Το αιώνιο δίλημμα της Αριστεράς όταν καλείται να πάρει θέση σε μια διαμάχη που από πρώτη ματιά φαίνεται πως δεν την αφορά. Δυστυχώς όμως στη Γαλλία την αφορά, όπως την αφορούσε και τότε στην Ελλάδα -με λιγότερο δραματικό τρόπο γιατί ήταν βουλευτικές εκλογές- όταν αντίπαλοι ήταν ο στρατάρχης της μισαλλόδοξης Δεξιάς, Παπάγος, και ο εκπρόσωπος του Κέντρου, Πλαστήρας, ο οποίος μιλούσε για εθνική συμφιλίωση την περίοδο που οι αριστεροί ήταν στις φυλακές, στα ξερονήσια και στην εξορία.
Ούτε ο Πλαστήρας ήταν Παπάγος ούτε ο Μακρόν είναι Λεπέν. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη κι όταν η αναμέτρηση δεν παίρνει χαρακτηριστικά ακραίου διμέτωπου, οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να διαλέξουν ανάμεσα σε πολιτικές προτάσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν.
Σε αυτή την άβολη θέση βρέθηκαν αρκετές φορές πολλοί στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Ψήφιζαν πότε Ν.Δ. και πότε ΠΑΣΟΚ με μοναδικό κριτήριο τον σχηματισμό ισχυρής κυβέρνησης. Και το έκαναν χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς προσδοκίες, με βαριά καρδιά, για να αποτρέψουν την επικράτηση του κόμματος που θεωρούσαν ότι εκείνη τη στιγμή αντιπροσώπευε το μεγαλύτερο κακό.
Υπήρχε και η σχετική θεωρία που νομιμοποιούσε αυτή τη λογική: η θεωρία «της χρήσιμης ψήφου» ή, στην πιο κινδυνολογική εκδοχή, «της χαμένης ψήφου». Δράστες, ο συναινετικός δικομματισμός και τα συστημικά ΜΜΕ, θύματα τα κόμματα της Αριστεράς.
Οταν όμως το μεγάλο κακό συνιστά κίνδυνο για τη δημοκρατία, τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, όπως τώρα στη Γαλλία, δεν υπάρχει περιθώριο για δεύτερη σκέψη. Με μανταλάκι στη μύτη ψηφίζεις το μικρότερο κακό.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η Νέα Δημοκρατία (με απύλωτο θράσος) και η Δημοκρατική Συμπαράταξη (πιο σεμνά) έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την πρωτιά Μακρόν. Εκαναν γαργάρα το γεγονός ότι οι πολιτικοί συγγενείς τους στη Γαλλία καταποντίστηκαν. Πρώτη φορά δεν θα εκπροσωπούνται στον δεύτερο γύρο. Αλλά αυτό δεν τους πτόησε.
Ετρεξαν να «τρουπώσουν» στη σκηνή του νικητή. Μάλιστα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε λόγο για νίκη της δημοκρατίας έναντι του αριστεροδεξιού λαϊκισμού.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, και ο πρόεδρος της Ν.Δ. και ο αντιπρόεδρός της Αδ. Γεωργιάδης, όταν είχε αναδειχτεί ως υποψήφιος της Δεξιάς ο Φρ. Φιγιόν, είχαν εκφράσει τον ενθουσιασμό τους και προκαλούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ «εμείς έχουμε Φιγιόν, εσείς έχετε Μαδούρο».
Αναρωτιέμαι πάντως ποια στάση θα κρατούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν στον δεύτερο γύρο ήταν η εκπρόσωπος του δεξιού λαϊκισμού Λεπέν και ο εκπρόσωπος του αριστερού λαϊκισμού Μελανσόν (Στάλιν, Τσάβες, αριστεριστής σύμφωνα με τα δεξιά ΜΜΕ της Γαλλίας); Ψήφο κατά συνείδηση; Αποχή; Δεν θα το μάθουμε. Για τη σημερινή Δεξιά, παντού στην Ευρώπη, ο αριστερός λαϊκισμός είναι η μεγαλύτερη απειλή...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.