Παιδικά όνειρα

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
 Αν έλεγε ο Τζορτζ Μπους ο Β΄, για παράδειγμα, ή ο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι το παιδικό του όνειρο ήταν ν’ ανέβει προσκυνητής στην Ακρόπολη, οι πιθανότητες να τον πιστέψουμε δεν θα ήταν πολλές. Πρώτα θα σκεφτόμασταν ότι πρόκειται για εθιμοτυπική κολακεία κι ύστερα οτιδήποτε άλλο· κι αυτό ανεξάρτητα από την παιδεία ενός εκάστου. Κι αν το έλεγε ο Ντόναλντ Τραμπ, μάλλον θα μας έρχονταν στη μνήμη οι δηλώσεις που διαδόθηκε πως είχε κάνει ο θηριώδης μπασκετμπολίστας Σακίλ Ο’ Νιλ επιστρέφοντας στην πατρίδα του, έπειτα από ένα διαφημιστικό ταξίδι στην Ελλάδα: «Ακρόπολη; Οχι, σε κλαμπ με τέτοιο όνομα δεν με πήγαν».
Το πλεονέκτημα του Μπαράκ Ομπάμα, το επικοινωνιακό του χάρισμα, όπως λένε, είναι ότι γίνεται πιστευτός είτε για το χρέος και το προσφυγικό μιλάει είτε για τον Αισχύλο και τον Θουκυδίδη, για τον Λεωνίδα τον Ρόδιο και τον Μάικλ Φελπς ή για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που τα τελευταία χρόνια αποτελεί τον σπουδαιότερο ίσως πρέσβη της Ελλάδας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τις παλάμες τού «Greek Freak» είχε συγκρίνει άλλωστε τις δικές του ο Ομπάμα, στο Μιλγουόκι, για να αποδεχθεί στο τέλος κατάπληκτος την ήττα του. Οταν λέω «γίνεται πιστευτός», εννοώ πως τα λεγόμενά του, το ύφος, το βλέμμα του, πείθουν ότι όποια κι αν ήταν η συνδρομή συμβούλων και κειμενογράφων, γνωρίζοντας πόση βαρύτητα προσδίδει το αξίωμά του στον λόγο του στρώνεται και διαβάζει· για να πρωτομάθει κάποια πράγματα ή για να φρεσκάρει τις γνώσεις του. Δεν το κάνουν πολλοί.
Θα πρέπει, πάντως, να θεωρήσουμε βέβαιο ότι το παιδικό όνειρο του Ομπάμα δεν αφορούσε μια Ακρόπολη κλειστή και περιφρουρημένη μέσα σε μια Αθήνα επίσης αστυνομοκρατούμενη και πρακτοροκρατούμενη, ακυρωμένη δηλαδή, με τον δήμο της εκτοπισμένο επί διήμερο από την ίδια του την πόλη. Μάλλον θα προτιμούσε να περπατήσει σε όλον τον χώρο ελεύθερος, άσημος, ένας απ’ όλους. Και να συναντηθεί στον βράχο όχι φυσικά με φιλοπερίεργους επικούρειους και στωικούς φιλοσόφους, όπως ο Παύλος κάποτε, αλλά με τυχαίους Αθηναίους. Με πολίτες δηλαδή, όχι με κουμπωμένους επίσημους ή με «την αθηναϊκή αφρόκρεμα» που μας είπαν τα κανάλια ότι βρέθηκε στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Θα έπιανε λοιπόν πρόθυμα κουβέντα μαζί τους και για την Ελλάδα και για την παγκοσμιοποίηση και για τη δημοκρατία, με το δεδομένο ότι, όπως είπε στην ομιλία του, κρίνει τον τίτλο «πολίτης» σπουδαιότερο από κάθε άλλον. Ισως τότε ένιωθε βαθύτερα τι σημαίνει «φιλοξενία», «φιλότιμο» και «δήμος».
Οι λέξεις αυτές υπήρξαν κάποια από τα κλειδιά της ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα. Και μαζί τους οι έννοιες «λογοδοσία» και «δικαιοσύνη», σαν τα ονόματα των φαρμάκων που ίσως ανανέωναν και ενίσχυαν τη συνεχώς συρρικνούμενη δημοκρατία. Η οκταετής εξουσία του όμως, η οποία ακύρωσε πολλές εξαγγελίες του, θα τον δίδαξε ότι ένας τέτοιος κόσμος είναι ανέφικτος. Εξ ου και ο μελαγχολικός τόνος του αποχαιρετιστήριου λόγου του.