Το «όχι» του ιταλικού λαού είναι ένα ηχηρό χαστούκι στη Γερμανία και την Κομισιόν.

Ευρώπη χωρίς λαό

tvxs.gr  | 05 Δεκ. 2016

Απόστολος Διαμαντής

Σε κάθε κρίσιμο δημοψήφισμα στην ΕΕ το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: «όχι» στην ΕΕ.  

Η αρχή έγινε στο μακρινό 2005, όταν οι Γάλλοι απέρριψαν το ευρωσύνταγμα, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί οριστικά η διαδικασία πολιτικής ενοποίησης.
Το αποτέλεσμα εκείνο ήταν η αρχή του τέλους για την ΕΕ. Εν συνεχεία περάσαμε στο «όχι» των Ολλανδών και από εκεί στο νέο ολλανδικό «όχι» για την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και φυσικά το μοιραίο Brexit.
Eίχε βεβαίως μεσολαβήσει και το ελληνικό «όχι», το οποίο ουσιαστικά ήταν ένα «όχι» στην Ευρωζώνη. Και τώρα φτάσαμε αισίως και στον ιταλικό «όχι», απέναντι στην απαίτηση του μάλλον θλιβερού Ρέντσι να καταργήσει τη Γερουσία και να ψηφίζει νόμους κατά το δοκούν της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία φυσικά είναι προέκταση των γερμανικών συμφερόντων.
Το «όχι» του ιταλικού λαού είναι ένα ηχηρό χαστούκι στη Γερμανία και την Κομισιόν.
Όλα αυτά δείχνουν ένα πράγμα:
 συνέχεια
η ΕΕ δεν έχει πλέον καμία νομιμοποίηση. Δεν εκφράζει τη λαϊκή βούληση. Αυτός είναι και ο λόγος που η γραφειοκρατία των Βρυξελλών υιοθετεί αυτήν την ρητορική του αντι -λαϊκισμού. Θεωρεί λαϊκισμό ο,τιδήποτε αμφισβητεί τον ολοκληρωτισμό της και απαιτεί σεβασμό στην εθνική κυριαρχία.
Φυσικά. Ο λαϊκισμός - που εδράζεται στη laicité που λέμε στα γαλλικά - υπήρξε η θεμελιώδης ιδέα του σύγχρονου πολιτικού μας πολιτισμού και πάνω σ’ αυτήν εδράζεται το αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Τίποτε δεν μπορεί αρθεί πάνω από τη συνθήκη αυτή της laicité. Πάνω δηλαδή από τη γενική βούληση. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ευρωπαϊστές μισούν τα δημοψηφίσματα. 
Διότι ξέρουν ότι κυβερνούν και ελέγχουν τα εθνικά κράτη χωρίς την συγκατάθεση των λαών τους.
Ο Ρέντσι, ηγούμενος της ιταλικής κεντροαριστεράς, προσπάθησε να μειώσει την εξουσία των αντιπροσωπευτικών σωμάτων. Εννοείται. Ας δούμε τί γίνεται στην Ελλάδα.
Το eurogroup, δηλαδή ο Σόϊμπλε με την Λαγκάρντ, συντάσσουν τα νομοσχέδια, ακολούθως γίνεται μια τυπική διαπραγμάτευση, εφόσον η ελληνική κυβέρνηση απειλείται με εκδίωξη από την ευρωζώνη, μετά κλείνεται η συμφωνία, μεταφράζονται τα νομοσχέδια, τα διαβάζουν 5 ώρες πριν τα ψηφίσουν οι βουλευτές και εν συνεχεία τα υπογράφει ο πρόεδρος!
Αυτή η ταπεινωτική για κυρίαρχο εθνικό κράτος διαδικασία ετοιμάζονταν προφανώς και για την Ιταλία, προεξέρχοντος του Ρέντσι. Και απερρίφθη. Το μέλλον της ΕΕ μετά το όχι αυτό είναι πλέον προδιαγεγραμμένο, καθώς η οικονομική κρίση δεν αφήνει κανένα περιθώριο.
Αν τα κράτη θέλουν να ξεφύγουν από τη γερμανική τανάλια πρέπει να ανακτήσουν τον έλεγχο των αποφάσεών τους, τον έλεγχο της οικονομίας τους. Η κυριαρχία πρέπει να περάσει στο έθνος.
Αυτό το σύνθημα της γαλλικής επανάστασης είναι όσο ποτέ επίκαιρο.