K. Στεφανόπουλος: Μόνη του αγωνία η Ελλάδα

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Μία Παρασκευή βράδυ ειδοποιήθηκα ότι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος με αναζητούσε. Μου είπαν ότι είχε τηλεφωνήσει ο ίδιος και πως ήθελε να μου μιλήσει επειγόντως. Τον βρήκα μετά από λίγο στο σταθερό που είχε αφήσει και μου ζήτησε να δημοσιεύσουμε ένα άρθρο του με το οποίο πρότεινε τον σχηματισμό πραγματικά οικουμενικής κυβέρνησης μεγάλου ορίζοντα ώστε να μπορέσει να βγει η χώρα από την κρίση. Ηταν Δεκέμβριος του 2011, το πολιτικό καζάνι μας έβραζε και η χώρα ήταν βυθισμένη στην κρίση.
Πήγα στο σπίτι του, ένα ισόγειο διαμέρισμα στην πάνω μεριά του Ψυχικού. Η εγγονή του έβλεπε τηλεόραση, ο ίδιος όπως πάντα λιγομίλητος μου έδωσε το άρθρο που ήταν χειρόγραφο. «Θα ήθελα να το δημοσιεύσετε γιατί έχω αγωνία γιά το που παει το πράγμα» μου είπε με σεμνότητα. Σκέφθηκα εκείνη την ώρα πόσο σεβασμό θα έπρεπε να έχουμε σε αυτόν τον άνθρωπο. Ηταν 85 ετων και όχι σε πολύ καλή κατάσταση. Εβλεπε όμως που πάει το πράγμα και επειδή δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται γιά το καλό της χώρας πήρε μία μοναχική πρωτοβουλία γιά να προτείνει κάτι, που εκείνη την στιγμή δεν ήταν δημοφιλές σε μία μεγάλη μερίδα του πολιτικού φάσματος. Ανήκε βέβαα σε μιά γενιά που είχε ζήσει πολλά και δεν έπαιζε με τις τύχες μας, τις τύχες της πατρίδας.
Ομολογώ ότι καθώς οδηγούσα πίσω στην εφημερίδα ένιωθα άγχος και στενοχώρια ταυτόχρονα. Σκεπτόμουν ότι είναι λίγοι οι άνθρωποι με τις εμπειρίες και την αίσθηση ευθύνης του Στεφανόπουλου. Αλλάξαμε την εφημερίδα και κάναμε το άρθρο πρώτο θέμα. Το μπλέντερ του κυνισμού και της μικρότητας το άλεσε κι αυτό μέσα σε θεωρίες συνωμοσίας γιά το «που το πήγαινε» ή «ποιανού το παιχνίδι έπαιζε;». Που να βάλει το μυαλό όσων τα έλεγαν ότι δεν υπήρχε τίποτα από πίσω πέρα από την αγωνία ενός βετεράνου πολιτικού ο οποίος νοιαζόταν για την πατρίδα του;  
 kathimerini.gr