Οι νέοι που «έσκυψαν το κεφάλι»

Υποσημειωσεις

Το θλιβερό είναι ότι οι νέοι απογοητεύτηκαν. Σκύβουν το κεφάλι και δεν μιλάνε πια. Απομακρύνονται.

 Γιώργος Σταματόπουλος

Φαντάζομαι τι εκρήξεις ξεσπάνε στα σπλάγχνα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που καλούνται να ψηφίσουν αδιαμαρτύρητα τα προαπαιτούμενα που θέτουν ξένες κυβερνήσεις (!) ώστε να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για εξεύρεση λύσης στο ελληνικό χρέος.
Να ψηφίσουν δηλαδή για κάτι (Δικαιοσύνη) που η συντριπτική πλειοψηφία των δικηγόρων της χώρας έχει εκφράσει την αποστροφή της και το έχει απορρίψει, όπως και όλοι οι εμπλεκόμενοι πανεπιστημιακοί, δικαστικοί και κοινωνικοί φορείς. Για φαντάσου. Τι εξευτελισμός για τον επιστημονικό κόσμο της χώρας, για τους βουλευτές, για το ίδιο το Κοινοβούλιο. Φαντάζομαι ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμιλάνε στον ύπνο τους, αλλά και στον ξύπνιο τους. Σε ποιον να πούνε τον πόνο τους, πώς να καταπιούν την πίκρα τους;
Στις οικογένειές τους, στους αγώνες τους, στην κοινωνία που τους στήριξε με πάθος; Λένε, απλώς, ότι μόνο έτσι σώζεται η χώρα, εάν πουν όχι θα πέσει η κυβέρνηση και η έρμη η Αριστερά θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Θα ‘ναι κρίμα, ναι. Θα δικαιωθούν οι εκπρόσωποι του παλαιού πολιτικού συστήματος, οβελιστέοι ευτυχώς από την ελληνική κοινωνία, που μίλησαν για αριστερή παρένθεση.
Το θλιβερό είναι ότι οι νέοι απογοητεύτηκαν. Σκύβουν το κεφάλι και δεν μιλάνε πια. Απομακρύνονται. Φεύγουν. Μακριά. Ησαν υπερβολικές οι προσδοκίες που καλλιέργησε η ριζοσπαστική Αριστερά. Κατόρθωσε να ενσωματώσει την οργή των νέων στις πλατείες, σφετερίστηκε την υποψία των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και εμφανίστηκε ως η μόνη λύση εναντίον των μνημονίων και της ευρωπαϊκής χυδαιότητας.
Πολλά επένδυσαν οι νέοι σ’ αυτό το αριστερό μόρφωμα, ακόμα κι όταν συγκρότησε κυβέρνηση μ’ ένα αλλοπρόσαλλο κόμμα (πολύ) δεξιών αποκλίσεων. Ακόμη και τότε κάτι λαχταρούσαν, κάτι διαφορετικό διάβολε· όχι ιδιαίτερα επαναστατικό, κάπως, όμως, αντιστασιακό... Αίφνης, διαπίστωσαν με απύθμενη έκπληξη ότι όλα ήσαν μια ωραιότατη πομφόλυξ, μια απάτη (;), ένα τρυφερό χαστούκι της ωμής πραγματικότητας.
Σπαράσσεται η καρδιά σου όταν τους βλέπεις να σκύβουν το κεφάλι και να φεύγουν... Ουδείς ξέρει τι δρόμους θα τραβήξουν πλέον, αν έχουν προορισμούς, αν έχουν δύναμη να σηκώσουν πανιά για άγνωστους αγωνιστικούς ωκεανούς.
Ουδείς μπορεί να ξεφύγει από το ξάφνιασμά του, να πει πώς φτάσαμε ώς εδώ. Ακόμη και οι ολικοί αρνητές του πολιτικού συστήματος είχαν πειστεί πως κάτι θα γινόταν. Πάγωσε ο πυρετός της ανάτασης, όπως και η ελπίδα για έναν πιο ανεξάρτητο, πιο δίκαιο, πιο ειλικρινή κόσμο.
Ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια υπάρχουν στα λεξικά μόνο, ή σε κάποιες γειτονιές ή σε εγχειρίδια πολιτικής φιλοσοφίας. Ε, ας ξεσκονίσουμε αυτά τα παλιά (λαϊκά) λεξικά. Να πείσουμε τους νέους να σηκώσουν το κεφάλι τους ξανά· τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε δεν έχει τελειώσει. Αλλά, ώς εδώ ο οπτιμισμός (μας).

από τήν efsyn.gr   
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ