Το ντεκολτέ και η χρεοκοπία...

Είναι εύκολο να γράφεις για τα ντεκολτέ και για το πώς φουσκώνουν τα σουτιέν. Είναι δύσκολο, όμως, να ανοίγεις μια συζήτηση για το εάν και κατά πόσο κάποιος που χρωστάει σε τράπεζες, προμηθευτές, υπαλλήλους και γενικά σε όλη την αγορά μπορεί να σε εκπροσωπεί στη Βουλή. Το κοινοβούλιο, ο πολιτικός διάλογος και ο τρόπος που ασκείται ο έλεγχος από την κοινωνία δεν απαξιώνονται μόνο από τα σκάνδαλα ή τις έκνομες ενέργειες των βουλευτών. Απαξιώνονται -ίσως περισσότερο- κι από τον ακραία λαϊκίστικο και εκνευριστικά απλοϊκό τρόπο με τον οποίο δρουν δημοσιογράφοι και ΜΜΕ...

                                                                               -----------

Άκουσες για το παρελθόν της οικογενείας της. Έμαθες για τον γάμο της και για την «προίκα» που πήρε. Ο πεθερός της ήταν πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και συνήθως αυτό λειτουργεί ως διαβατήριο για να δεις το όνομά σου γραμμένο στα ψηφοδέλτια της εκάστοτε παράταξης.

Έμαθες για τις...
293 ψήφους που πήρε και την έβαλαν στη Βουλή. Μάλλον θα εκνευρίστηκες γιατί τόσους φίλους που θα σε σταύρωναν έχεις κι εσύ και θα μπορούσες να ήσουν στη θέση της, λύνοντας το βιοποριστικό σου πρόβλημα. Και των παιδιών σου, σε μεγάλο βαθμό.

Είδες το ντεκολτέ της. Βαθύ, πλούσιο και θελκτικό. Πιθανόν να ξερογλείφτηκες αν είσαι άντρας.  
Είτε είσαι πιτσιρικάς, 
είτε μεσήλικας, το θέαμα είναι εξαιρετικό. Σχεδόν αψεγάδιαστο. Γιατί, λοιπόν, να μην κολλήσεις τα μάτια σου στην οθόνη; Μπορεί να αναφώνησες, μάλιστα, ό,τι και ο Γιάννης Τραγάκης, να επικαλέστηκες τα θεία. Εάν είσαι συντηρητικός θα σε έπιασαν τα διαόλια και θα ψάχνεις το τηλέφωνο του Ευάγγελου Μεϊμαράκη να επιβάλει τον κανονισμό για το ευπρεπές ντύσιμο στη Βουλή. Λες και η γραβάτα και το ταγέρ σου εξασφαλίζουν τον σεβασμό και την ευγένεια. Ας είναι.

Εάν είσαι γυναίκα είτε θα θαύμασες την εικόνα και θα παρακάλεσες να είσαι κι εσύ έτσι στην ηλικία της, είτε θα σχολίασες με χαρακτηρισμούς που παραπέμπουν σε τσαγκάρη ή σε κατάστημα με υποδήματα. Μπορεί, πάλι, να το βρήκες απολύτως φυσιολογικό, οπότε θα συμφωνήσω μαζί σου και θα πάω στο προκείμενο.

Η Μαρία Σταυρινούδη-Σόδη ορκίστηκε χθες στο ελληνικό κοινοβούλιο. Όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν χθες βράδυ στα δελτία των 20:00. Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν σε ειδησεογραφικά sites. Όλα τα παραπάνω αναρτήθηκαν στο facebook και στο twitter.  
Πουθενά, όμως, δεν αναφέρθηκε πως η εταιρεία που διευθύνει και τόσος λόγος έγινε για το επιχειρηματικό της δαιμόνιο χρεοκόπησε το 2012. Πουθενά δεν είδα να γράφεται πως έμειναν «χρέη προς τράπεζες, προμηθευτές και πρώην εργαζομένους» (συνέντευξη του εκ των ιδιοκτητών κ. Σόδη). Το 2008, η αλυσίδα είχε 18 καταστήματα στην Ελλάδα κι άλλα 10 στο εξωτερικό. Νέα Υόρκη, Κορέα κ.λπ. Σήμερα έχει μόνο δύο, στη Χίο και στα Γιάννενα.

Είναι εύκολο να γράφεις για τα ντεκολτέ και για το πώς φουσκώνουν τα σουτιέν. Είναι δύσκολο, όμως, να ανοίγεις μια συζήτηση για το εάν και κατά πόσο κάποιος που χρωστάει σε τράπεζες, προμηθευτές, υπαλλήλους και γενικά σε όλη την αγορά μπορεί να σε εκπροσωπεί στη Βουλή. Το κοινοβούλιο, ο πολιτικός διάλογος και ο τρόπος που ασκείται ο έλεγχος από την κοινωνία δεν απαξιώνονται μόνο από τα σκάνδαλα ή τις έκνομες ενέργειες των βουλευτών. Απαξιώνεται -ίσως περισσότερο- κι από τον ακραία λαϊκίστικο και εκνευριστικά απλοϊκό τρόπο με τον οποίο δρουν δημοσιογράφοι και ΜΜΕ...

Τάκης Καραγιάννης