Στην διεθνή πολιτική : «Δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι αλλά αιώνια συμφέροντα»

tvxs.gr 16 Νοε. 2016

Πάνος Τριγάζης
Κάποιοι ισχυρίσθηκαν ότι δεν έχουν το ίδιο βάρος οι δηλώσεις του απερχόμενου Αμερικανού Προέδρου, ειδικότερα για το καυτό εθνικό ζήτημα του χρέους της Ελλάδας.

Άραγε, τι περιμένουν; Να αρνηθεί ο νέος Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλτ Τράμπ την θέση του προκατόχου του υπέρ της ανάγκης ελάφρυνσης του χρέους της Ελλάδας; Να έρθει σε αντίθεση για το ζήτημα με το ΔΝΤ; Αυτοί που τάσσονται σε όλους τους τόνους υπέρ της συνέχειας του κράτους πιστεύουν ότι το Αμερικανικό κράτος δεν έχει συνέχεια ή αγνοούν ότι οι θέσεις που παίρνει ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι προσωπικές του αλλά αποτέλεσμα προεργασίας σε διάφορα επίπεδα του Υπουργείου Οικονομικών συμπεριλαμβανομένου; Αν δεν κάνω λάθος η θητεία του προέδρου Ομπάμα λήγει στις 20 Ιανουαρίου 2017.
Κατανοούμε, βεβαίως, το γεγονός ότι την ηγεσία της ΝΔ η οποία συμπεριλαμβάνει ως αντιπρόεδρο και τον Άδωνι Γεωργιάδη, δεν ενθουσίασε η επίσκεψη Ομπάμα και για ιδιαίτερους πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους. Η δεξιά παράταξη στην Ελλάδα καθώς και η ακροδεξιές αποφύσεις της νιώθουν πιο κοντά με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα του οποίου την αντιμεταναστευτική και ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική συμμερίζονται. Άλλωστε η οικογένεια Μητσοτάκη είναι φίλη της οικογένειας Μπούς και ο Ομπάμα σε μεγάλο βαθμό «ξήλωσε» την πολιτική Μπούς.
Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ομπάμα παρέλαβε, Γενάρη του 2009, το πηδάλιο των  ΗΠΑ από τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο, η ανθρωπότητα βγήκε από έναν εφιάλτη. Βεβαίως, πολλές από τις...
συνέχεια
...ελπίδες για αλλαγή πολιτικής δεν επιβεβαιώθηκαν, αφού ο εκάστοτε αμερικανός πρόεδρος δεν είναι πανίσχυρος όπως πιστεύεται, πολύ περισσότερο που στις ΗΠΑ καθοριστική επιρροή ασκεί το περιβόητο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που κάποτε είχε καταγγείλει ο ίδιος ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ.
Προσωπικά, όταν είχε πρωτοεκλεγεί, ο Ομπάμα το 2008, είχα γράψει άρθρο με τίτλο «Ανάσα με Ομπάμα αλλά όχι αυταπάτες». Πράγματι στην εξωτερική πολιτική, ο Ομπάμα έκανε πράξη τις υποσχέσεις του για αποχώρηση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την σημαντικότατη συμφωνία ειρήνης του Ιράν με τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης. Επίσης προχώρησε στην -όχι τόσο εύκολη για το εσωτερικό των ΗΠΑ- εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα. Από την άλλη , οι ΗΠΑ και μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις βαρύνονται με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Λιβύη, που είχε ως συνέπεια την ουσιαστική διάλυση της χώρας. Βαρύνονται επίσης με ένα νέο είδος ψυχρού πολέμου με την Ρωσία, με αφορμή το ουκρανικό.
Δυστυχώς το Ουκρανικό έβαλε φρένο και στην προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας για το συριακό, η οποία είχε αρχίσει όταν οι δυο ΥΠΕΞ, Λαβρόφ και Κέρι, συναποφάσισαν την κατάργηση του χημικού οπλοστασίου του καθεστώτος Άσαντ. Κατάργηση που επιτεύχθηκε με ευθύνη του ΟΗΕ. Ίσως να είχαν εξελιχτεί διαφορετικά τα πράγματα και στο συριακό, αν ο πρόεδρος Ομπάμα δεν ήταν δέσμιος της πολιτικής του Πενταγώνου που θέλει την πάση θυσία αλλαγή καθεστώτος στη χώρα αυτή της Μέσης Ανατολής, χωρίς να υπολογίσει ότι καιροφυλακτούσε το Ισλαμικό Κράτος.
Τέλος μιλώντας για Ομπάμα ή Τράμπ καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι  μεγάλες δυνάμεις, κατά κανόνα ακολουθούν πολιτικές προς όφελός τους. Αυτοκρατορίες του καλού δεν υπάρχουν. Και όπως έλεγε παλαιός Βρετανός πολιτικός, στην διεθνή πολιτική «Δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι αλλά αιώνια συμφέροντα». Επισημαίνω την αλήθεια αυτή, διότι συχνά στην Ελλάδα πάμε από την μια άκρη στην άλλη. Θυμάμαι στη δεκαετία του 1970 ότι ο ελληνικός τύπος είχε «ντύσει»με φουστανέλα τον πρόεδρο Κάρτερ όταν κέρδισε τις εκλογές, θεωρώντας ότι θα ακολουθούσε φιλελληνική πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Τώρα κάποιοι «ποντάρουν» στον νέο πρόεδρο Τράμπ, ισχυριζόμενοι ότι είναι κατά του «μπαμπούλα» της παγκοσμιοποίησης. Δεν εκπλήσσει, βεβαίως  ότι μορφώματα σαν την Χρυσή Αυγή, γοητεύονται από τον αντιμουσουλμανισμό του νέου αμερικανού πρόεδρου, καθώς και από την αντιμεταναστευτική και ξενοφοβική ρητορική του.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής  του ΣΥΡΙΖΑ