Τσικνοπέμπτη δεν είναι μόνο ξεροψημένο παϊδάκι...

Τσικνοπέμπτη σαν υποκατάστατο

Τσικνοπέμπτη δεν είναι μόνο ξεροψημένο παϊδάκι, λουκάνικο καργαρισμένο στο λίπος, πανσέτες στο κάρβουνο και όλα εκείνα που σε μια κατηγορία Ελλήνων (μια κατηγορία που συνεχώς μεγαλώνει, κυρίως στις νέες γενιές) κάνουν το έθιμο να φαντάζει λίγο «βάρβαρο». Τσικνοπέμπτη για τον Έλληνα είναι ευκαιρία για συνάντηση στα σπίτια ή στις ταβέρνες, για σμίξιμο φίλων, για σφίξιμο των κοινωνικών αρμών που έχουν χαλαρώσει από χίλιες δυο αιτίες: από το τρέξιμο, την τηλεόραση, τις οθόνες πασών των ιντσών, το ίντερνετ, τις ηλεκτρονικές φιλίες των λάικ, τα μνημόνια, την ψυχική κόπωση. Είναι ευκαιρία για συν-εστίαση, για τη συγκέντρωση γύρω από μια εστία, ένα τραπέζι, ένα πιάτο. Αυτό, δηλαδή, που οι πατεράδες και οι παππούδες μας το έκαναν σχεδόν κάθε βδομάδα με τις συναντήσεις ρεφενέ· όταν ο καθένας πήγαινε με τον μεζέ στο πιάτο, σκεπασμένο από άλλο πιάτο, στον γείτονα, και ενώνονταν, μαζί με τα ποτήρια του κρασιού, οι φωνές, οι καρδιές, τα τραγούδια και τα ντέρτια. Γι' αυτό και οι τωρινές Τσικνοπέμπτες μού φαίνονται, προσωπικά, περισσότερο με υποκατάστατο εκείνων των μικρών, γοητευτικών, απολαύσεων. Δεν πειράζει· τις έχουμε ανάγκη και σαν υποκατάστατο. Αρκεί να βρισκόμαστε...
Και του χρόνου!

Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου 2020
Harddog