είσαι μόνος σου με τον εαυτό σου, μπορείς να σκέφτεσαι ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Μπορείς να μισείς τις γυναίκες, όπως εκείνος ο ήρωας του χορικού της «Λυσιστράτης», που πήρε τα βουνά για να μην τις βλέπει. Μπορείς να μισείς τους άνδρες, αντιστοίχως. Εχει και η μοναξιά τα προνόμιά της. Οταν βρίσκεσαι εκεί που και ο βασιλιάς πάει χωρίς συνοδεία, μπορείς να απολαμβάνεις ακόμη και τη δυσοσμία που παράγει το σώμα σου για να ανακουφισθείς. Τα προβλήματα αρχίζουν από τη στιγμή που θελήσεις να μοιρασθείς την απόλαυση της δυσοσμίας σου με κάποιον άλλον, ακόμη και με πρόσωπα που σε αγαπούν.
Ζητώ συγγνώμη για τη «δύσοσμη» εισαγωγή, όμως αποδίδει με ακρίβεια αυτό που αισθάνθηκα όταν άκουσα το τελευταίο επίτευγμα του κ. Λαζόπουλου. Συσχέτισε, ως γνωστόν, την καθήλωση στην αναπηρική πολυθρόνα με το «καθηλωμένο» μυαλό. Εννοούσε, φυσικά, τον κ. Σόιμπλε. Ηταν σαν κάποιος, ανενδοίαστα, να πλημμύρισε την ατμόσφαιρα του κλειστού δωματίου που ακούει στο όνομα Ελλάς με ένα από τα δύσοσμα παράγωγα του σώματός του. Κι αυτό θα ήταν το λιγότερο, ανάξιο σχολιασμού, συμβαίνουν και ατυχήματα θα μου πείτε. Θα ήταν το λιγότερο αν ο κ. Λαζόπουλος δεν ήταν ο εθνικός Λάκης.
Αν ο κ. Λάκης δεν είχε το ακροατήριο που του προσφέρει η μεγάλη τηλεθέαση, αν δεν απολάμβανε τη δημοτικότητα του τέλειου προϊόντος της δημοκρατίας μας. Αν η δυσοσμία της σκέψης του δεν ξεσήκωνε χάχανα ανακούφισης και δεν δικαίωνε την ατμόσφαιρα αποχωρητηρίου που έχει καταλάβει τον δημόσιο χώρο – στο κέντρο της Αθήνας κατά κυριολεξία. Αν δεν καταλάβατε μέχρι τώρα για ποιον λόγο βασανίζεται ο υπέροχος λαός μας, ήρθε η ώρα να το καταλάβετε. Επειδή ο αρχιβασανιστής του είναι καταδικασμένος να κυκλοφορεί σε αναπηρική πολυθρόνα. Δεν φτάνει που είναι Γερμανός, είναι και παράφρων επειδή είναι ανάπηρος.
Δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεστε. Το πρόβλημα δεν είναι ο κ. Λαζόπουλος. Το πρόβλημα είναι ο κ. Λαζόπουλος και το κοινό του. Μην ξεχνάτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τού είχε προτείνει την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και ο κ. Τσίπρας τον κάλεσε στην κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον πρόεδρο Ολάντ. Προφανώς για να συστήσει στον υψηλό προσκεκλημένο του έναν γνήσιο εκφραστή της λαϊκής μας ψυχής. Ξέρω πως θα μου προσάψετε δημοκρατικό έλλειμμα και ασέβεια προς τα λαϊκά αισθήματα. Τα ίδια θα μου λέγατε αν φρικιούσα με τον ενθουσιασμό του ιταλικού λαού απέναντι στον Μουσολίνι; Λαός εδώ, λαός κι εκεί.
Και μην μου πείτε ότι το κοινό του έχει δίκιο, διότι αυτά του έδειχναν τόσα χρόνια κι αυτά έμαθε. Ενήλικες είναι, και έχουν ευθύνη και για τις πράξεις τους και για το γούστο τους και για το γέλιο τους ακόμη. Τι θα γινόταν αν τον γιουχάιζαν και άδειαζαν την αίθουσα, όταν τον άκουγαν να ασχημονεί δημοσία εκ του ασφαλούς; – εκ του ασφαλούς βεβαίως, διότι ξέρει ότι το θύμα του δεν πρόκειται να αντιδράσει.
Μα αν γινόταν αυτό, τότε η Ελλάδα δεν θα ήταν η χώρα που είναι σήμερα. Εκεί ακριβώς ήθελα να καταλήξω. Αν ο δημόσιος βίος των Ελλήνων έχει μετατραπεί σε χωματερή κακοφορμισμένων αισθημάτων, αυτό το χρωστάμε εν πολλοίς στο είδος κ. Λάκης.
Κατά τα λοιπά μπορούμε να εξαντλούμε όλα μας τα ευγενή αισθήματα στους ασχημονούντες βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

από τήν Έντυπη έκδοση
τής εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ