Γιά τήν αποχή τών δικηγόρων

Συνέχιση της αποχής των δικηγόρων; Γιατί;

Παναγιώτης Περάκης

 Για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τα πράγματα, ο νέος ασφαλιστικός νόμος επιφέρει το μεγαλύτερο πλήγμα που έχει δεχθεί μέχρι σήμερα η δικηγορία στην Ελλάδα. Αποτελώντας μία αποκλειστικά κυβερνητική επιλογή, στη βάση μιας ιδεολογικής εμμονής για την οποία ήδη η ιστορία έχει αποφανθεί αμετάκλητα, ουσιαστικά οδηγεί στην έξοδο από το επάγγγελμα όλα τα μικρομεσαία ελληνικά δικηγορικά γραφεία, τα οποία αποτελούσαν μέχρι σήμερα τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής δικηγορίας, επιτρέποντας πλέον μόνο δύο εκδοχές: είτε του δικηγόρου-υπαλλήλου, με μηνιαίο εισόδημα 800-1.000 ευρώ, είτε της τεράστιας δικηγορικής εταιρείας, που ουσιαστικά θα μονοπωλήσει το χώρο. Άλλη δυνατότητα δεν καταλείπει η εφαρμογή του νόμου, εκτός ίσως, για λίγο ακόμη, της φοροδιαφυγής, για τους λίγους που εκεί θα τα καταφέρνουν, για τους οποίους ο νόμος όχι μόνο δεν ενοχλείται, αλλά τους κλείνει και πονηρά το μάτι.

Δεδομένων των παραπάνω (τα οποία δεν θα φέρουν ούτε κάποιο ευρύτερο θετικό οικονομικό αποτέλεσμα, αφού οι τεχνικές αναλύσεις δείχνουν ότι η εφαρμογή του νέου συστήματος θα οδηγήσει, το αργότερο μέχρι το 2020, σε μεγαλύτερα ελλείμματα από τα σημερινά), υποθέτουμε ότι μπορούν όλοι να καταλάβουν την πρωτοφανή ένταση της αντίδρασης των δικηγόρων ενάντια στο νέο ασφαλιστικό, για το οποίο απέχουν από τα καθήκοντά τους από τις αρχές του χρόνου μέχρι σήμερα, χωρίς διακοπή.

Πλην όμως, το ασφαλιστικό ψηφίστηκε στη Βουλή και αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Και το ερώτημα που τώρα τίθεται για μας τους δικηγόρους είναι συνεχίζουμε την αποχή κρατώντας κλειστά τα δικαστήρια ή όχι;

Είναι προφανές πως υπάρχει ένα και μόνο δίλημμα που αληθινά τίθεται: είτε συνεχίζουμε την αποχή μας με αίτημα την ανατροπή του νόμου, μέχρι να το πετύχουμε, όσο χρονικά (τουλάχιστον…) αβέβαιο και απροσδιόριστο είναι αυτό, είτε αναστέλλουμε τώρα την αποχή, λαμβάνοντας υπόψη τα τεράστια προβλήματα που η συνέχισή της κατά τα προαναφερόμενα θα δημιουργούσε –και ήδη δημιουργεί- τόσο σε μας τους ίδιους (ιδίως σ’ αυτούς που δεν έχουν αντιμισθίες ή άλλους πόρους εισοδήματος), όσο και στο δικαίωμα των πολιτών για πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, η άσκηση του οποίου θα εμποδίζεται επ΄ αόριστον, έως ότου επιτευχθεί ο σκοπός μας.

Άλλες επιλογές, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχουν. Σκέψεις ορισμένων για σταδιακό εκφυλισμό της αποχής μετά από κάποιες ημέρες ή εβδομάδες ή μήνες, δεν συνδέονται καθόλου με την υπηρέτηση του στόχου μας, αλλά υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες, οι οποίες, εν τέλει, θα ευτελίσουν εκ των υστέρων τον αγώνα μας. Κι αν υπάρχουν κάποιοι άλλοι που εμμένουν στην αποχή έχοντας ως στόχο όχι το ασφαλιστικό αλλά την ίδια την κυβέρνηση, τους πληροφορούμε ότι με την αποχή περισσότερο την εξυπηρετούν παρά την ενοχλούν, αφού έτσι -και με κόστος κυρίως των δικηγόρων- αποφεύγονται κατασχέσεις, πλειστηριασμοί και άλλες δυσάρεστες και αντιδημοφιλείς καταστάσεις, κάτι που καθόλου βέβαθα δεν ενοχλεί την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, συχνά μάλιστα εντέχνως εμφανίζεται ως αποτέλεσμα δήθεν δικών της χειρισμών και αποφάσεων. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά στο παράδοξο η πίεση προς την κυβέρνηση να είναι πολύ μεγαλύτερη από μία ενδεχόμενη διακοπή της αποχής μας παρά από τη συνέχισή της!


Συνεπώς, το δίλημμα είναι ένα και είναι αυτό που προεκτέθηκε, με δύο επί της ουσίας επιλογές. Η υποστήριξη της πρώτης, δηλαδή της επ’ αόριστον συνέχισης της αποχής, μέχρι τέλους, δεν στερείται βέβαια επιχειρημάτων, μπορεί δε ασφαλώς να διεκδικήσει τον έπαινο για τη συνέπεια προς τη μέχρι σήμερα στάση του δικηγορικού σώματος. Πλην όμως, έπαινος επί πτωμάτων; Ψηφισθέντος ήδη του νόμου, δικαιούμαστε να συνεχίσουμε ν’ αδιαφορούμε για τις συνέπειες που θα είχε η συνέχιση της αποχής μας για ένα απροσδιόριστο –και πιθανότατα πολύ μακρύ- χρονικό διάστημα; Διότι θα ήταν εντελώς ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι η αδιαλλαξία την οποία επέδειξε στο θέμα η κυβέρνηση δεν θα συνεχισθεί. Άρα, η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπροστά μας μια μακρά περίοδο με ψηφισμένο το νόμο και μη ορατή αλλαγή στάσης της κυβέρνησης. Ο δικηγορικός κόσμος όμως δεν μπορεί πλέον ν’ αντέξει μια τόσο μακρά αποχή, σε μια τόσο δυσχερή οικονομική συγκυρία, ειδικά μάλιστα στην Αθήνα, όπου οι συνθήκες είναι πια πολύ πιεστικές. Ας μην εξοντώσουμε λοιπόν μόνοι μας τους δικηγόρους, πριν προλάβει να τους εξοντώσει ο νόμος, μαζί δε με μας και τους Έλληνες πολίτες που περιμένουν να βρουν το δίκιο τους στη Δικαιοσύνη. Ας αναλάβουμε την ευθύνη να αναστείλουμε τώρα την αποχή.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα παύσουμε να διεκδικούμε με κάθε άλλο μέσο την κατάργηση του νόμου.

Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να επιστρατεύσουμε κάθε άλλη δυνατότητα, συνεχίζοντας να συντηρούμε το θέμα με ανακοινώσεις, εκδηλώσεις και παρεμβάσεις μας στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Μπορούμε επίσης να αξιοποιήσουμε και να διευρύνουμε τις συμμαχίες μας, είτε στην κοινωνία, με κοινές δράσεις με άλλους φορείς, είτε στην πολιτική, διεκδικώντας δέσμευση απ’ όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα του δημοκρατικού τόξου στη θέση για κατάργηση του νόμου, είτε στην πλευρά των δανειστών της χώρας, εξηγώντας τους με στοιχεία την αληθινή στόχευση του νόμου και τις συνέπειές της, ιδίως σε σχέση με την ανεξαρτησία της δικηγορίας στη χώρα μας, η οποία βάλλεται καίρια με το νέο νόμο, όπως ευθέως επισημαίνει και ο Πρόεδρος των Ευρωπαίων δικηγόρων M. Benichou στην επιστολή που έστειλε στον Α. Τσίπρα, δηλώνοντας την κατηγορηματική αντίθεση του ευρωπαϊκού νομικού κόσμου στο νέο ασφαλιστικό.

Αυτό όμως που κυρίως μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που ξέρουμε καλύτερα: να προσβάλουμε το νόμο στη Δικαιοσύνη, με κάθε δυνατό τρόπο. Θα δώσουμε έτσι και μια ευκαιρία στο πολλαπλώς πληττόμενο τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας κράτος δικαίου να αποδείξει ότι συνεχίζει να υπάρχει.

Ο Παναγιώτης Περάκης είναι μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο των Δικηγορικών Συλλόγων της Ευρώπης (CCBE)
από tanea.gr