Απατεώνες και φασίστες... (μερικά τρανταχτά παραδείγματα)

H κουβέντα για τη δημοκρατία στην Ευρώπη...

H κουβέντα για τη δημοκρατία στην Ευρώπη, την πολιτική ποικιλότητα και τις δυνάμει απειλές άρχισε αμέσως μόλις ξέσπασε η κρίση. Σχεδόν μια δεκα­ετία αργότερα, όλες οι απειλές έχουν μεγεθυνθεί, καθώς...
αυτή η συζήτηση θάφτηκε κάτω από τα ερείπια που συνεχίζει να σωρεύει η γερμανική οικονο­μική θεολογία με το... παράξενο για εμάς όνομα «φιλελεύθερη πολιτική της τάξης» (ordoliberalism).
ΑΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΜΕ να κάνουμε έναν απολογισμό για την πορεία και την προοπτική της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το πιθανότερο είναι ότι τίποτε ευχάριστο δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε. Ας δούμε ενδεικτικά μερικά τρανταχτά παραδείγματα:

♦ Στην Ιταλία πάμε ήδη για τον τέταρτο μη εκλεγμένο πρωθυπουργό - με­τά τους Μόντι, Λέτα και Ρέντζι. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ο τελευταί­ος εκλεγμένος ήταν ο... Μπερλουσκόνι, τον οποίο κυριολεκτικά πέταξαν οι Γερμανοί σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι, και ότι ο επόμενος εκλεγμένος δεν αποκλείεται να είναι ο αλλοπρόσαλλος κωμικός Μπέπε Γκρίλο. Και τα μαύρα σύννεφα μαζεύονται όλο και πιο πυκνά πάνω από την ιταλική οι­κονομία.
♦ Στην Ελλάδα κάθε μνημόνιο τρώει και έναν πρωθυπουργό, ενώ η Βουλή έχει μετατραπεί σε «οικόπεδο» των δανειστών της χώρας, αφού η βασική της δουλειά είναι να περνάει τα νομοθετήματα που εκείνοι επιβάλλουν.
♦ Στη Γαλλία η πρωτοκαθεδρία της Λεπέν και η πίεση της Γερμανίας για αλ­λαγή οικονομικού υποδείγματος έχουν οδηγήσει μέχρι στιγμής σε μια προεδρική υποψηφιότητα ακραία νεοφιλελεύθερη για τους Ρεπουμπλι­κανούς και μια... καραδεξιά για τους Σοσιαλιστές. Η εποχή της «κοινωνι­κής πολιτικής» φαίνεται ότι απειλείται να τελειώσει βιαίως και στη Γαλλία.
♦ Στην Ολλανδία και την Αυστρία όλο και μεγαλώνει η ισχύς των ακροδεξι­ών κομμάτων, τα οποία απειλούν να καταλάβουν την εξουσία.
♦ Στην Πορτογαλία έφυγε η Δεξιά, ήρθαν οι Σοσιαλιστές και η Αριστερά, αλ­λά η συζήτηση για νέο μνημόνιο αναζωπυρώνεται κάθε τρεις και λίγο.
 

ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ θα μπορούσαν να είναι περισσότερα, όμως το συμπέρα­σμα θα παρέμενε το ίδιο: Και η δημοκρατία στο θεσμικό επίπεδο και η κοι­νωνική πολιτική οπισθοχωρούν ταχέως.
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ευθύνη γι’ αυτό φέρει η Γερμανία. Όμως δεν είναι άμοιροι ευθυ­νών όσοι δεν κατάφεραν να αντιτάξουν στην οικονομική θεολογία μια αξιό­πιστη πολιτική. Η αδυναμία - ενδεχομένως και ανικανότητα - των κρατών της Ευρώπης να αντιτάξουν μια εθνική πολιτική οδηγεί τώρα, με τον πιο ά­τσαλο και ασχεδίαστο τρόπο, σε έναν εθνικισμό της μαύρης συμφοράς.
Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ του έθνους - κράτους από τις ευρωλιγούρικες δήθεν τεχνο­κρατικές πολιτικές ηγεσίες δεν ήταν αυτό που ζητούσαν οι κοινωνίες τους, οι οποίες τώρα, ζαλισμένες από τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες, εμπιστεύο­νται την τύχη τους σε τυχάρπαστους, απατεώνες και φασίστες. Στερνή μου γνώση...

topontiki.gr