Μιά ιστορία τού Μπόρχες γιά "αδελφοκτόνους" καί όχι μόνον...

Όσοι φίλοι  δέν έχουν ενοχές άς κοιμούνται ήσυχοι. Αν, πάλι, κάποιοι άλλοι έχουνε συνείδηση πού καμιά φορά τούς τσιγκλίζει, θά τούς πώ μιά ιστορία:                                                           

"Ο Άβελ καί ο Κάιν συναντήθηκαν μετά τό θάνατο τού Άβελ. Βάδιζαν στήν έρημο, κι όπως ήταν πανύψηλοι καί οι δύο, αναγνώρισαν από μακριά ο ένας τόν άλλον. Τ’ αδέλφια κάθισαν καταγής, άναψαν φωτιά καί έφαγαν. Ήταν σιωπηλοί, όπως όλοι οι κουρασμένοι άνθρωποι όταν γέρνει η μέρα. Στόν ουρανό έλαμψε ένα αστέρι πού δεν είχε ακόμα όνομα. Στή λάμψη τής φωτιάς, ο Κάιν είδε στό κούτελο τού Άβελ τό σημάδι τής πέτρας. Άφησε νά πέσει τό ψωμί πού έφερνε στό στόμα του, καί ζήτησε από τόν αδελφό του νά τόν συγχωρέσει. Ο Άβελ αποκρίθηκε:
"Εσύ μέ σκότωσες ή εγώ σέ σκότωσα; Δέ θυμάμαι πιά... Καί τώρα είμαστε πάλι εδώ όπως πριν". "Τώρα ξέρω πώς μ’ έχεις συγχωρέσει αληθινά" είπε ο Κάιν, "γιατί, όταν ξεχνάς, συγχωρείς. Θά κοιτάξω κι εγώ νά ξεχάσω". "Σωστά" είπε ο Άβελ. "Η ενοχή κρατάει όσο κρατούν οι τύψεις".

Η ιστορία είναι τού Μπόρχες καί συνιστώ σ΄όλους τούς καλούς φίλους νά τήν σκεφτούν πολύ καλά, πρίν αρχίσουν ν΄απορούν  -άν απορούν-  τί φταίει πού ο κόσμος αρχίζει κι αραιώνει από τήν αυλή τους (άν αραιώνει) ...                                  

Δ.Ν.Α.