«Κι από κει, βγαίνοντας, ξανάδαμε τ’ αστέρια».

Υπό γωνίαν

  Βέλτσος Γιώργος 

 «Κι από κει, βγαίνοντας, ξανάδαμε τ’ αστέρια». Τι άλλο θα μπορούσαν να αναφωνήσουν ο Τσίπρας και ο Δραγασάκης, παρά τον ακροτελεύτιο στίχο της «Κόλασης», όπου ο Δάντης και ο «οδηγός» του, από ένα «κρυφό μονοπάτι» (τη συμφωνία) βγαίνουν επιτέλους, έξω, στον κόσμο της Ζωής (με κεφαλαίο το Ζ). Μόνο που «τ’ αστέρια» (ο Λαφαζάνης και οι υπόλοιποι), θα τους πέσουν στο κεφάλι.

Εξ ου και τις αναπόφευκτες εκλογές δεν θα τις πάρει ο Σύριζα αλλά ο Τσίπρας και ο Δραγασάκης. Θα τις κερδίσει η «Ευρωπαϊκή Αριστερά» - ή όπως αλλιώς θα ονομάζεται το νέο αριστερό, ευρωπαϊκό τους κόμμα.

Μήνες τώρα από το «Βήμα», υποστηρίζω την ανάγκη της διεξαγωγής εκλογών για την έγκριση της συμφωνίας.
Πρώτο, διότι η συμφωνία μάλλον δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από τα δώδεκα πιθανολογούμενα «όχι» του Φίλη (οπότε με 150 βουλευτές η προσφυγή στις κάλπες είναι αναπόφευκτη), ούτε από τα επικείμενα «όχι» της ξέπνοης ΝΔ, αλλά ούτε και από ορισμένους ψεκασμένους του Καμμένου.

Δεύτερο, ακόμη και αν η μειοψηφία του Σύριζα, που προκρίνει τη ρήξη, αναγκαστεί να δεχθεί τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, το έργο της Κυβέρνησης θα προσέκρουε συνεχώς στις ιδιοτροπίες, τις φιλοδοξίες και τις εμμονές των μειοψηφούντων.

Οπότε, ποιος Σύριζα; Της χασαποσέρβικης φιγούρας ενός Λεουτσάκου; Ή την πλατινέ απόχρωση της κόμης μιας Ραχήλ Μακρή ως άλλης Βερενίκης των διαφωνούντων;

Η «Ευρωπαϊκή Αριστερά» θα αντανακλά και θα διαχειρίζεται την ωμότητα της πραγματικότητας και όχι την υπεκφυγή της δια του αποκαλούμενου «έντιμου συμβιβασμού». Διότι επιτέλους, το όνειρο του Γιάννη Δραγασάκη για μια Αριστερά, που γνωρίζει πώς να κυβερνά, γιατί να μη φιλοξενήσει -με τον τρόπο του Μπόρχες- και ένα όνειρο που δεν γνωρίζουμε αν επισκέφτηκε ποτέ τον ονειρευτή του: μια Αριστερά που μαθαίνει να κυβερνά κυβερνώντας.

Στο βιβλίο «Η αρχή της ωμότητας» ο Κλεμάν Ροσέ διερωτάται αν θα μπορούσαμε να προβάλλουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό αρχών που θα διέπουν την «ηθική ωμότητα».

Πιστεύω πως αυτήν την ηθική τη διαθέτει ο Αλέξης Τσίπρας. Τη συνοψίζει σε δύο υπόρρητες αρχές του: α) την αρχή της απόχρωσης των πραγμάτων και β) την αρχή της αβεβαιότητάς τους.

Ο Τσίπρας δεν είναι ούτε ρομαντικός, ούτε πραγματιστής, αλλά ο «μάρτυρας» μιας αβεβαιότητας που τον διέψευσε (πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης) και μιας βεβαιότητας που τον επαληθεύει (συμφωνία).

Τον αποκαλώ μάρτυρα γιατί αδύναμος λόγω συνθηκών να ορίσει την αλήθεια για την οποία είναι βέβαιος, καταλήγει να μαρτυρά υπέρ της αβεβαιότητας του δίκιου του, για το οποίο όμως είναι βέβαιος. (Αυτό μας έδειξε με το άρθρο του στον "Monde").

Λένε, πως στην Ιστορία, υπήρξαν μάρτυρες από υπερβάλλοντα ζήλο. Επί Κόμμοδου, για παράδειγμα, πολλοί χριστιανοί που γλύτωσαν ζήτησαν αυτοβούλως να καούν με τους μάρτυρες. Να υποθέσω πως πίστευαν ότι έτσι θα κέρδιζαν με βεβαιότητα τη μέλλουσα ζωή;
Αυτά τα γράφω για τους εχθρούς του Τσίπρα που θέτουν τον εαυτό τους εκτός μαρτυρίου, Ιστορίας, αλλά και ρητορικής. Στο τέρμα, δεν παραμονεύει ο Παράδεισος αλλά η Κόλαση του ανιστορικού τους κομφορμισμού και κυρίως, η αφέλεια του Καθαρτηρίου για κάτι αισιόδοξα παλικάρια σαν τον Σ. Θεοδωράκη, την εγελιανή διαύγεια του οποίου πάντοτε τη ζήλευα από τότε που με μύησε στους μπουμπουνιστούς κοχλιούς.

από tovima.gr