Το κυνήγι της τίγρης

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Φίλος μού θύμισε ανέκδοτο από την παλιά καλή εποχή, όταν στη Σοβιετική Ενωση ηγέτης ήταν ο Μπρέζνιεφ και Μεγάλος Τιμονιέρης στην Κίνα ο Μάο. Οι δύο κομμουνισμοί είχαν τις διαφωνίες τους ως γνωστόν, τις οποίες ο Σοβιετικός ηγέτης αποφάσισε να γεφυρώσει παίρνοντας το αεροπλάνο για το Πεκίνο. Τα συζήτησαν όλα και συμφώνησαν ότι και οι δύο είναι υπέρμαχοι της ειρήνης και εχθροί του καπιταλισμού. Κι αφού τα είπαν επί δίωρο και έδωσαν τα χέρια, ο Μάο πρότεινε στον Μπρέζνιεφ να πάνε για κυνήγι που και οι δύο το αγαπούσαν για να σφραγίσουν τη νέα εποχή που ξεκινούσε για το παγκόσμιο προλεταριάτο. Θα κυνηγούσαν τίγρεις.

Οταν εμφανίστηκε η πρώτη, ο Μάο άφησε τον Μπρέζνιεφ να ρίξει πρώτος, ως φιλοξενούμενος. Ηξερε καλό σημάδι και πέτυχε το άτυχο ζωντανό που έπεσε στον βωμό της παγκόσμιας επανάστασης―σιγά το κακό, εδώ καμιά τριανταριά εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από πείνα με το Μεγάλο Αλμα προς τα Μπρος. Οπότε και ο Μάο του υποσχέθηκε πως μέχρι να φύγει το αεροπλάνο του, θα του είχε στείλει την προβιά για να τη στρώσει μπροστά στο τζάκι του στην ντάτσα. Στο αεροδρόμιο τον ειδοποίησαν πως η προβιά δεν ήταν έτοιμη, όμως μέσα σε δέκα ημέρες θα του την είχαν στείλει στη Μόσχα. Οπερ και δεν εγένετο.

Πέρασαν δύο μήνες, και όχι μόνον η προβιά δεν είχε σταλεί, αλλά είχαν αρχίσει και πάλι οι αψιμαχίες στα σινορωσικά σύνορα. Ξαναπαίρνει ο Μπρέζνιεφ το αεροπλάνο, ξαναπάει στο Πεκίνο όπου και ο Μάο τον καθησυχάζει πως είναι ο πρώτος καιρός της συμφωνίας, και δεν πρόλαβε να ειδοποιήσει τους στρατηγούς στα σύνορα που κάνουν του κεφαλιού τους. «Και η προβιά;» ρωτάει ο Μπρέζνιεφ. «Ποια προβιά;». «Η προβιά της τίγρης;». «Ποιας τίγρης;». «Αυτής που σκότωσα στο κυνήγι». «Ποιο κυνήγι;». «Την άλλη φορά που είχα έρθει είχαμε πάει για κυνήγι». «Ναι έχεις δίκιο, το θυμάμαι». «Και μου είπες πως θα μου στείλεις την προβιά της τίγρης». «Ποιας τίγρης;» επαναλαμβάνει ο Μάο. «Αυτής που σκότωσα στο κυνήγι...» και πάει λέγοντας.

Οθεν αποδεικνύεται πως αν θέλεις να υπονομεύσεις μια διαπραγμάτευση, δεν χρειάζεται να διαφωνήσεις. Μπορείς να συμφωνήσεις σε όλα, αρκεί να βρεις τον κατάλληλο τρόπο ώστε η διαπραγμάτευση να μην τελειώνει ποτέ ή, μάλλον, όταν νομίζει ο συνομιλητής σου πως έχει φτάσει στο τέλος της, εσύ να την αρχίζεις από την αρχή. Τι έγινε στις 20 Φεβρουαρίου ανάμεσα στην Ελλάδα και τους Ευρωπαίους εταίρους της; Συμφώνησαν ή δεν συμφώνησαν; Συμφώνησαν, κανείς δεν έχει αντίρρηση, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε για να συμφωνήσουμε αυτά που ήδη συμφωνήσαμε.

Η καλή εκδοχή της ασάφειας είναι πως πρόκειται για στρατηγική. Οι ηγέτες της μικρής και αδύναμης πτωχοπροδρομικής Ελλάδας έχουν κηρύξει ψυχολογικό πόλεμο στους Ευρωπαίους ηγέτες ώστε κάποια στιγμή να σπάσουν τα νεύρα τους και, προκειμένου να τελειώνουν, να δεχθούν τα πάντα. Φοβάμαι πως πολλοί στην κυβέρνηση το πιστεύουν. Ακόμη περισσότερο όμως φοβάμαι ότι ακόμη κι αν δεν το πιστεύουν, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Θεωρούν πως αυτό είναι το φυσιολογικό. Αυτό μόνον όσοι έχουν θητεύσει σε κομματική οργάνωση της Αριστεράς μπορούν να το κατανοήσουν. Οι συνεδριάσεις δεν γίνονται για να λαμβάνονται αποφάσεις. Γίνονται για να ανακυκλώνονται επιχειρήματα από όλες τις πλευρές, μάλλον γιατί υπάρχει η συνείδηση πως, στο τέλος, όποια απόφαση κι αν πάρουν δεν θα μπορούν να την εφαρμόσουν. Και στο τέλος την πληρώνει η φουκαριάρα η τίγρη.

Έντυπη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"