«...έχουν κακόφημο παρελθόν και τρέμουν μήπως οι πομπές τους βγουν στην επιφάνεια...»

«Βρε πού μπλέξαμε…»

του Τάσου Παππά

«Εχουμε μπλέξει πολύ άσχημα, έχουμε μπλέξει βέβαια με δημοκρατικό τρόπο, γιατί εξελέγησαν με τη δημοκρατική έκφραση του ελληνικού λαού, αλλά ο δημοκρατικός τρόπος εκλογής, δυστυχώς, δεν εξασφαλίζει και τον αποτελεσματικό τρόπο διακυβέρνησης και εδώ είναι το πρόβλημά μας!».
Ο πρώην υπουργός της.. Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Τασούλας, είναι ειλικρινής. Είπε αυτό που πιστεύουν πολλοί παράγοντες της Δεξιάς για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εχουν μπλέξει όντως άσχημα και δεν ξέρουν πώς θα ξεμπλέξουν. Στην αρχή ήταν αισιόδοξοι. Είχαν ποντάρει πολλά στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Ηταν σε διαρκή ετοιμότητα. «Τώρα θα πέσουν», «αύριο θα πέσουν», «τα έχουν φάει τα ψωμιά τους», «τελειώνει το λάδι στο καντήλι τους», «παίζουμε την παράταση», «είναι σε αποδρομή» «φεύγουν από μέρα σε μέρα».
Πόσες φορές τα ακούσαμε από χείλη στελεχών...
 συνέχεια
...της Δεξιάς, πόσες φορές τα διαβάσαμε σε άρθρα γνωστών δημοσιολόγων. Τα επαναλάμβαναν συνεχώς κι ας διαψεύδονταν συνεχώς.
Τώρα έχουν αρχίσει να ανησυχούν, γιατί οι «εισβολείς» αντέχουν και οι υπερασπιστές της κανονικότητας δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Στο παρελθόν είχαν τους τρόπους. Οταν η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχό τους, είτε οργάνωναν εκτροπές με κοινοβουλευτικό μανδύα, είτε έκαναν εκλογές βίας και νοθείας, είτε επινοούσαν τριφασικά εκλογικά συστήματα (πλειοψηφικό όπου είχαν δύναμη, αναλογικό όπου οι αντίπαλοι τους ήταν ισχυροί), είτε έστηναν παρακρατικούς μηχανισμούς.
Κάπως έτσι κυβέρνησαν επί χρόνια, τρώγοντας και πίνοντας στην υγεία των κορόιδων.
Ο κανόνας έσπασε πρώτη φορά το 1981. Κάποιοι μουσάτοι με μακριά μαλλιά και φλογισμένα πρόσωπα που είχαν επικεφαλής έναν τύπο με ζιβάγκο και δερμάτινα, που μίλαγε για σοσιαλισμό, ξεκίνησαν φουριόζικα το 1974 και κατάφεραν μέσα σε επτά χρόνια να τους πάρουν την μπουκιά από το στόμα. Στην αρχή φώναξαν, έσκουξαν, κινδυνολόγησαν, επένδυσαν στη γρήγορη πτώση των ανάγωγων.
Ηρέμησαν, όμως, όταν διαπίστωσαν πώς ο σοσιαλισμός αλά ελληνικά δεν ήταν επικίνδυνος για τα συμφέροντά τους. Τα ζιβάγκο έδωσαν τη θέση τους στις γραβάτες, τα ατημέλητα μούσια εξαφανίστηκαν, τα παχιά λόγια για κοινωνική ανατροπή αντικαταστάθηκαν από τον κυνισμό που βαφτίστηκε ρεαλισμός και η σκηνή γέμισε με άδεια βλέμματα.
Το κακό που φοβόντουσαν οι δεξιοί (ο τρίτος γύρος) δεν ήρθε. Ούτε τώρα πρόκειται να έρθει. Το ξέρουν, δεν είναι ηλίθιοι, κι ας λένε, παρέα με αυτούς που κάποτε μισούσαν, διάφορες ανοησίες για αριστερές χούντες, Μαδούρους, Κιμ, Τσαουσέσκου, καθεστώς Τσίπρα, εξτρεμιστές του ΣΥΡΙΖΑ, ένοπλες συνιστώσες και άλλα εξωφρενικά.
Απλώς έχουν κακόφημο παρελθόν (στο κάδρο κι αυτοί που είχαν υποσχεθεί πως θα τα αλλάξουν όλα) και τρέμουν μήπως οι πομπές τους (οι δικές τους και των πρώην εχθρών τους) βγουν στην επιφάνεια. Δεν μπορούν να κάνουν ό,τι έκαναν παλιά και γι’ αυτό είναι σε αμηχανία.

- το κείμενο του Τάσου Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών