Τυχοδιώκτης γείτονας...

Είτε στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής αθλείται, πάντα μ’ ένα μικρόφωνο στο χέρι, είτε εξωτερική πολιτική ασκεί με πολεμικές επιχειρήσεις, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει αποδείξει ότι αγαπημένο του δόγμα είναι ο τυχοδιωκτισμός και στρατηγική του η πρόκληση έντασης. Η υπεροψία και η μέθη είναι το κανονικό καθεστώς της συμπεριφοράς του, όχι κάτι έκτακτο και παροδικό. Μπορεί να μετέχει στους G20, μάλλον όμως νιώθει βέβαιος ότι δικαιούται θέση στην κορυφαία τριάδα των G8, άντε τετράδα. Το δείχνει η συμπεριφορά του απέναντι στους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, στην Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της, μέχρι προχθές στους Ρώσους· η καγχαστική για τη δημοκρατία γλώσσα που μοιράζεται με τον Βλαντιμίρ Πούτιν διευκόλυνε οπωσδήποτε τη σχέση τους.

Ενας τυχοδιώκτης δεν αφήνει ποτέ να πάει χαμένη καμία ευκαιρία, ούτε κι όσες μοιάζουν ασήμαντες. Το πραξικόπημα έλυσε τα χέρια του Τούρκου προέδρου ταχύτερα και ασφαλέστερα ακόμα και από ένα μεταρρυθμισμένο υπέρ της σουλτανικότητάς του Σύνταγμα που θα το είχε ψηφίσει το 90% της Βουλής. Του επέτρεψε να θέσει τη χώρα του σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ν’ αδειάσει τις δημόσιες υπηρεσίες από τους ανεπιθύμητους, που καταδικάστηκαν αναπολόγητοι (έχει άλλωστε κι έναν στρατό ημετέρων να ικανοποιήσει), και να γεμίσει τις φυλακές αντιφρονούντες. Εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία κι ας κατέληξε να πληγώσει περίπου τον μισό τουρκικό πληθυσμό. Πώς λοιπόν να μην εκμεταλλευτεί τη μικρότατη έστω ευκαιρία που του προσέφερε η σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Εβρο, ώστε να δώσει χαρά στους φανατικούς του;
συνέχεια Με την ανεξαρτησία της τουρκικής Δικαιοσύνης να εξανεμίζεται μπροστά στο πρώτο βλεφάρισμα του Τούρκου ηγέτη, η μετατροπή των δύο αξιωματικών σε ομήρους ή σε «ενέχυρο» ήταν αναμενόμενη. Το συνηθισμένο περιστατικό, που συνήθως ρυθμιζόταν σε χαμηλό επίπεδο, αναβαθμίστηκε σε κελεπούρι. Ο Ερντογάν θέλει να πάρει το αίμα του πίσω: για τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, και των οποίων την «επαναπροώθηση» απαιτούσε πιεστικότατα. Για τους εδώ κρατούμενους Κούρδους «τρομοκράτες», που τους θέλει πεσκέσι. Αλλά και για τους εκατοντάδες Τούρκους που φυγαδεύουν στη χώρα μας τη ζωή και τον αυτοσεβασμό τους, βέβαιοι ότι η πατρίδα τους καταντάει φυλακή για όποιον δεν υποτάσσεται στον ερντογανισμό. Αυτή ιδιαίτερα η φυγή πρέπει να πληγώνει βαριά τους Τούρκους εθνικιστές. Μα απόδραση προς το Γιουνανιστάν; Τι ντροπή για το έθνος...

Παντελής Μπουκάλας