Αιδώς αχρείοι!

Αναίσχυντοι

«Ξέρετε, η γερμανική γλώσσα έχει μία λέξη 
που είναι αμετάφραστη στα ελληνικά» 

| AP Photo/Markus Schreiber

28.02.2017

Δημήτρης Νανούρης

Αναντίρρητα διαθέτουμε πολιτικούς που μας αξίζουν. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των ψηφοφόρων. Οπως εμείς δεν φταίμε ποτέ για τίποτα και υποδεικνύουμε ως υπεύθυνους και για το παραμικρό πάντοτε τους άλλους, έτσι κι εκείνοι αυτοθαυμάζονται διαρκώς, θεωρώντας ότι σώζουν ανέξοδα τον τόπο και παρουσιάζουν υπόλογους για όλα τα δεινά –ποιους άραγε;– τους αντιπάλους τους. Αντιγράφω μοτ α μο αποστροφή από την αγόρευση του ΘΑλέξη την Παρασκευή στη Βουλή: «Ξέρετε, η γερμανική γλώσσα έχει μία λέξη που είναι αμετάφραστη στα ελληνικά».
Ιδεάζομαι πως εννοούσε προφανώς ότι τα καθ’ ημάς λεξικά δεν περιέχουν αντίστοιχο λήμμα και όχι ότι βαρέθηκε να το ερμηνεύσει ο δραγουμάνος. Ας είναι! Συνέχισε, πάντως, ακάθεκτος σε σόλοικα ελληνογερμανικά: «Λέγεται “φρέντζνταμ” (σ.σ. fremdscham) και σημαίνει ντροπή για κάτι που κάνει κάποιος άλλος. Εγώ θέλω μ’ αυτή τη γερμανική λέξη να αποδώσω το συναίσθημα που εγώ αισθάνομαι για τη στάση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Βερολίνο λίγο πριν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Και αισθάνομαι ντροπή διότι στο τέλος της ημέρας είναι μία στάση αντιπατριωτική».
Διαπιστώνω εντρυφώντας στον Δημητράκο πως η λεξικογραφία μας περιγράφει με πλήθος συνώνυμα το ουσιαστικό αιδώς και το ρήμα αιδούμαι. Για να τα συναισθανθείς πρέπει να ’χεις τσίπα. Ο Τσίπρας, προτού καταφύγει στα κιτάπια των αλλοφύλων, θα μπορούσε να πει ότι πέφτουν τα μούτρα του επειδή έταξε λαγούς με πετραχήλια προκειμένου να εκλεγεί τον Ιανουάριο του 2015. Πως ονειδίζεται ενθυμούμενος τους ζουρνάδες και τα νταούλια που θα βαρούσε τάχα μου για να χορεύουν τσάμικο οι αγορές.
Ωσαύτως να παραδεχτεί ότι ρίχνει τα μάτια στο έδαφος για την ανερμάτιστη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου, πως καταισχύνεται διότι μετέτρεψε σε «ναι» το ηχηρό «όχι» του δημοψηφίσματος και ρεζιλεύεται από την υπογραφή του τρίτου Mνημονίου. Να ομολογήσει ευθαρσώς ότι ερυθριά για το ξεθώριασμα των κόκκινων γραμμών, συστέλλεται για τη μεταμφίεση του παράλληλου προγράμματος στο συντομότερο ανέκδοτο και εξευτελίζεται με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκεί εναντίον των αδυνάτων.
Σφυρίζει αδιάφορα, μολαταύτα, στον πλούτο της ελληνικής και αναζητεί συμμάχους σε ξένες γλώσσες, για τις επιδόσεις του στις οποίες ουδόλως φημίζεται. Τα ίδια κι απαράλλαχτα πράττει κι ο Κούλης, δεν αναφέρω επώνυμο καθότι προληπτικός. Διατείνεται ότι κατά την υπουργική του θητεία άγγιξε οπωσούν την τελειότητα. Κομπάζει περί τα επιτεύγματα των Σαμαροβενιζέλων και αξιώνει μονότονα προσφυγή στην κάλπη. Η αυτοκριτική, έστω και κάλπικη, τον απωθεί. Με τρομάζει το ότι η πλειονότητα του πόπολου θα τους ξαναπροτιμήσει χωρίς να κοκκινίσει. Αιδώς αχρείοι! 

από τήν   ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
                                 efsyn.gr