«Δεν περιγράφω άλλο...»

Ας υποθέσουμε πως έχεις όλη την καλή διάθεση να προσεγγίσεις τις εκθέσεις του Δ.Ν.Τ, τις αναλύσεις των στελεχών του και τις δηλώσεις των αξιωματούχων του χωρίς προκατάληψη.

Δεν είναι εύκολο βεβαίως αυτό, ιδιαίτερα αν...
ζεις σε μια χώρα που έχει βιώσει με δραματικό τρόπο τις συνέπειες από τις αστοχίες των προγραμμάτων διάσωσης.

Ας πούμε όμως ότι τα ξεπερνάς όλα αυτά και βρίσκεσαι απέναντι στις τελευταίες εκτιμήσεις του Πολ Τόμσεν για τον οποίο δεν έχεις σχηματίσει την καλύτερη γνώμη και γι αυτά που έκανε στην Ελλάδα, αλλά και για όλα όσα του χρεώνουν οι χώρες από τις οποίες πέρασε στο παρελθόν.

Διαβάζεις λοιπόν ότι ο υψηλόβαθμος παράγοντας του Δ.Ν.Τ. αποθεώνει την Ελλάδα γιατί «η δημοσιονομική προσαρμογή που πέτυχε είναι πρωτοφανής στα παγκόσμια δεδομένα».

Τσιμπιέσαι για να δεις αν είσαι ξύπνιος. Ο πόνος σε προσγειώνει, δεν βλέπεις όνειρο. Ξανακοιτάς με προσοχή μπας και έκανες λάθος, μπας και μπέρδεψες την επιθυμία σου με την πραγματικότητα. Οι λέξεις παραμένουν πεισματικά στη θέση τους.

Συνεχίζεις και λίγο παρακάτω πέφτεις πάνω σε μια άλλη εξαιρετική κουβέντα του κ. Τόμσεν για την Ελλάδα: «Δεν μπορεί να συνεχιστεί η μείωση των δαπανών εκείνων που έχουν οδηγήσει σε φαινόμενα, όπως νοσοκομεία να μην έχουν σύριγγες και τα λεωφορεία καύσιμα». Με κίνδυνο να αφήσεις σημάδι στο μπράτσο σου, ξανατσιμπιέσαι. Όμως και πάλι οι λέξεις εκεί, θρασύτατα ακούνητες.

Αρχίζεις πια να αναρωτιέσαι για το τι συμβαίνει. Στο μυαλό σου μπαίνουν βέβηλες σκέψεις: «Μήπως ο Τόμσεν έγινε ξαφνικά ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως με το πες-πες κατάφερε ο Τσακαλώτος να τον πείσει; Αλλιώς δεν βγαίνει νόημα. Αυτά που λέει είναι ακριβώς αυτά που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ».

Πλησιάζοντας τα όρια της παράκρουσης αποφασίζεις να ολοκληρώσεις την ανάγνωση. Σφάλμα τεράστιο γιατί ακολουθεί ψυχρολουσία.

Ο παλιός Τόμσεν είναι ξανά μαζί μας: «Πρέπει να πάει η Ελλάδα σε σταδιακή μείωση του αφορολόγητου-πόσο δεν μας λέει αλλά ξέρουμε ότι το θέλει κοντά στα 7.000 ευρώ». Και αμέσως μετά έρχεται η χαριστική βολή:

«Χρειάζονται πρόσθετα μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ γιατί οι στόχοι του προγράμματος που συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι δεν είναι ρεαλιστικοί». Γέρνεις. Το κεφάλι βαρύ, η ψυχή χαμένη από την εναλλαγή των συναισθημάτων. Πριν από την κατάρρευση μία φράση βγαίνει από το στόμα σου: «δεν περιγράφω άλλο».

Τάσος Παππάς

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
 efsyn.gr