Το τζακ ποτ της εκδίκησης

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ρούντολφ Ες ήταν ο τελευταίος από τους πρωταγωνιστές των ναζί που πέθανε στη φυλακή.

Ως γνωστόν, οι σύμμαχοι λειτουργούσαν την ειδική φυλακή του Σπαντάου μόνον γι’ αυτόν. Ισως εκεί να ήταν το τελευταίο σημείο όπου οι σύμμαχοι του Β΄ Παγκοσμίου παρέμειναν σύμμαχοι ακόμη και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Και το κόστος της φύλαξης το μοιράζονταν εκ περιτροπής. Κάθε μήνα που άλλαζε η φρουρά, κάποιος διπλωμάτης της χώρας που την αναλάμβανε επισκεπτόταν τον κρατούμενο για να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο αίτημα. Γάλλος διπλωμάτης μού είχε αφηγηθεί ότι, κατά την επίσκεψή του, ο Ες του είχε ζητήσει μία χάρη. Πάνω από το κρεβάτι του υπήρχε ένα φως που τον εμπόδιζε να κοιμηθεί. Για να σβήσει ειδοποιούσε τον δεσμοφύλακα πατώντας ένα κουμπί. Του είπε ότι όταν τη φύλαξη την έχουν Γάλλοι, Αγγλοι ή Αμερικανοί, το φως το σβήνουν αμέσως. Οταν όμως είναι οι Σοβιετικοί, μπορεί να περάσουν και δύο ώρες.
Διάβασα πως ένα φως που τον ενοχλούσε υπήρξε η αφορμή για τον άγριο ξυλοδαρμό του Ακη Τσοχατζόπουλου στις Φυλακές Κορυδαλλού. Δεν ξέρω αν έγινε όπως το περιγράφει το ρεπορτάζ στο χθεσινό «Εθνος».

Αν δηλαδή δράστης ήταν ο βαρυποινίτης Στεφανάκος, και αν παρόντες ήσαν φύλακες και ο κ. Ρωμανός, ο οποίος βρίσκεται σε άλλη πτέρυγα των φυλακών, επειδή όμως δεν έχει διάβασμα λόγω θερινών διακοπών έκανε τη βόλτα του ώς εκεί.

Είναι θέμα της Δικαιοσύνης και προσωπικά ποσώς με ενδιαφέρει. Εκείνο που με ενδιαφέρει, αντιθέτως, είναι ότι ένας άνθρωπος 72 ετών, καταπονημένος ψυχικά και σωματικά, ο οποίος βρίσκεται υπό κρατική εποπτεία, υπέστη σωματική βία και κανείς δεν βρέθηκε να τον προστατεύσει. Στο κατ’ εξοχήν φρουρούμενο περιβάλλον.
Καμία συμπάθεια για τον κ. Τσοχατζόπουλο. Ούτε στην εποχή της ανόδου του ούτε στην εποχή της πτώσης του. Για μένα πάντα εκπροσωπούσε τη μικρονοϊκή Ελλάδα που διψάει για χρήμα και εξουσία και δεν έχει καν τη στοιχειώδη ευφυΐα να το κρύψει. Αντί να αγοράσει φυτείες στην Κεντρική Αφρική, όπως κάθε απατεώνας υπουργός που σέβεται τον εαυτό του, πήρε το ακίνητο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μπας και ξεφύγει από κανέναν πως έκανε την μπάζα του. Τιμωρήθηκε γι’ αυτό. Το έχω γράψει επανειλημμένως, και το ξαναγράφω, πως ο τρόπος αντιμετώπισης της συζύγου του Βίκης Σταμάτη μοιάζει περισσότερο με εκδίκηση και λιγότερο με σωφρονισμό.
Καμία συμπάθεια ούτε για τον Ρούντολφ Ες, εννοείται. Η διαφορά όμως της φυλακής του Σπαντάου από τον Κορυδαλλό είναι διαφορά πολιτισμικής κλίμακας. Εκεί σέβονταν τον κρατούμενο, άρα σέβονταν τη Δικαιοσύνη. Εδώ το ένστικτο της εκδίκησης είναι πάνω από τους θεσμούς. Ας σκεφθεί τώρα ο κ. Τσοχατζόπουλος πόσο ο ίδιος ευθύνεται γι’ αυτό. Διότι είμαι βέβαιος πως οι θεατές της σκηνής θα σκέφθηκαν πως καλά του έκανε όποιος κι αν το έκανε. «Τόσα έφαγε. Οχι να τον έχουμε μέσα να τον ταΐζουμε κιόλας». Οταν το δίκιο του υποκόσμου συναντά το δίκιο του κόσμου, το αποτέλεσμα λέγεται βαρβαρότητα.
Θα μου πείτε στη χώρα όπου έχει καταργηθεί η θανατική ποινή, με τις ευλογίες της Αριστεράς που την υπέστη, και η ίδια αυτή Αριστερά χειροκροτούσε τις κρεμάλες των Αγανακτισμένων, ε, στη χώρα αυτή, η βαρβαρότητα είναι στη διπλανή πόρτα.

από τήν Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ