Τώρα λοιπόν που τα αδύνατα, με την κακή έννοια, μοιάζουν δυνατά σε μια χώρα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, νιώθω την ανάγκη να προχωρήσω σε μια μικρή αυτοκριτική για τα όσα κατά καιρούς έχω σούρει στον ελληνικό λαό.
Αν και δεν υπήρξα ποτέ θερμός κοινωνός της ύπουλα εθνικιστικής άποψης που θέλει την Ελλάδα να αποτελεί «ιδιαίτερη περίπτωση», ομολογώ ότι πίστευα ότι υπάρχουν κάποιες δυτικές κοινωνίες, όπως για παράδειγμα η βρετανική, όπου ο πάτος του πολιτικού συστήματος θα ήταν πιο ψηλά από τον αντίστοιχο δικό μας. Πίστευα ότι σε κάποιες πιο «πολιτισμένες» κοινωνίες, κάποια βασικά ζητήματα τα έχουν επιλύσει.
Συνδυαστικά με την σχεδόν ανεμπόδιστη επέλαση του Trump εντός του κόμματος των Ρεπουμπλικανών, τα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες στη Μεγάλη Βρετανία με σοκάρουν -και δεν αναφέρομαι μονάχα στη δολοφονία της Joe Cox. Το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι φοβερά χαμηλό και ιδιαίτερα τα επιχειρήματα των οπαδών του Leave βασίζονται σε ψέματα που κανείς θα περίμενε ότι δεν θα έβρισκαν ποτέ ιδιαίτερη απήχηση. Αντίστοιχα, οι οβιδιακές μεταμορφώσεις των ολίγιστων ηγετών του Remain προκαλούν επίσης αποστροφή, καθώς εκείνοι που έθεσαν τα θεμέλια του αντι-ευρωπαϊσμού στη Βρετανία, προσπαθούν τώρα να πείσουν ότι θα αποτρέψουν την καταστροφή που οι ίδιοι κατέστησαν σχεδόν αναπόφευκτη.
Επιστρέφοντας λοιπόν στα περί αυτοκριτικής, δεν ισχυρίζομαι ότι οι περιπέτειες των Βρετανών λειτουργούν εξαγνιστικά για τα όσα παράλογα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ισχυρίζομαι απλώς ότι δεν θα πρέπει ξανά να χάσουμε την ευρύτερη εικόνα, μένοντας προσκολλημένοι σε μια εθνοκεντρική λογική μιζέριας και αυτομαστιγώματος.
Αποτύχαμε μόνοι μας και σε πολλά αλλά παράλληλα συνολικά κάτι δεν πάει καλά. Ο εθνολαϊκισμός θεριεύει στον δυτικό κόσμο, οι ελίτ και οι αυθεντίες αμφισβητούνται και η κοινωνική ειρήνη απειλείται με τρόπους όλο και πιο απρόβλεπτους. Τι κόσμο άραγε θα φτιάξει η γενιά της χαμένης ευημερίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.