Πιέζονται οι προμηθευτές νά κατεβάσουν τιμές...

Ασφυκτικές πιέσεις από σούπερ μάρκετ σε προμηθευτές για... «κούρεμα» τιμών

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΝΙΦΑΒΑ

Μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκονται οι προμηθευτές των σούπερ μάρκετ, καθώς πριν προλάβουν να αποδεχθούν το «κούρεμα» κατά 50% των απαιτήσεών τους από τον Μαρινόπουλο, υφίστανται ασφυκτική πίεση από τις υπόλοιπες αλυσίδες να μειώσουν τις τιμές ακόμη και κατά 50%, να υποστούν δηλαδή ένα επίσης έμμεσο «κούρεμα». Και εάν κάποιος νομίζει ότι οι προμηθευτές έχουν εναλλακτική, δηλαδή να μην υποκύψουν στις πιέσεις, μάλλον γελιέται. Οχι μόνο διότι ενδέχεται να κατηγορηθούν ακόμη και για απαγόρευση πωλήσεων, κάτι που συνιστά παραβίαση του νόμου περί ανταγωνισμού. Κυρίως, διότι η μη παρουσία των προϊόντων τους στα ράφια των μεγάλων αλυσίδων σημαίνει απώλεια τζίρου και κερδών που μπορούν να αντισταθμιστούν μόνο στις περιπτώσεις εκείνων των βιομηχανιών που έχουν έντονη εξαγωγική δραστηριότητα.
Η απαίτηση για έμμεσο «κούρεμα» εκδηλώνεται με τρεις κυρίως τρόπους. Ο πρώτος είναι ο άμεσος, δηλαδή οι λιανέμποροι ζητούν από τη βιομηχανία να αγοράζουν σε πολύ χαμηλότερες τιμές σε σύγκριση με το παρελθόν, ακόμη και κατά 50%. Η απαίτηση αυτή, μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν περιορίζεται μόνο στους προμηθευτές, αλλά και σε όσους παρέχουν υπηρεσίες στα σούπερ μάρκετ. Κορυφαία αλυσίδα του κλάδου έχει ζητήσει από πολύ μεγάλη εταιρεία παροχής υπηρεσιών φύλαξης (security) να μειώσει τις χρεώσεις της κατά 50%.
Ο δεύτερος τρόπος είναι μέσω του αιτήματος για παροχή...
συνέχεια
...περισσότερων ημερών πίστωσης. Δεν πρόκειται ακριβώς για «κούρεμα», αλλά για έμμεση χρηματοδότηση των σούπερ μάρκετ από τη βιομηχανία, με τα σούπερ μάρκετ όμως να εισπράττουν «ζεστό χρήμα» από τους καταναλωτές, ενώ η βιομηχανία να εισπράττει με... χρονοκαθυστέρηση. Και μπορεί πλέον λόγω της κρίσης και των περιστατικών πτωχεύσεων να μη χρησιμοποιούνται στην αγορά μεταχρονολογημένες επιταγές 1,5 έτους, όπως συνέβαινε έως και το 2010, όμως ο συνήθης χρόνος πληρωμής των προμηθευτών από τα σούπερ μάρκετ είναι περίπου 85-90 ημέρες.
Από την πλευρά των προμηθευτών τίθεται το αίτημα για θέσπιση αυστηρού ορίου στις πληρωμές, για παράδειγμα στις 30 ημέρες, κάτι, βεβαίως, που μοιάζει εξαιρετικά απίθανο.
Υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος που ειδικά το τελευταίο διάστημα είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής. Οι αλυσίδες ζητούν από τους προμηθευτές να χρηματοδοτούν εκτεταμένες προσφορές για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρείας ερευνών αγοράς IRI, το ποσοστό των προϊόντων που πωλούνται με τη χρήση προσφορών στην Ελλάδα διαμορφώθηκε το α΄ εξάμηνο του 2016 σε 20% και καταγράφει ανοδική πορεία. Κι αυτό, διότι τη θέση του Μαρινόπουλος που, έως την κατάρρευσή του, κατείχε τα πρωτεία στη διενέργεια προσφορών, επιδιώκουν να πάρουν άλλες μεγάλες αλυσίδες.
Οι αλυσίδες επιθυμούν, βεβαίως, να κερδίσουν τους πρώην καταναλωτές του Μαρινόπουλου οι οποίοι έχουν πολιτογραφηθεί ως «κυνηγοί προσφορών», αλλά, εάν δεν έχουν τη στήριξη των προμηθευτών, κινδυνεύουν να πάθουν ό,τι και ο Μαρινόπουλος. Στη συμφωνία εξυγίανσης του τελευταίου η διενέργεια προσφορών χωρίς την απαιτούμενη χρηματοδότηση από τους προμηθευτές αναφέρεται ως ένας εκ των βασικών λόγων για τα αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα της εταιρείας, καθώς αυτό είχε ως συνέπεια το εμπορικό περιθώριο κέρδους της να είναι κατά 22% - 25% χαμηλότερο από αυτό των ανταγωνιστριών αλυσίδων.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι λιανέμποροι για να ασκήσουν πιέσεις στους προμηθευτές είναι σκληρό όσο και απλό: «Αφού δεχθήκατε διαγραφή του 50% των απαιτήσεών σας από τον Μαρινόπουλο, γιατί δεν δέχεστε και από μας;». Αν μη τι άλλο, οι προμηθευτές βρίσκονται για ακόμη μία φορά σε πιο μειονεκτική θέση έναντι των λιανεμπόρων. Το ζήτημα είναι εάν η υπόθεση του Μαρινόπουλου ήταν διδακτική ή σε λίγο καιρό η αγορά θα εισέλθει πάλι σε έναν φαύλο κύκλο.
kathimerini.gr