"Για να μείνουμε βεβαίως στις ράγες, θα χρειαστούν δύο πράγματα. Μέσα,
θα πρέπει να βασιστούμε σε μια κυβέρνηση η οποία πιστεύει πραγματικά σε
μεταρρυθμίσεις που θα ξεκλειδώσουν τις απέραντες δυνατότητες της
Ελλάδας. Εξω, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο ζουρλομανδύας των πολύ
αυστηρών πρωτογενών πλεονασμάτων δεν αντέχεται και οδηγεί σε
καταστροφικά αποτελέσματα".
Για ακόμα μια Κυριακή, ο Αλέξης Παπαχελάς επιχειρεί με το άρθρο του -που έχει τίτλο "Ευρωδραχμικά"- μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής να ταράξει τα γαλήνια νερά του δημοσίου διαλόγου και να επισημάνει τον σοβαρό κίνδυνο μεταστροφής της κοινής γνώμης υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
08.01.2017
Για ακόμα μια Κυριακή, ο Αλέξης Παπαχελάς επιχειρεί με το άρθρο του -που έχει τίτλο "Ευρωδραχμικά"- μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής να ταράξει τα γαλήνια νερά του δημοσίου διαλόγου και να επισημάνει τον σοβαρό κίνδυνο μεταστροφής της κοινής γνώμης υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
Παραθέτω ολόκληρο το άρθρο:
Ευρωδραχμικά
Η συζήτηση γύρω από το θέμα, όμως, δεν πρέπει να είναι ταμπού. Και
αυτό το λέμε έχοντας δώσει την πολιτική μάχη για το ευρώ και τη
φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας απέναντι στους απίστευτα ισχυρούς ανέμους
του εθνικολαϊκισμού. Οταν όμως αγνοείς τη συζήτηση που διεξάγεται
ψιθυριστά γύρω σου, υπάρχει ο κίνδυνος πάντοτε να βρεθείς μπροστά σε
απρόοπτα.
Σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι πιστεύει στο ευρώ και επωμίζεται μεγάλο πολιτικό κόστος για να παραμείνει η χώρα στις ράγες της Ε.Ε. Eίναι όμως μια κυβέρνηση με πολλά και έντονα δραχμικά στοιχεία. Μιλάει για το ευρώ, αλλά μόλις την αφήσεις λίγο χαλαρή, κυβερνά σαν να...
συνέχεια
...βρίσκεται στην εποχή της δραχμής. Αυτή είναι η τραγωδία της χώρας. Οι μεταρρυθμίσεις γίνονται κατά τρόπο «γιαλαντζί», με τρόπο ευρωδραχμικό...
Οταν όμως σκέπτομαι την Ελλάδα εκτός ευρώ, ενδεχομένως και εκτός Ε.Ε., αρχίζω και ανησυχώ βαθιά. Το πολιτικό μας σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι ανεύθυνο και ανεπαρκές. Μετά την πρώτη περίοδο ευφορίας, θα μετέτρεπε τη χώρα σε κράτος χωρίς κανόνες, με πληθωρισμό που θα θύμιζε τις παλιές ένδοξες ημέρες μας. Κανένας επενδυτής δεν θα την πλησίαζε γιατί ακόμη και τώρα, που υπάρχει η ευρωπαϊκή ομπρέλα, η Ελλάδα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χώρα για όποιον θέλει να ρισκάρει εδώ τα χρήματά του. Η δημόσια διοίκησή της είναι διαλυμένη και δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να αναλάβει το βάρος της ανασυγκρότησης που θα απαιτούσε μια χώρα εκτός Ευρωζώνης. Θα γινόμασταν σταδιακά, ίσως και πολύ απότομα, μια «Βενεζουέλα» στο έλεος άγριων ολιγαρχών και με το ΔΝΤ να πηγαινοέρχεται, και μάλιστα μόνο του. Αφήνω στην άκρη τις γεωπολιτικές συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ και την εικόνα αδυναμίας που θα πρόβαλλε η χώρα στους γείτονές της. Αυτή η διάσταση είναι άλλωστε και η σημαντικότερη για μια χώρα που βρίσκεται σε μια τόσο δύσκολη γειτονιά.
Για να μείνουμε βεβαίως στις ράγες, θα χρειαστούν δύο πράγματα. Μέσα, θα πρέπει να βασιστούμε σε μια κυβέρνηση η οποία πιστεύει πραγματικά σε μεταρρυθμίσεις που θα ξεκλειδώσουν τις απέραντες δυνατότητες της Ελλάδας. Εξω, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο ζουρλομανδύας των πολύ αυστηρών πρωτογενών πλεονασμάτων δεν αντέχεται και οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Η δραχμή δεν είναι λύση. Η οικονομική ασφυξία και η κουλτούρα της δραχμής, που διαπερνά ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος και του δημόσιου διαλόγου, μας σπρώχνουν όμως προς τα εκεί. Και αυτό δεν μπορούμε να το παραγνωρίσουμε, εκτός αν θέλουμε να ζούμε σε έναν δικό μας γυάλινο κόσμο, ενώ η κοινωνία βράζει κι ένα μεγάλο κομμάτι της πιστεύει μέσα στην απελπισία του ακόμη και τον Aρτέμη Σώρρα.
KΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣήμερα έχουμε μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι πιστεύει στο ευρώ και επωμίζεται μεγάλο πολιτικό κόστος για να παραμείνει η χώρα στις ράγες της Ε.Ε. Eίναι όμως μια κυβέρνηση με πολλά και έντονα δραχμικά στοιχεία. Μιλάει για το ευρώ, αλλά μόλις την αφήσεις λίγο χαλαρή, κυβερνά σαν να...
συνέχεια
...βρίσκεται στην εποχή της δραχμής. Αυτή είναι η τραγωδία της χώρας. Οι μεταρρυθμίσεις γίνονται κατά τρόπο «γιαλαντζί», με τρόπο ευρωδραχμικό...
Οταν όμως σκέπτομαι την Ελλάδα εκτός ευρώ, ενδεχομένως και εκτός Ε.Ε., αρχίζω και ανησυχώ βαθιά. Το πολιτικό μας σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι ανεύθυνο και ανεπαρκές. Μετά την πρώτη περίοδο ευφορίας, θα μετέτρεπε τη χώρα σε κράτος χωρίς κανόνες, με πληθωρισμό που θα θύμιζε τις παλιές ένδοξες ημέρες μας. Κανένας επενδυτής δεν θα την πλησίαζε γιατί ακόμη και τώρα, που υπάρχει η ευρωπαϊκή ομπρέλα, η Ελλάδα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χώρα για όποιον θέλει να ρισκάρει εδώ τα χρήματά του. Η δημόσια διοίκησή της είναι διαλυμένη και δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να αναλάβει το βάρος της ανασυγκρότησης που θα απαιτούσε μια χώρα εκτός Ευρωζώνης. Θα γινόμασταν σταδιακά, ίσως και πολύ απότομα, μια «Βενεζουέλα» στο έλεος άγριων ολιγαρχών και με το ΔΝΤ να πηγαινοέρχεται, και μάλιστα μόνο του. Αφήνω στην άκρη τις γεωπολιτικές συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ και την εικόνα αδυναμίας που θα πρόβαλλε η χώρα στους γείτονές της. Αυτή η διάσταση είναι άλλωστε και η σημαντικότερη για μια χώρα που βρίσκεται σε μια τόσο δύσκολη γειτονιά.
Για να μείνουμε βεβαίως στις ράγες, θα χρειαστούν δύο πράγματα. Μέσα, θα πρέπει να βασιστούμε σε μια κυβέρνηση η οποία πιστεύει πραγματικά σε μεταρρυθμίσεις που θα ξεκλειδώσουν τις απέραντες δυνατότητες της Ελλάδας. Εξω, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο ζουρλομανδύας των πολύ αυστηρών πρωτογενών πλεονασμάτων δεν αντέχεται και οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Η δραχμή δεν είναι λύση. Η οικονομική ασφυξία και η κουλτούρα της δραχμής, που διαπερνά ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος και του δημόσιου διαλόγου, μας σπρώχνουν όμως προς τα εκεί. Και αυτό δεν μπορούμε να το παραγνωρίσουμε, εκτός αν θέλουμε να ζούμε σε έναν δικό μας γυάλινο κόσμο, ενώ η κοινωνία βράζει κι ένα μεγάλο κομμάτι της πιστεύει μέσα στην απελπισία του ακόμη και τον Aρτέμη Σώρρα.
08.01.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.