Ο Λαμπράκης κι ο (συνάδελφος) δόκιμος συντάκτης...

Αισθάνομαι σαν να βλέπω το σπίτι μου όλο ρωγμές έτοιμο να καταρρεύσει. Και συμπαρίσταμαι. Γιατί εκεί ανδρώθηκα δημοσιογραφικά. Τοτε που αρκετοί σημερινοί επικριτές του δεν τολμούσαν ούτε απέξω να περάσουν...

Τοτε που στην...
Χρήστου Λαδά ορθώνονταν μια σπουδαία σχολή της Δημοσιογραφίας. Εκεί που ο εκδότης Χρήστος Λαμπράκης αποκαλούσε ακόμα και τον δόκιμο συντάκτη, συνάδελφο. Αυτός ο εκδότης που ευγενικά έκανε στην ακρη για να περάσει ο συντάκτης κι εκείνος ανέβαινε τρέχοντας τα σκαλοπάτια για να παει στο γραφείο του.

Ωρίμασα δημοσιογραφικά ανάμεσα σε σπουδαία αναστήματα της δημοσιογραφίας και..
της ελληνικής διανόησης. Ανάμεσα στον Δημητρη Ψαθά, τoν Παύλο Παλαιολόγο, τον Κώστα Σταματίου, τον Θόδωρο Σγουρδαίο, τον Κριαρά, τον Χατζηδάκι, τον Δημαρά, τον Ρωμαίο, τον Μαρωνίτη,τον Πλωρίτη, τον Λευτερη Παπαδόπουλο, τον Τζεφρόνη καί άλλους που κοσμούν την ανθολογία της ελληνικής διανόησης.
Από κοντά με τον Μιχάλη Φακίνο, τον Μπαρτζινόπουλο, τη Λινα Αλεξίου, την αγαπημένη Έλενα Άκριτα, τον Παπαϊωάννου, τον Μητρόπουλο, τον Νικο Καμπάνη, τον Φανή Κλεάνθη, τον Σπυρο Μονδανο, τον Ρεσβάνη, τον Λιάνη κι άλλους αγαπημένους φίλους καί συναδέλφους.

Εκεί μεσα γεννήθηκε τό Ποντίκι.. Απο κει μεσα στο γραφείο του Μήνα Παπάζογλου που κάλυπτε το υπουργείο Παιδείας,οργανώθηκε καί στηρίχτηκε σ εναν μεγαλο βαθμο το Πολυτεχνείο..
Και σε μια άτυχη στιγμή οπως ήταν το νερό του Καματερού, μου αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να μην συμμετέχω στό ρεπορτάζ.

Μεσα απο τα Νεα άρχισε να ξαναγράφεται η Ιστορία του τόπου μας. Κι απο εκεί οργανώθηκε η μεγάλη πολιτειακή ανατροπή με το Δημοψήφισμα που έδιωξε το Παλάτι.

Θυμαμαι παντα τον Χρήστο Λαμπρακη να οδηγεί εναν σκαραβαίο η πολλές φορές να κατηφορίζει με τα πόδια απο το Κολωνάκι ίσαμε την εφημερίδα.

Δεν ξέρω αν άλλαξε κατι τα τελευταια χρόνια. Εκείνο που ξέρω ειναι ότι εγω και πιστεύω κι αλλοι πολλοί σαν κι εμένα,διδαχτήκαμε ένα δημοσιογραφικό ήθος σπάνιο καί τον απόλυτο σεβασμό στους θεσμούς.

Τα γράφω αυτά με απόλυτη επίγνωση των επικριτικών σχολίων που Ισως ακολουθήσουν.
Δεν θ απαντήσω τηρώντας απαρέγκλιτα αυτό που μου έμαθε η Χρηστου Λαδά: τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την άλλη άποψη. Και όλα αυτά δεν σημαίνουν οτι συμμερίζομαι την μεταΛαμπρακη περίοδο. Απλα θλίβομαι που βλεπω το σπίτι μου όλο ρωγμές καί ετοιμόρροπο...

Αρης Σκιαδόπουλος 
zoornalistas.blogspot.gr