Χασαποταβέρνα "Η ωραία Αμφίπολις"...

Θα φαγωθεί πολύς Βουκεφάλας εντός και πέριξ της Αμφιπόλεως, φυλάξτε τα αλογατάκια σας εκεί εις τας Σέρρας, γιατί δεν θα...
μείνει ούτε πέταλο.

Μαθαίνουμε ότι στον Δήμο της Αμφίπολης έχουν κατατεθεί ήδη τέσσερις χιλιάδες αιτήσεις για λειτουργία επιχειρήσεων πέριξ του τάφου. Λογικό. Ο τάφος είναι μνημείο παγκόσμιας εμβέλειας, χιλιάδες τουρίστες θα συρρεύσουν, αναπόφευκτη η αυξημένη επιχειρηματική δραστηριότητα, τα ξενοδοχεία, τα ιδιωτικά μουσεία, οι περιηγητικές λέσχες, οι γκαλερί με έργα τέχνης. Αμ δε. Οι τέσσερις χιλιάδες αιτήσεις αφορούν αποκλειστικά ταβέρνες, σουβλατζίδικα και καντίνες, α ρε αθάνατε νεοέλληνα, που βλέπεις Καρυάτιδα και σκέφτεσαι ενστικτωδώς μπούτια στη σούβλα.

Σκεφτείτε τι έχει να συμβεί αν γίνουν δεκτές οι τέσσερις χιλιάδες αιτήσεις. Θα έχουμε στη μέση το ένδοξο ταφικό μνημείο και γύρω - γύρω έναν απέραντο ταβερνοχώρο. Σούβλες, ψησταριές, τσίκνα, σφάγια στα τσιγκέλια, κουδούνες, φωνές από κράχτες που, αντί για φουστανέλες, θα φοράνε χλαμύδες και θα κραδαίνουν σάρισες, τα εξάμετρα φονικά δόρατα που κρατούσαν οι στρατιώτες του Αλέξανδρου. «Κουτούκι ο γερο - Φίλιππας», «Κοσμικό Κέντρο η Ευεπίφορη Ολυμπιάς», «Χοτ Ντογκ ο τρυφερός Βουκεφάλας». Θα φαγωθεί πολύς Βουκεφάλας εντός και πέριξ της Αμφιπόλεως, φυλάξτε τα αλογατάκια σας εκεί εις τας Σέρρας, γιατί δεν θα μείνει ούτε πέταλο.

Δεν είναι μόνο οι ταβέρνες, είναι και η παραοικονομία που θα ξεφυτρώσει από δίπλα. Μαλλί της γριάς, φιστίκια - «έλα ο Τσακακτσούκας»- καρπούζια, κοκκινόχωμα, καρέκλες -«ελάτε, μαντάμ, έχω τον θρόνο του Φιλίππου με πέντε ευρώ σε πλαστικό και με είκοσι ευρώ σε ελενίτ». Και βέβαια αγαλματάκια, χιλιάδες αγαλματάκια, τσολιάδες -οι τσολιάδες είναι παντού, ακόμη και στους μακεδονικούς τάφους- μικροί Αλέξανδροι, μεσαίοι Αλέξανδροι, μεγάλοι Αλέξανδροι, Βουκεφάλες με κάρο, Βουκεφάλες σκέτοι, Αριστοτέληδες, αλλά και Πλάτωνες για να μην πάρουν αέρα τα μυαλά του Σταγειρίτη. Τη μεγαλύτερη θραύση θα την κάνουν τα αγαλματάκια της Παναγιωταρέα με τη λευκή φράντζα, διότι εδώ στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, τους τάφους μας εκπροσωπεί η Παναγιωταρέα.

Λυπάμαι προκαταβολικώς τους άμοιρους τουρίστες που θα έρθουν από τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Βομβάη, το Ρίο Ντε Τζανέιρο και το Σίδνεϊ για να δουν από κοντά τον περιλάλητο τάφο της Αμφιπόλεως. Για να φτάσουν στο μνημείο, θα πρέπει πρώτα να φάνε γαρδούμπα, κοντοσούβλι, φρυγαδέλι, τηγανόψωμο, τζατζίκι, τυροκαφτερή, να πιουν τσίπουρο, ούζο, ρετσίνα, σαλέπι, να αναπνεύσουν οκάδες τσίκνας και στο τέλος να φάνε και μία στον πισινό από τη σάρισα του κράχτη. Οι περισσότεροι θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια νωρίς κι όσοι γενναίοι καταφέρουν να φτάσουν στον τάφο θα είναι τόσο ξεθεωμένοι από την κάπνα, το αλκοόλ και τη χοληστερίνη που δεν θα βλέπουν την τύφλα τους. Οι γεροντότεροι εξ αυτών θα πουν «δεν πάει στο διάολο, αφού βρέθηκα σε τάφο, ας κλείσω εδώ τα βασανισμένα μάτια μου, που να τρέχω πίσω στο Λος Άντζελες». Ας είναι ελαφρύ το χώμα...

Φοβούμαι ότι ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός θα υπερισχύσει τελικώς του αρχαίου και ότι ο Ιστορικός του Μέλλοντος θα γράψει κάποτε τα εξής: «Η Αμφίπολη είναι περιοχή του Νομού Σερρών που φημίζεται για το κοκορέτσι της»...
avgi.gr