Νίκη τού Μακρόν ή αποδοκιμασίας απέναντι στο χειρότερο που πρέσβευε η Λεπέν;

Το μάθημα των γαλλικών εκλογών...

Ο νέος σε ηλικία και την πολιτική κεντρώος υποψήφιος Εμανουέλ Μακρόν κέρδισε τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών με μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που έδιναν και οι πιο αισιόδοξες δημοσκοπήσεις: εξασφάλισε το 66% έναντι 34% της ακροδεξιάς υποψήφιας Μαρίν Λεπέν.

Δύσκολο ωστόσο να θεωρηθεί νίκη της Ευρώπης και της δημοκρατίας, παρ’ όλο που η μη εκλογή της Μαρίν Λεπέν προκαλεί δικαίως μεγάλη ανακούφιση. H αποχή ανήλθε στo 26% και είναι η μεγαλύτερη από τις προεδρικές εκλογές του 1969.

Αριθμός ρεκόρ 4,2 εκατομμυρίων, 12% των ψηφοφόρων, προτίμησε να ρίξει λευκό ή άκυρο, απορρίπτοντας το δίλημμα Μακρόν ή Λεπέν...
συνέχεια
Το 34% των ψηφοφόρων ηλικίας 18-24 ετών, το 32% στις ηλικίες 25-34, το 35% των ανέργων και το 32% των χειρωνακτών απείχε.

Σε μία από τις δημοσκοπήσεις της εταιρείας Ipsos, το 61% των Γάλλων εκφράζοντας μεγάλη δυσπιστία για την ατζέντα κοινωνικών περικοπών του Μακρόν, δήλωσε ότι δεν θα επιθυμούσε το υπό διαμόρφωση ακόμη κόμμα του νέου προέδρου να έχει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση.

Τα στοιχεία αυτά είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι η εκλογή Μακρόν δεν οφείλεται τόσο σε ψήφο επιδοκιμασίας όσο σε ψήφο αποδοκιμασίας απέναντι στο χειρότερο που πρέσβευε η Λεπέν. Και μόνο άλλωστε ότι το άλλοτε περιθωριακό Εθνικό Μέτωπο εξασφάλισε το ρεκόρ των 11 εκατ. ψήφων, δείχνει ότι κάτι πάει στραβά στο βασίλειο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Ζητούμενο δεν είναι απλώς να ηττάται και να αποτρέπεται την τελευταία στιγμή η ακροδεξιά να κυβερνήσει. Ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η επιστροφή της Λεπέν και της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς γενικότερα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, εκεί που την είχαν για χρόνια οδηγήσει οι νωπές ακόμη μνήμες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζονται πολύ περισσότερα από το να επισείεται ένας κούφιος «ευρωπαϊσμός» ή να χαρακτηρίζεται «λαϊκιστής» όποιος ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των απλών ανθρώπων. Δημοκρατία δεν είναι μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, η ελευθερία του Τύπου και όλες οι αναμφισβήτητα σημαντικές πολιτικές ελευθερίες που απολαμβάνουμε στην Ευρώπη.

Είναι και το κοινωνικό κράτος, η προστασία της εργασίας, η δικαιότερη κατανομή του πλούτου, η εξασφάλιση εργασίας και μάλιστα υπό συνθήκες που δεν μας γυρίζουν πίσω στον 19ο αιώνα… Αρχές που έγιναν κοινός ευρωπαϊκός τόπος μεταπολεμικά, για να μην επαναληφθεί υποτίθεται η τραγωδία του μεσοπολέμου...  

naftemporiki.gr

Αναρτήθηκε στό nonews-NEWS

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο υπέρτιτλος -βγαλμένος μέσα από τό άρθρο- προστέθηκε από τή "Ν.Μ."