Γιατί δεν χαίρομαι με το κλείσιμο του MEGA... και ξέρετε και τι άλλο...

Σε αντίθεση με τους περισσότερους που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θλίβομαι βαθειά κάθε φορά που κοιτάζω τα νούμερα αποδοχής των καθιερωμένων ΜΜΕ. Κατανοώ για ποιο λόγο μπορεί να χαίρεται κανείς όταν βλέπει την κατάρρευση του MEGA ή την κατακόρυφη πτώση του Πρώτου Θέματος αλλά δυστυχώς τούτο δεν συμβαίνει στα πλαίσια μιας διελκυστίνδας όπως θα ήταν λογικό. Δεν συμβαίνει δηλαδή επειδή από την άλλη πλευρά του σκοινιού τραβάνε νέα μέσα με νέα ιδεολογία και προοπτική.

Nikos Libertas / SOOC

Θα χαιρόμουν αν η πτώση του Πρώτου Θέματος σήμαινε την κατακόρυφη αύξηση της Εφημερίδας των Συντακτών. Αν το κλείσιμο των ανούσιων περιοδικών οδηγούσε στην εκτόξευση του Unfollow. Αντίστοιχα είναι τα πράγματα και στο διαδίκτυο με το TPP να αυξάνει σημαντικά την επισκεψιμότητά του αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα mainstream medium με δυνατότητα να θέτει την καθημερινή ατζέντα.

Φυσικά ο καθένας έχει τις ευθύνες του για αυτό. Η Εφημερίδα των Συντακτών μερικές φορές φαίνεται να χάνει την ρυθμό της και να ακροβατεί προσπαθώντας να καλύψει έναν αχαρτογράφητο νέο χώρο που δημιούργησε η συμφωνία του περσινού Ιουλίου. Το Unfollow μοιάζει συχνά με επαναστατικό έντυπο προπαγάνδας (με την καλή έννοια) και δεν θέλω καν να ξεκινήσω να αναφέρω πόσα λάθη έχουμε κάνει εμείς μέχρι σήμερα.

Στους τελευταίους 15 μήνες οι τράπεζες έχουν δαπανήσει 69 εκατομμύρια ευρώ για τη «διαφήμιση» τους στα ΜΜΕ και θα φανταζόταν κανείς ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποιου είδους άνθησης τω μέσων. Άλλωστε θα μπορούσαν να υπάρχουν αξιόλογα ΜΜΕ που απλά δεν θα τα βάζουν με τις τράπεζες. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτό ήταν το μοντέλο που λειτουργούσε στον χώρο από την μεταπολίτευση μέχρι τις πρώτες ημέρες της κρίσης. Μαθαίναμε τα καλά του Κόκκαλη και της Siemens επειδή υπήρχε ο πόλεμος με την Καθημερινή, τα καμώματα του Ανδρέα επειδή ξεκίνησε πόλεμο με τον ΔΟΛ κ.ο.κ.
 
Κι όμως, η εικόνα της δημοσιογραφίας, η ενημέρωση των πολιτών και κατ' επέκταση η ποιότητα της δημοκρατίας μας είναι στο χειρότερο δυνατό επίπεδο. Ζούμε την «γερμανοποίηση» του χώρου με όλο και περισσότερες φυλλάδες να ασχολούνται με τις σεξουαλικές προτιμήσεις των διασήμων, με εκπομπές μαγειρικής (ακόμα και αυτές γίνονται όλο και χειρότερες) και την επικράτηση των ιστοσελίδων που φωνάζουν «ΣΟΚ» και «δείτε το βίντεο με τον αποκεφαλισμό 12 νεαρών» και που φυσικά προσφέρουν βυζιά και κώλους... πολλά βυζιά και πολλούς κώλους (παγίδα στην οποία έχουν πέσει και ΜΜΕ όπως το koutipandoras και το pontiki).

Η υποχώρηση της δημοσιογραφίας δίνει όλο και περισσότερο χώρο σε ιστοσελίδες με «10 στάσεις για να γαμήσετε όρθιοι» αλλά και σε άλλες που φωνάζουν «τους πήρε τα σώβρακα ο Τσίπρας στην Κίνα» ή και «Γιατί σκάβουν στην Κυψέλη; Μήπως ετοιμάζουν τούνελ για να βλέπει κρυφά ο Τσίπρας τους ανθρώπους της διαπλοκής».

Για ποιό λόγο να χαρώ λοιπόν που το MEGA αργοπεθαίνει και κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει μια αμήχανη ανάμνηση ολικής χειραγώγησης; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.

Η ενημέρωση μεταφέρεται στα κοινωνικά δίκτυα και καμία σελίδα πια (ούτε το TPP) δεν έχει ως πρωταρχικό σημείο εισόδου την πρώτη του σελίδα. Το παιχνίδι παίζεται στο Facebook που ζητάει χρήματα για να προωθήσει τα post σου και στο twitter που -άσχετα αν δεν το παραδέχεται ακόμα κανείς- έχει ήδη πεθάνει (όχι μόνο) στην Ελλάδα. Η δημοσιογραφία υποχωρεί και γίνεται υποχείριο των ενστίκτων της κοινής γνώμης. Η απαξίωση μετατρέπεται σε θυμό, ο θυμός σε οργή και η οργή συνεπικουρούμενη από την αμορφωσιά και την αγανάκτηση παράγει ταπείνωση, ηττοπάθεια και συχνά φασισμό.   
(απόσπασμα από τό άρθρο τού Κώστα Εφήμερου στό thepressproject / TTP )

  oλόκληρο τό άρθρο ΕΔΩ