Του Μega η μοίρα ...

Δυο λόγια για όλα όσα συμβαίνουν στον μαγικό κόσμο της Μεσογείων...

Όταν τραμπαλίζεται ένα Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας, τρεις είναι η καθοριστικοί παράγοντες για τη σωτηρία ή το φούντο: 

η ιδιοκτησία, οι εργαζόμενοι και οι τράπεζες. 

Ο καθένας εξ αυτών παίζει το ρόλο του στο σενάριο της πτώσης και ο καθένας εξ αυτών φέρει τις δικές του ευθύνες. Το είδαμε αυτό σε ένα σωρό μαγαζιά που είπαν αντίο στη ζωή, το βλέπουμε και τώρα με την περίπτωση του Mega.

Με το κανάλι να είναι κατ’ ουσίαν κλειστό, αλλά να κατακτά ζηλευτές θέσεις στην θεαματικότητα. Με την πλειοψηφία των εργαζομένων να μην το σκάει για αλλού, αλλά να παραμένει ετοιμοπόλεμη στις θέσεις της. Με τις τράπεζες να μειώνουν τη χασούρα τους, αλλά να έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τις υποψίες της κοινής γνώμης όσο και τις διαμαρτυρίες των απλήρωτων. Και τους ιδιοκτήτες να σφυρίζουν στο δικό τους σκοπό. Τη μελωδία του ανήξερου…
Η Nielsen τη δουλειά της κάνει, μετράει νούμερα. Κι αυτά τα νούμερα λένε ότι ενώ έχει αρχίσει η σαιζόν και τρέχουν σχεδόν φουλ τα τηλεοπτικά προγράμματα, το Mega στέκει σε επίπεδα απρόσμενα υψηλά. Αν μας έλεγε κανείς στις αρχές του καλοκαιριού εμάς των δημοσιογράφων που τα ξέρουμε όλα ότι το μεγάλο κανάλι θα γυρόφερνε το 10% καθημερινό μέσο όρο και ότι σε κάποιες ώρες (στο prime time, ας πούμε…) θα έπαιρνε κεφάλια, θα τον στέλναμε στον κουβά με τους αλογομούρηδες. Συμβαίνει όμως και δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς. Όπως δεν μπορεί να αγνοήσει ότι τα απρόσμενα υψηλά νούμερα τα πετυχαίνουν στη Μεσογείων χωρίς ειδήσεις. Άρα ποιο τμήμα του προγράμματος έδιωχνε τον κόσμο και ποιο τον έφερνε πίσω;
Τροφή για σκέψη, αναμφιβόλως. Οι εργαζόμενοι πάντως τα πήραν τα μαθήματά τους από την κουφιοκεφαλιά κάποιων άλλων (ημών στην «Ελευθεροτυπία», για παράδειγμα) και χτύπησαν εκεί που έπρεπε. Αντί να διαδηλώνουν έξω από την ΕΣΗΕΑ σαν τα κορόιδα, πήγαν και διαμαρτυρηθήκαν έξω από μια τράπεζα. Μια τράπεζα από αυτές που πίστωναν το Mega και τώρα μαζεύουν τα λεφτά των διαφημίσεων στα σεντούκια τους. Τα λεφτά των παλαιοτέρων διαφημίσεων βεβαίως, όταν ηγεμόνευε στην αγορά το μεγάλο κανάλι και αποσπούσε μερίδιο κοντά στο 30%.
Κι επειδή οι τράπεζες αγαπούν το χρήμα αλλά αγαπούν και τη δημόσια εικόνα τους, αμέσως έσκασε μύτη μια εισήγηση να απελευθερωθούν δυόμιση μύρια από τα «παγωμένα» κεφάλαια για να πληρωθούν ολίγα από τα οφειλόμενα οι εργαζόμενοι. Σωστή εξέλιξη αναμφιβόλως, κάθε εξέλιξη υπέρ των εργαζομένων που είναι τόσους μήνες απλήρωτοι είναι σωστή. Κι από την άλλη, είναι η πρώτη φορά που μπαίνουν οι τράπεζες στο παιχνίδι με ρόλο «κάτι σαν» ιδιοκτήτες, αποδεχόμενες τις ευθύνες τους. Κρατείστε το αυτό για το μέλλον θα φανεί χρήσιμο…
Ίσως το χρησιμοποιήσουν και οι μέτοχοι του καναλιού για να ρίξουν και τις τελευταίες δικές τους ευθύνες κάτω απ’ το χαλί. Να στέλνουν δηλαδή τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές στις τράπεζες, πλένοντας μια χαρά τα χεράκια τους. Να επενδύσουν, ούτως ή άλλως, δεν έχουν καμία όρεξη. Ούτε τώρα ούτε αν καταπέσει ο νόμος Παππά. 

Στη δεύτερη, μάλιστα, περίπτωση θα εξαερωθούν και οι τελευταίες δικαιολογίες για την αδιανόητη αδράνειά τους…

Χρήστος Ξανθάκης  

newpost.gr