Ηταν κάποτε ένα κόμμα

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
 Ε​​ίναι πολλοί άραγε όσοι νιώθουν ότι στα σαραντάχρονα του ΠΑΣΟΚ ταιριάζει ο χαρακτήρας της γιορτής, στην οποία μάλιστα θα ήθελαν να συμμετάσχουν και οι ίδιοι, για να μοιραστούν τη χαρά και την περηφάνια; Δύσκολα θα βρίσκαμε τόσο καλόβολους ανθρώπους. Ακόμα και ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα ήθελε να ηγείται άλλου κόμματος, όπου να μην αισθάνεται φερτός και επιτηρούμενος από τους εξ ονόματος κληρονόμους. Επιπλέον, ακόμα και όσοι βολεύτηκαν επί εξουσίας ΠΑΣΟΚ (πολύ περισσότεροι απ’ όσους το παραδέχονται), έχουν πάρει πια τις αποστάσεις τους. Ανακαλύπτουν μάλιστα αργοπορημένα πως είχαν εκφράσει έγκαιρα στα όργανα τις αντιρρήσεις τους για τη μία ή την άλλη εξαλλαγή της «Αλλαγής», αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκαν. Μέχρι και ραντεβού με τον πρόεδρο είχαν προσπαθήσει να κλείσουν (δεν θυμούνται καλά με ποιον), πλην όμως είχαν πέσει στο τείχος των αυλικών κι έτσι η αγωνία τους για το μέλλον του Κινήματος έμεινε αμετάδοτη. Με αποτέλεσμα τα τωρινά.

Ποια τα τωρινά; Οι δύο επίσημες εκδηλώσεις για την επέτειο, στη μία εκ των οποίων ο κ. Βενιζέλος προπηλακίστηκε σαν «προδότης»-συνεργάτης της Δεξιάς από οπαδούς του κ. Παπανδρέου, που πρώτος αυτός συγκυβέρνησε με τη Δεξιά. Επονται οι εκδηλώσεις από διαγραφέντες και φυγάδες. Από «πρώην» εν γένει, όσους δεν έχουν ήδη ενταχθεί σε άλλα κόμματα, ώστε να μην ξεμακρύνουν από τη δημοσιότητα και τους μηχανισμούς ισχύος. Αυτοί θα αναζητήσουν σε μικρομνημόσυνα το αυθεντικό νόημα της 3ης του Σεπτέμβρη, ψάχνοντας ταυτόχρονα για τα περιτρίμματα του «Συμβολαίου με τον λαό». Κάπου εκεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Μακριά από μπαξέδες και από τους καφενέδες που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν την τσικουδιά της λήθης.

Δεν θα έπρεπε να είναι της αρμοδιότητας του σαρκασμού τα σαραντάχρονα ενός κόμματος που σφράγισε τη μεταπολιτευτική ιστορία. Αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο μηδενιστικός οίστρος ή η αρνητική προδιάθεση απέναντι στους πράσινους των δεξιών (μην ξεχνάμε ότι τους πήρε πολύ χρόνο για να πάψουν να θεωρούν το ΠΑΣΟΚ αντεθνικό και φιλοτρομοκρατικό) και των αριστερών (πλην όσων έσπευσαν να επιβιβαστούν στο τρένο του, ώστε να απολαύσουν υποστασιοποιημένο τον ιδιωτικό τους σοσιαλισμό).

Το δικαίωμα στην εις βάρος του ΠΑΣΟΚ ειρωνεία το δίνει η αλλοπρόσαλλη πολιτική του και η πρακτική των ηγετών του. Ολοι τους νοιάζονται κυρίως για την προσωπική τους προκοπή. Και αδιαφορούν για την ντροπή που νιώθει ο απλός και μη βολευθείς ΠΑΣΟΚτζής, έρμαιο πια στις προσβολές των καφενείων, αφού εγκαταλείφθηκε δίχως επιχειρήματα και δίχως σοβαρούς λόγους περηφάνιας. Βλέπει ότι ακόμα και τα βασικά συνθήματά του, «Η Ελλάδα στους Ελληνες» π.χ., για τα οποία καυχιόταν, τα άρπαξαν άλλοι, οι ποικίλων διαβαθμίσεων ακροδεξιοί, με μια μερίδα των οποίων ωστόσο το κόμμα του συγκυβέρνησε. Τι να γιορτάσει λοιπόν ένας τέτοιος Πασοκτζής που κατάφερε να μη γίνει τυπικός Πασόκος;