Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ο κύκλος δεν κλείνει με λίγους

Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Τα σκάνδαλα, που άλλοτε εξέπλητταν και ορισμένα ψυχαγωγούσαν το κοινό, το ξεχαρβάλωμα του μανδύα ο οποίος κάλυπτε ανίερες συμφωνίες και μέσα από τις ρωγμές του άλλος έβλεπε και ξεσπούσε λοιδορώντας και άλλος ταυτιζόταν και «ξεσήκωνε» πρακτικές, τώρα μόνο εξοργίζουν και πονούν. Η παρέλαση των εκατομμυρίων ευρώ σε μίζες (65,5 εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν ως «δώρα» μόνο για τα υποβρύχια), των εκατομμυρίων ευρώ ως δανεικά και αγύριστα (17 και 110 και 138 εκατομμύρια ευρώ σε δάνεια/συμφωνίες – χάρισμα μόνο στην υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου), σε μια χώρα σχεδόν ακινητοποιημένη οικονομικά, με περίπου δύο εκατομμύρια ανέργους, δυσθεώρητα δημόσια χρέη και αβέβαιο μέλλον αγανακτεί, ταπεινώνει και καταβαραθρώνει ψυχικά την πάσχουσα πλειοψηφία.
Δεν έλκεται πλέον ο πολίτης από τα εξαχρειωμένα πρότυπα, δεν τέρπεται από τη σήψη, την αποστρέφεται. Ολο και πιο φανερά. Και μια «αξία» χωρίς «ζήτηση», εκπίπτει. Το φάσμα της δίωξης και καταδίκης της διαφθοράς, που κάποτε ήταν αδιανόητο, επανατοποθετεί τους συντελεστές της ζωής σε μια νέα τάξη. Βέβαια ο κύκλος δεν κλείνει με λίγους. Θα πρέπει να αποσυρθεί μαζικά το ενδιαφέρον από την αρπαχτή και να υπάρξει σταθερή άνωθεν βούληση για κάθαρση προκειμένου να σταματήσει η διαρκής παλινδρόμηση της «μηχανής».
Η κοινωνία ακμάζει ή παρακμάζει μαζί με τις αξίες της. Το επίπεδο ζωής μας επιδεινώνεται, κατεβαίνει, και μετά ανεβαίνει και πάλι σπρωγμένο από τις κοινωνικές δυνάμεις. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι ο δρόμος που ανεβαίνει και ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ένας... Ενας λαός είμαστε. Και τζογαδόροι, κομπιναδόροι, διαπλεκόμενοι, ευτελείς, αχρείοι, αλλά και αυτοδημιούργητοι μπροστάρηδες - σκυλιά στη δουλειά, γρήγοροι στο μυαλό, ανθεκτικοί στις αντιξοότητες. Το ζήτημα είναι πώς κοιτάζουμε το «νόμισμα». Αν βλέπουμε «κορώνα» ή «γράμματα». Και αν θα σταματήσουμε σ’ αυτόν τον τόπο να κρατάμε ό,τι μας βολεύει, τη μια μέρα να στρογγυλοκαθόμαστε στη μια όψη και την επόμενη να οχυρωνόμαστε πίσω από τη δεύτερη, φωνασκώντας ως θύματα ή εφορμώντας ως θύτες.
Ολη η ιστορία της νεότερης Ελλάδας είναι υποδόρια και μια φλογισμένη ταλάντευση από τον βόρβορο στην κορυφή, από το γήτεμα στο ανάθεμα. Ο κύκλος έπαρση-αναδίπλωση-έπαρση κρατάει χρόνια. Τώρα, ο όποιος ναρκισσισμός μας, σκουληκοφαγωμένος από την κρίση, τη διαπόμπευση, καταρρέει. Πλέον, η νέα εικόνα μας ανασυντίθεται πάνω σε μια βάση με περισσότερο πνεύμα, που ενισχύει -απ’ ό,τι φαίνεται- τη γέφυρα η οποία συνδέει το εγώ με το απέναντι πρόσωπο, με τον άλλο. Γνωρίζουμε, ο καθένας κλεισμένος στο γραφείο του, στο μαγαζί του, στο διαμέρισμά του, ότι δεν είμαστε πραγματικά μόνοι, ότι μοιραζόμαστε την έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη να βάλουμε τέλος στην προβληματική κοινωνική μας κατάσταση. Ομως αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται ειλικρινής πολιτική βούληση για ξεσκέπασμα των φαύλων και μαζί αντίσταση στο προμελετημένο «λάθος», στο κεκαλυμμένο ή απροκάλυπτο πλιάτσικο, χρειάζεται ένα απρόσβλητο «μύγδαλο» πολιτικής λογικής, ευαισθησίας και ανδρείας.
(Καθημερινή 17/1)

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

                                                                                                                                                          Καθημερινή 17/1/14

Γιατί δεν πρέπει να βρούμε πετρέλαιο στην Ελλάδα


Του Θοδωρη Γεωργακοπουλου
Καθώς η ελληνική κυβέρνηση, τώρα, στις αλκυονίδες του 4ου Μ.Π. χρόνου (Μετά Πτώχευσης) προσπαθεί να σφυρηλατήσει μιαν αφήγηση ελπίδας και αναζωογόνησης, έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά σε έναν από τους κινδύνους που ελλοχεύουν στα αμέσως επόμενα χρόνια, οι οποίοι είναι πολλοί και περιλαμβάνουν και το ενδεχόμενο οι πολίτες όντως να πιστέψουν την αφήγηση που τώρα, στις αλκυονίδες του 4ου Μ.Π. χρόνου, προσπαθεί να σφυρηλατήσει η κυβέρνηση.
Ο κίνδυνος για τον οποίο θέλω να γράψω είναι ο εξής:
Το ενδεχόμενο να εντοπιστούν στην Ελλάδα μεγάλα και εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου.
Πολλοί προσβλέπουν στο ενδεχόμενο αυτό με λαχτάρα, σαν να κάθεται η χώρα πάνω σε μια θάλασσα από χρήμα που, αν την εκμεταλλευτεί, θα εξασφαλίσει εύκολη ευμάρεια στον λαό για παντοτινά, πράγμα που είναι ο πυρήνας του Greek Dream άλλωστε.
Η παγκόσμια πραγματικότητα, δυστυχώς, λέει άλλα.
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 24 χώρες στον κόσμο που στηρίζουν την οικονομία τους στην ενέργεια (άνω του 60% των εξαγωγών τους είναι πετρέλαιο ή φυσικό αέριο). Από αυτές, οι 23 δεν είναι Δημοκρατίες. Είναι καλά τεκμηριωμένο το φαινόμενο πια, έχει και όνομα: «Resource curse». «Η κατάρα των πόρων». Οι χώρες που έχουν φυσικό πλούτο τείνουν να κυβερνώνται από αυταρχικά καθεστώτα και οι λαοί τους στερούνται βασικών ελευθεριών.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, παραδόξως καθόλου πολιτισμικοί, αλλά αμιγώς οικονομικοί: μια εξωγενής πηγή πλούτου που ελέγχεται εξ ολοκλήρου από το κράτος είναι αυτονόητη γεννήτρια διαφθοράς. Ο πυρήνας της οικονομικής δραστηριότητας στρεβλώνεται, στρέφεται από την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών στη νομή των εσόδων από τις εξαγωγές του φυσικού πλούτου. Η κρατική εξουσία γιγαντώνεται, η ισχύς της πολλαπλασιάζεται και, καθώς ο προϋπολογισμός του κράτους παύει να εξαρτάται από τη φορολογία του λαού, οι πολίτες απομακρύνονται από την κυβέρνησή τους και η λογοδοσία αποδυναμώνεται. Χώρες που ήταν ανελεύθερες όταν ανακάλυψαν πετρέλαιο στο υπέδαφός τους δεν έχουν πάψει να είναι ανελεύθερες, και κατά κανόνα έγιναν πιο διεφθαρμένες.
Οπότε τι σημαίνει αυτό για μια χώρα όπως η Ελλάδα;
Για να μελετήσουμε το σενάριο και να αξιολογήσουμε τις πιθανότητες, μπορούμε να κοιτάξουμε το παράδειγμα της μιας χώρας που στηρίζει τις εξαγωγές της στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και δεν είναι χούντα: Της Νορβηγίας.
Η Νορβηγία είναι ανάμεσα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, και ταυτόχρονα μια από τις περισσότερο δημοκρατικές. Η κρίσιμη διαφορά της με τις υπόλοιπες 23 αμιγώς πετρελαιοπαραγωγούς χώρες είναι πως, όταν ανακαλύφθηκε πετρέλαιο στο υπέδαφός της, ήταν ήδη πλούσια, και είχε ήδη μια βαθιά δημοκρατική παράδοση 70 χρόνων.
Η Ελλάδα, θα μπορούσε να πει κανείς, έχει μια δημοκρατική παράδοση 40 χρόνων. Και ανήκει και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έναν από τους σημαντικότερους θεματοφύλακες της Δημοκρατίας στον κόσμο. Και είναι -ακόμα και σήμερα, σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη- σχετικά πλούσια. Ενα ξαφνικό δωράκι στο ΑΕΠ από τα έγκατα της γης θα μπορούσε να της λύσει πολλά προβλήματα.
Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι Νορβηγία. Η Δημοκρατία της, όπως έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, είναι μεν καθιερωμένη, αλλά ακόμα ευάλωτη. Είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Fund For Peace, που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Τρίτη, η Ελλάδα είναι το 138ο «πιο αποτυχημένο» κράτος σε μια λίστα 178 κρατών που κατατάσσονται ανάλογα με το πόσο «failed states» είναι, και άρα τοποθετείται πιο ψηλά (και άρα είναι πιο «αποτυχημένη») από χώρες λιγότερο δημοκρατικές όπως η Ουγγαρία, το Κατάρ και η Σιγκαπούρη (η Νορβηγία σ’ αυτή τη λίστα είναι 3η από το τέλος). Αν στην Ελλάδα βρισκόταν πετρέλαιο, κι αν το ήδη γιγάντιο και διεφθαρμένο κράτος αποκτούσε έναν αναπάντεχο μποναμά προς διανομή, ποιος θα καλούνταν να το διαχειριστεί;
Το -δημοκρατικά εκλεγμένο- ελληνικό πολιτικό προσωπικό, οι Λιάπηδες κι οι Τσοχατζόπουλοι και οι υπόλοιποι, οι σημερινοί και οι παλαιότεροι, έχοντας να διαχειριστούν μια οικονομία μεγέθους ταπεινού, κατάφεραν να την κάνουν την πιο διεφθαρμένη ανάμεσα στις άλλες δυτικές Δημοκρατίες, και τελικά να την πτωχεύσουν. Αν το πολιτικό προσωπικό που διαμορφώνεται σήμερα -τους βλέπετε, τους ψηφίζετε- αποκτήσει στη διάθεσή του μια οικονομία μεγέθους μεγαλύτερου, τι πιστεύετε ότι θα την κάνουν;
Δεν ξέρω αν η ίδια η Ελληνική Δημοκρατία θα κινδύνευε αν βρισκόταν πετρέλαιο στην Ελλάδα. Ωστόσο, το σενάριο ενός ακόμα πιο γιγάντιου κράτους-πατερούλη που θα χάριζε άκοπο πλούτο στην ελίτ και στους εξαρτημένους ψηφοφόρους/πελάτες θα ήταν το πιθανότερο. Αυτό το δωράκι της φύσης θα γινόταν δεκανίκι για τη διαιώνιση της διαφθοράς και της πελατειακής δημοκρατίας ετούτης της χώρας και σε ένα μέλλον χωρίς μνημόνια - κάτι που, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι και για πάρα πολλούς ψηφοφόρους το ζητούμενο.   
(Καθημερινή 17/1)

Τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα αναλαμβάνει ο Μανώλης Καραμολέγκος !


Παραπολιτική


Τον ρόλο του κύριου διαπραγματευτή με την τρόικα θα αναλάβει ο επιχειρηματίας Μανώλης Καραμολέγκος, όπως ανακοίνωσε σήμερα η κυβέρνηση.

Ο κ. Καραμολέγκος με αυτόν τον τρόπο αναμένεται να ηγηθεί των ελληνικών προσπαθειών να αποφευχθούν νέα επώδυνα μέτρα αλλά και να βελτιωθούν τα ήδη υπάρχοντα.

Υπενθυμίζεται πως ο γνωστός επιχειρηματίας απήχθη το βράδυ της Τρίτης στην περιοχή του Γέρακα, ωστόσο κατάφερε να διαφύγει με εντυπωσιακό τρόπο αφού έπεισε τον, οπλισμένο με πιστόλι και χειροβομβίδα, φρουρό του να τον απελευθερώσει και  κατόπιν να παραδοθεί.

Μια σημαντική είδηση από το ιδιότυπα έγκριτο Κουλούρι εδώ.

Η μεγαλύτερη έκθεση που έχει γίνει ποτέ για τον Ελ Γκρέκο διοργανώνεται στο Τολέδο


Παραπολιτική

Στη μεγαλύτερη έκθεση για τον Ελ Γκρέκο που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ και η οποία θα λάβει χώρα στο Τολέδο της Ισπανίας, θα «ταξιδέψουν» τρία έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου από την Ελλάδα.

Πρόκειται για τους πίνακες «Ο Άγιος Λουκάς ζωγραφίζει την Παναγία» και «Η Προσκύνηση των Μάγων» (1560-67), από τη Βυζαντινή Συλλογή του Μουσείου Μπενάκη και η «Στέψη της Θεοτόκου» (1570) από το Κοινωφελές Ίδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης».

Τα έργα αυτά θα συμπεριληφθούν στην έκθεση με τίτλο «Ο Έλληνας του Τολέδο» («The Greek of Toledo»), που θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Santa Cruz από 14 Μαρτίου έως 14 Ιουνίου 2014.
Η έκθεση, που γίνεται στο πλαίσιο του Έτους Ελ Γκρέκο, όπως κηρύχθηκε το 2014 από Ισπανία και Ελλάδα (η χώρα μας το έχει κηρύξει από το 2012), γίνεται με αφορμή τα 400 χρόνια από τον θάνατο του Κρητικού ζωγράφου, που συμπληρώνονται στις 7 Απριλίου.

Θα είναι η μεγαλύτερη έκθεση που έχει γίνει ποτέ για τον κορυφαίο δημιουργό και η πρώτη στο Τολέδο, στην οποία θα εκτεθούν έργα του από ξακουστά ιδρύματα από όλο τον κόσμο, όπως η Βασιλική Ακαδημία της Ιστορίας, η Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αγίου Φερνάντο, το Μουσείο ντελ Πράδο, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης και η Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσινγκτον.

Αναλυτικά εδώ, η σχετική σελίδα στο Facebook εδώ.

«Ο Σουμάχερ δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως τον γνωρίζαμε»...




Ένας εξειδικευμένος γιατρός στα εγκεφαλικά τραύματα, δήλωσε πως στην περίπτωση που ο Μίκαελ Σουμάχερ επιβιώσει από τον σοβαρό τραυματισμό του, που τον κρατάει καθηλωμένο στο νοσοκομείο, δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν και...
όπως τον ήξερε ο κόσμος πριν το ατύχημά του.

Την ίδια ώρα, όπως αναφέρει η «Telegraph» οι Γάλλοι γιατροί που έχουν αναλάβει την επίβλεψη του επτά φορές πρωταθλητή της Φόρμουλα ένα, έχουν αρχίσει να πραγματοποιούν τεστ στον διασωληνωμένο πολυτραυματία που βρίσκεται σε τεχνητό κώμα.


Στον Σουμάχερ έχει ήδη πραγματοποιηθεί μια χειρουργική επέμβαση όπου του αφαιρέθηκε ένα μέρος του κρανίου του για να μπορέσει να επουλωθεί το τραύμα και να μειωθεί η εγκεφαλική πίεση, αλλά η κατάστασή του παραμένει κρίσιμη.

Ο ειδικός σε εγκεφαλικά τραύματα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Λονδίνου, Richard Greenwood, δήλωσε πως στην περίπτωση που καλυτερεύσει η κατάσταση του Μίκαελ, θα πρέπει να συμβιβαστεί με μια εντελώς διαφορετική ζωή από εκείνη που έκανε πριν το ατύχημα που είχε κάνοντας σκι στη Γαλλία.

Όπως αναφέρουν οι «Times», ο γιατρός δήλωσε πως αν ο Σουμάχερ επιβιώσει, «δεν θα είναι ποτέ πια ο Σουμάχερ... Θα είναι ένα διαφορετικό άτομο και η επαναφορά του και η αποκατάσταση του τραύματός του θα πετύχει μόνο αν δεχτεί αυτό το γεγονός. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα για τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με τα όριά τους και πρέπει να παραδεχτούν πως έχουν πλέον αλλάξει.

Ο Greenwood μίλησε κατά τη διάρκεια της παρουσίασης μιας μελέτης που έδειξε πως τα άτομα που τραυματίστηκαν στο κεφάλι είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα σε σχέση με τα άτομα που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχο χτύπημα.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο «Journal of American Medical Association Psychiatry» και βασίζεται σε μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε 220 χιλιάδες άτομα.

Προφυλακιστέος ο Σωτήρης Εμμανουήλ...


Προφυλακιστέος για την υπόθεση των υποβρυχίων κρίθηκε ο Σωτήρης Εμμανουήλ μετά την απολογία του στον ανακριτή.

Ο Σωτήρης Εμμανουήλ, ο οποίος υπηρέτησε ως...
πρόεδρος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, επί θητείας Άκη Τσοχατζόπουλου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κρίθηκε προσωρινά κρατούμενος με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο κ. Εμμανουήλ φέρεται να έχει λάβει και διακινήσει μίζες 24 εκατομμυρίων ευρώ, και φέρεται αποδέκτης μιζών ύψους 17 εκατομμυρίων ευρώ, ο ίδιος πάντως αρνείται τις κατηγορίες.


Ο κ. Εμμανουήλ υποστηρίζει πως τα 17 εκατ. ευρώ που διακινήθηκαν μέσα από το λογαριασμό του αποτελούν «νόμιμα χρήματα».

Ο πρώην επικεφαλής των ναυπηγείων Σκαραμαγκά απολογείται από το πρωί ενώπιον του ανακριτή κατά της διαφθοράς, Γαβριήλ Μαλλή, και η εμπλοκή του σύμφωνα με τη δικογραφία αφορά στη σύμβαση για την προμήθεια των υποβρυχίων.

Αύριο Σάββατο απολογείται ο πρώην στενός συνεργάτης του Άκη Τσοχατζόπουλου Γιάννης Μπέλτσιος, που συνελήφθη την ίδια μέρα με τον κ. Εμμανουήλ...
 

Ά,ρέ λυσσάρικο Κολωνάκι τί εξελίξεις έζησες!...

Η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ, γωνία μέ Ηροδότου στό Κολωνάκι. Αρχές τού 1900...
Η κατάσταση τού λεωφορείου είναι τέτοια πού σέ κάνει νά σκέφτεσαι ότι "πάει", μόνο καί μόνο, λόγω κατηφόρας γιατί καί 'κεινο τό κακορίζικο τό οδόστρωμα είναι..."καμωμένο γιά  λίγα τρακτέρια πού οργώνουν τήν έρημη γή"... Αρχές 1900 μέ 1930...Οπωσδήποτε προπολεμικά γιατί λείπουν κτίρια μεταπολεμικά.
Από τότε περάσανε χρόνια πολλά καί ζόρικα. Η Αθήνα, κυρίως, μετά τόν πόλεμο χτίστηκε στή σημερινή -ελεεινή- μορφή της. Τά σπίτια  εκσυγχρονίσθηκαν εσωτερικά καί τεχνολογικά γιά τήν ευκολία τών ενοίκων τους. Λέω εσωτερικά γιατί η ύπαρξη π.χ. τουαλέτας μέσα στά σπίτια έγινε υποχρεωτική από τόν οικοδομικό κανονισμό κάπου μεταξύ 1965 καί 1970 όπως μού 'πε κάποτε σέ σχετική συζήτηση ο -λόγω επαγγέλματος- γνώστης  τής σχετικής νομοθεσίας Δημήτρης Μάντικας. Όχι ότι μέχρι τότε  τά σπίτια δέν είχανε W.C. αλλά περισσότερο γιατί -μέ αιτία αυτή τήν παράλειψη τού νόμου- υπήρχαν μερικά προβλήματα μέ τρεχούμενα καί στάσιμα "κατρουλοειδή ύδατα" σέ απόμακρες φτωχοσυνοικίες καί γειτονιές τής Αθήνας (πόλεμοι, ξεριζωμός, εμφύλιος κτλ.)
Γιά τά "εξωτερικά" τών  σημερινών κτιρίων μιά βόλτα στήν Αθήνα πείθει γιά τή συμβολή τής αντιπαροχής στήν υλοποίηση τών "αισθητικών οραμάτων" καί τών "οικιστικών ονείρων" τής νύν Αθηναϊκής μεσαίας τάξης καθώς -επίσης- καί όσων τήν "εγκαταστήσανε" στό θρόνο της... 
Νομοθετώντας ό,τι κι ό,τι...
Πρέπει, πάντως, νάναι -όντως- παλιά η φωτογραφία γιατί, παρότι δέν μπορώ νά έχω στή μνήμη μου εικόνα τού Κολωνακίου πρό τού '65 -μικρός στήν ηλικία, δέν πήγαινα κατά 'κεί. Εντούτοις ενώ "πρόλαβα" καί θυμάμαι τό τράμ, πού καταργήθηκε στήν Αθήνα περί τό '55, δέν "πρόλαβα" λεωφορεία μέ  "πρυμνιά" πίσω πόρτα σά τού "Superferry" καί τού "Blue Star Ithaki"!

 Γι αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ -γιά τή φωτογραφία- στό φίλο μου τό Μιχάλη Γ. Γρυπάρη  πού "σκαλίζει καί βρίσκει" καί μάς στέλνει αναμνήσεις...
Δ.Ν.Α.