Γούστο και καπέλο...

Σήμερα του πέρασε η φάση της επανάστασης, είναι πια ένας αστός, είναι πια καθεστώς, και έχει πάρει προσωπικά τη μάχη με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιο φανατικά κι από καλόγερο του Ροΐδη. Γούστο του και καπέλο του θα πεις, και τα υπόλοιπα είναι θέμα ψυχολογίας. Εντάξει. Αλλά το γούστο του και το καπέλο του ήταν και τότε, είναι και σήμερα, γούστο και καπέλο των ΜΜΕ που ελέγχει, γούστο και καπέλο των δημοσιογράφων που πληρώνει, γούστο και καπέλο των ειδήσεων που εκπέμπουν, γούστο και καπέλο του φανατισμού με τον οποίον πολεμούν τον Αντίχριστο. Με αποτέλεσμα ένα τεράστιο γούστο, κι ένα ακόμα πιο τεράστιο καπέλο, πάνω από την κοινωνία.

Θυμάμαι έναν πολύ επώνυμο, πολύ ισχυρό, ιδιοκτήτη μέσων ενημέρωσης, που στη δεκαετία του ενενήντα, κοντά στα σαράντα του τότε, στήριζε τους αναρχικούς της εποχής, εκτιμούσε τους κομμουνιστές, είχε σχέσεις με ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ, αλλά και τον Ανδρέα, κατέβαινε στις διαδηλώσεις με ένα φθαρμένο παντελόνι, πήγαινε φιρί-φιρί για καβγά με την Αστυνομία. Είχε πάρει προσωπικά τη μάχη με τη διαπλοκή, με τον ΔΟΛ, με τον Κόκκαλη, με τον Μητσοτάκη, με την Ντόρα. Ένα τυπικό παιδί της αστικής τάξης, εν ολίγοις, που έκανε την προσωπική του επανάσταση, με κάποια καθυστέρηση. Σε σύγκρουση με τον πατέρα του, ως είθισται.
Σήμερα του πέρασε η φάση της επανάστασης, είναι πια ένας αστός, είναι πια καθεστώς, και έχει πάρει προσωπικά τη μάχη με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιο φανατικά κι από καλόγερο του Ροΐδη. Γούστο του και καπέλο του θα πεις, και τα υπόλοιπα είναι θέμα ψυχολογίας. Εντάξει. Αλλά το γούστο του και το καπέλο του ήταν και τότε, είναι και σήμερα, γούστο και καπέλο των ΜΜΕ που ελέγχει, γούστο και καπέλο των δημοσιογράφων που πληρώνει, γούστο και καπέλο των ειδήσεων που εκπέμπουν, γούστο και καπέλο του φανατισμού με τον οποίον πολεμούν τον Αντίχριστο. Με αποτέλεσμα ένα τεράστιο γούστο, κι ένα ακόμα πιο τεράστιο καπέλο, πάνω από την κοινωνία.
Κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, αλλά δεν υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα εδώ; Η διαπλοκή είναι μια διαστροφή, ένα απόστημα, μια φλεγμονή του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα, όμως, είναι εντάξει; Να γίνεται το γούστο και το καπέλο του Αφεντικού βιολογικός πόλεμος συμφερόντων είναι εντάξει; Να διαθέτουν πέντε-έξι οικογένειες ιδιωτικούς στρατούς προπαγάνδας είναι εντάξει; Ασχολούμαστε όλοι με τις σχέσεις των ΜΜΕ με το κράτος, και καλά κάνουμε. Με τις σχέσεις όμως των ΜΜΕ με τα Αφεντικά τους, τι γίνεται; Ποιοι κατέχουν τη διαβόητη τέταρτη εξουσία; Οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι σε μέσα ενημέρωσης; Μην τρελαθούμε κιόλας.
Μήπως υπάρχει κάποια στρέβλωση εδώ; Μήπως θα έπρεπε να απασχολήσει τον δημοσιογραφικό κόσμο, μαζί με την ανεξαρτησία από το κράτος, και η ανεξαρτησία από το γούστο και καπέλο; Αν όχι, καλό είναι τουλάχιστον να ξέρουμε τι ακριβώς εννοούν οι βαρόνοι -και οι δουλοπάροικοι- όταν υπερασπίζονται την ανεξαρτησία της τέταρτης εξουσίας τους...

Θανάσης Καρτερός