Ένας πλανητάρχης που τρομάζει τον πλανήτη
τού Παντελή Μπουκάλα
Ενώ τα 14 από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συμφώνησαν πως η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ κάθε άλλο παρά ευνοεί την προοπτική ειρήνευσης στην περιοχή, η εκπρόσωπος των ΗΠΑ επέμεινε στον ισχυρισμό πως «οι αμερικανικές ενέργειες αποσκοπούν στην προώθηση του στόχου της ειρήνευσης».
Αυτό είχε εντολή να πει, αυτό είπε. Ελάχιστες φορές, πάντως, πρέπει να έχει βρεθεί στη θέση της άλλος Αμερικανός πολιτικός· τόσο απομονωμένος, δίχως την υποστήριξη –ή έστω τη σιωπή– ακόμη και των σταθερότερων συμμάχων των ΗΠΑ, της Βρετανίας για παράδειγμα.
Ο διχασμός αυτός, ή μάλλον η αιφνιδίως απέραντη αμερικανική μοναξιά, δεν είναι «αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων», όπως θα διατείνονταν όσοι αποστήθισαν τρία-τέσσερα κλισέ για να «ερμηνεύουν» άκοπα τα πάντα, ακόμα και τα πιο αντιφατικά, απλουστεύοντας έτσι υπέρμετρα μεν την πραγματικότητα, βολικότατα δε τη ζωή τους.
Η προεδρία Τραμπ, πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο έτος της, πρόλαβε «να ξανακάνει μεγάλη», μεγαλύτερη παρά ποτέ, την απομόνωση των ΗΠΑ...
συνέχεια
...με τις αποφάσεις της περί αποσύρσεως από συμφωνίες οικουμενικού χαρακτήρα, από τη Συνθήκη του Παρισιού για το Κλίμα συγκεκριμένα και από το Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού.
Πρόλαβε, επίσης, να φοβίσει όσους είναι πεπεισμένοι ότι η διεθνής πολιτική είναι απείρως συνθετότερη από τη σύνταξη ενός τουίτερ, σε όποιο στρατόπεδο κι αν βρίσκονται στον μοιρασμένο κόσμο μας. Και ότι δεν προάγει, βεβαίως, την ειρήνευση μια απόφαση που ανατρέπει άρδην όσα μικρά έχουν κατακτηθεί με μόχθο και αίμα.
Και η οποία δίνει επιχειρήματα όχι μόνο στους Παλαιστινίους, που διαπιστώνουν ότι ο «ουδέτερος μεσολαβητής» μεροληπτεί αφόρητα εις βάρος τους, αλλά και σε όσους υποκρίνονται ιδιοτελώς τους σθεναρούς προστάτες τους: από την ερντογανική Τουρκία και το Ιράν έως τις ποικιλώνυμες φονταμενταλιστικές ή και τζιχαντιστικές οργανώσεις, για τις οποίες το Παλαιστινιακό είναι απλώς πρόσχημα.
Δεν είναι απίθανο τα διάφορα -gate που ήδη απειλούν τον Ντόναλντ Τραμπ, με κυριότερο μέχρι στιγμής το Russiangate, να ανοίξουν διάπλατα την πόρτα της εξόδου του αρκετά πριν τελειώσει τη θητεία του. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα, η Ιστορία θα το ξεπεράσει ταχύτατα. Το πρόβλημα είναι πόσο θα φλέγεται ο πλανήτης, πολεμικά και κλιματικά, όταν θα αποσύρεται η ηγεμονική μετριότητα που ρυθμίζει τώρα τη μοίρα του.
Καθημερινή
Σημείωση : Ο υπέρτιτλος γράφτηκε από τή "Νέα Μύκονο" καί είναι φράση τού κειμένου
τού Παντελή Μπουκάλα Ενώ τα 14 από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συμφώνησαν πως η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ κάθε άλλο παρά ευνοεί την προοπτική ειρήνευσης στην περιοχή, η εκπρόσωπος των ΗΠΑ επέμεινε στον ισχυρισμό πως «οι αμερικανικές ενέργειες αποσκοπούν στην προώθηση του στόχου της ειρήνευσης».
Αυτό είχε εντολή να πει, αυτό είπε. Ελάχιστες φορές, πάντως, πρέπει να έχει βρεθεί στη θέση της άλλος Αμερικανός πολιτικός· τόσο απομονωμένος, δίχως την υποστήριξη –ή έστω τη σιωπή– ακόμη και των σταθερότερων συμμάχων των ΗΠΑ, της Βρετανίας για παράδειγμα.
Ο διχασμός αυτός, ή μάλλον η αιφνιδίως απέραντη αμερικανική μοναξιά, δεν είναι «αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων», όπως θα διατείνονταν όσοι αποστήθισαν τρία-τέσσερα κλισέ για να «ερμηνεύουν» άκοπα τα πάντα, ακόμα και τα πιο αντιφατικά, απλουστεύοντας έτσι υπέρμετρα μεν την πραγματικότητα, βολικότατα δε τη ζωή τους.
Η προεδρία Τραμπ, πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο έτος της, πρόλαβε «να ξανακάνει μεγάλη», μεγαλύτερη παρά ποτέ, την απομόνωση των ΗΠΑ...
συνέχεια
...με τις αποφάσεις της περί αποσύρσεως από συμφωνίες οικουμενικού χαρακτήρα, από τη Συνθήκη του Παρισιού για το Κλίμα συγκεκριμένα και από το Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού.
Πρόλαβε, επίσης, να φοβίσει όσους είναι πεπεισμένοι ότι η διεθνής πολιτική είναι απείρως συνθετότερη από τη σύνταξη ενός τουίτερ, σε όποιο στρατόπεδο κι αν βρίσκονται στον μοιρασμένο κόσμο μας. Και ότι δεν προάγει, βεβαίως, την ειρήνευση μια απόφαση που ανατρέπει άρδην όσα μικρά έχουν κατακτηθεί με μόχθο και αίμα.
Και η οποία δίνει επιχειρήματα όχι μόνο στους Παλαιστινίους, που διαπιστώνουν ότι ο «ουδέτερος μεσολαβητής» μεροληπτεί αφόρητα εις βάρος τους, αλλά και σε όσους υποκρίνονται ιδιοτελώς τους σθεναρούς προστάτες τους: από την ερντογανική Τουρκία και το Ιράν έως τις ποικιλώνυμες φονταμενταλιστικές ή και τζιχαντιστικές οργανώσεις, για τις οποίες το Παλαιστινιακό είναι απλώς πρόσχημα.
Δεν είναι απίθανο τα διάφορα -gate που ήδη απειλούν τον Ντόναλντ Τραμπ, με κυριότερο μέχρι στιγμής το Russiangate, να ανοίξουν διάπλατα την πόρτα της εξόδου του αρκετά πριν τελειώσει τη θητεία του. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα, η Ιστορία θα το ξεπεράσει ταχύτατα. Το πρόβλημα είναι πόσο θα φλέγεται ο πλανήτης, πολεμικά και κλιματικά, όταν θα αποσύρεται η ηγεμονική μετριότητα που ρυθμίζει τώρα τη μοίρα του.
Καθημερινή
Σημείωση : Ο υπέρτιτλος γράφτηκε από τή "Νέα Μύκονο" καί είναι φράση τού κειμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.