Βορειοπροαστικές φιλοσοφίες...

Διάβασα τις απόψεις δυο δημοφιλέστατων καλλιτεχνών που ισχυρίζονται ότι ο κορονοϊός είναι 'ευλογία' κι ότι 'ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας στο σπίτι μας'. Το γεγονός ότι και οι δυο μένουν σε μεγάλα σπίτια και σε προνομιούχες περιοχές σίγουρα βοηθάει την... ενδοσκόπηση. Κι αυτό είμαι σε θέση να το γνωρίζω γιατί κι εγώ έτσι ζω. Ο καθένας έχει το χώρο του και δεν συνωστιζόμαστε ο ένας κολλητά στον άλλον.

Επειδή αυτός ο ιος εκτός από τοξικός είναι και ταξικός/οικονομικός, άτομα που στοιβάζονται σε μικρά διαμερίσματα μάλλον δεν συμμετέχουν με τον ίδιο ενθουσιασμό, στην διαδικασία της πνευματικής ανάτασης.
Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Έχει να κάνει με τετραγωνικά, με τα μεροκάματα, με την ανέχεια.

Οι άστεγοι για παράδειγμα, κομμάτι δύσκολο να αντιμετωπίζουν τον κορονοϊό ως 'ευλογία'. Όπως κι οι εργαζόμενοι που αγωνιουν για τη δουλειά τους - ειδικά τώρα που μπαίνουν τα λουκέτα το ένα μετά το άλλο. Είναι πιο εύκολο να είσαι φιλόσοφος στα βόρεια προάστια, παρά σε μια υποβαθμισμένη περιοχή. Δεν παίζουν ξέρετε, όλοι επιτραπέζια σε πάλλευκες μοκέτες με ασορτί άσπρα σκυλάκια.
Η κλεισούρα δεν σημαίνει απαραιτήτως ...bonding. Σημαίνει κατάθλιψη, σημαίνει γκρίνια κι ουρλιαχτά συγκατοίκων μέσα στο αυτί σου, σημαίνει έλλειψη ιδιωτικού χώρου, σημαίνει πολλά και ζοφερά. Και πάνω από όλα σημαίνει ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Σωματική και λεκτική.
Θέλει λίγη προσοχή τί λέμε σε τόσο δύσκολες εποχές. Γιατί κακά τα ψέματα. Αυτό το υπερδιαφημισμένο 'Μαζί' δεν μάς χωράει όλους.

Δευτέρα, 20 Απριλίου 2020

από τό fb τής Elena Akrita