Για το αλάφιασμα των πολιτικών...

Γιώργος Σταματόπουλος
Είδαν και απόειδαν «στελέχη» τινά του Ποταμιού και παίρνουν, με φιλελεύθερη καρδιά, τον δρόμο της αποστασίας προς τη Νέα Δημοκρατία· οσμίστηκαν εξουσία, προφανώς.

Οι άνθρωποι που μας ταλάνισαν λέγοντας ότι...
φέρνουν το κάτι νέο στην πολιτική (άνετοι, απλότυποι, σνομπ, τυχάρπαστοι και λοιπά), μ’ έναν αεράτο αρχηγό (sic), άνθρωπο των media, περιβαλλόμενο από πολλούς αστέρες του πανεπιστημίου και ετέρων ευαγών ιδρυμάτων, νόμισαν ότι θα καθιερώνονταν ως πολιτική (νέα) δύναμη. Αμέτοχοι κάθε ιδεολογίας, μακριά από την κοινωνία και άστοχοι πολιτικά έλαμψαν για κάποιες εβδομάδες, άντε μήνες, και κατέπεσαν όπως καταπίπτουν οι διάττοντες.

Εμ, δεν αρκεί η πόζα, το εξεζητημένο στυλ, η τάχα μου άνεση με τους ανθρώπους και την ύλη, η αντιαριστερή ή αντιδεξιά ρητορεία. Χαμένοι κάπου στο κέντρο τού πουθενά, βυθίστηκαν τελικά στις ερήμους της «συγκρότησής» τους· γέλασε καλόκαρδα ο κόσμος και τους κοιτά ανέμελος να βυθίζονται.

Οσοι θέλουν να παραμείνουν στη δημοσιότητα (εξουσία) εγκαταλείπουν τη ροή του Ποταμιού και ανοίγονται γι’ άλλες θάλασσες, καθαρά δεξιές. Καλό τους ταξίδι.

Σιγά τα «στελέχη» θα πει κανείς -και θα έχει δίκιο- και σιγά τον πολιτικό θόρυβο της εξόδου από το Ποτάμι. Μα δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα αλλά οι κινήσεις, οι ζυμώσεις που γίνονται με βασικό γνώμονα την εξουσία και τίποτε, μα τίποτε άλλο. Η αγάπη για την πατρίδα, ή η επίκληση του κοινού νου της διοίκησης και του δικαίου δεν νομίζω να πείθουν κάποιον, κοινόν νουν έχοντα...

συνέχεια Εκείνο που αξίζει να παρατηρήσει ένας τρίτος είναι η αγωνία των εκλεγέντων να μη χάσουν τα προνόμια της βουλευτικής έδρας. Ιδρώνουν, ξαφνιάζονται, αλαφιάζονται (πού θα γείρει η ζυγαριά), αλληλοϋποβλέπονται, παραφυλάνε σαν έχιδνες ώστε να χτυπήσουν τους ανύποπτους(;) την κατάλληλη στιγμή. Αναβρασμός. Σε ένα μικρό καζάνι.

Γούστο έχει μέσα σ’ όλη την κακογουστιά που εκπέμπουν οι κινήσεις τους. Δεν ταράσσεται βέβαια το πολιτικό σύστημα της χώρας, δεν γεννιούνται εντός του κρίσιμες, επιθετικές, ανατρεπτικές ιδέες γιατί στο σώμα του δεν κυκλοφορεί αίμα παρά μόνο χρήμα. Μπα; Ρέει το χρήμα; Αν ρέει λέει...

Γενικά οι Ελληνες πολιτικοί δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για το κύρος τους, για τον δείκτη πολιτισμού τους, για την καλλιέπεια· δεν δείχνουν να σέβονται την κοινωνία (κακό του κεφαλιού τους), δεν πολυνοιάζονται για τη συμπεριφορά τους παρά μόνο για την τηλεοπτική τους εικόνα. Ολισθηρό δρόμο διάλεξαν.

Αχ, και πάλι. Είναι γλυκό το ποτό της εξουσίας... μεθάει, χτυπάει, ως φαίνεται, όχι κατακούτελα αλλά στη συνείδηση. Κι εμείς οι υπόλοιποι ένα κουβάρι που αδυνατούμε να το λύσουμε, αλλά: κύμβαλα αλαλάζοντα. Βρε τους ποτάμιους... τι άλλο θα δούμε. Ο προσεκτικός παρατηρητής γνωρίζει ήδη ότι θα γελάσουμε αλλά και θα κλάψουμε πολύ, με όλον αυτόν τον εσμό των γυρολόγων εξουσιομανών, των τυχάρπαστων της πολιτικής ζωής του ευκλεούς -αποθρασυνόμεθα- τόπου.

Οταν στερεύει ένα πολιτικό ποτάμι είναι παρηγορία· ποιος ξέρει για όσα είναι ακόμη στη γη...

efsyn.gr