Rent a Donkey : Ο μεταπολεμικός τουρίστας ήταν εποχούμενος. 'Οχι σέ Ferrari αλλά σέ burros καί burritos...

 Ο Γάϊδαρος στή Μύκονο -καί στά περισσότερα νησιά εκείνα τά χρόνια- ήταν εργαλείο καί μέσο δουλειάς γιά πολύ κόσμο καί όχι μόνο γιά τούς γεωργούς...
...καί ήταν μέσο οικολογικό γιατί δέν έβγαζε, σέ αντίθεση μέ τά αυτοκίνητα, συνεχώς  βλαβερά καυσαέρια Η αλήθεια είναι ότι, συχνά, απέρριπτε καθ' οδόν στερεά καί αβλαβή απόβλητα (γαβαλίνες) χρήσιμες γιά τή λίπανση κήπων κλπ. (Οι παλιότεροι, εάν προσέξετε, όταν περπατούν κοιτάζουν, από συνήθειο, κάτω...)
 Ήταν, λοιπόν, τό κύριο μέσο μετακίνησης (εκτός από τά πόδια) γιά μεγάλες καί δυσπρόσιτες αποστάσεις. Γιά τούς τουρίστες ήταν καί μέσο αναψυχής. Οι πολλοί δρόμοι, τότε, γιά αυτοκίνητα απουσίαζαν πλήν τού παραλιακού Τούρλου-Ορνού καί εκείνου τής Άνω Μεράς. Όπως, επίσης, απουσίαζαν καί τά ίδια τά αυτοκίνητα...
Στά αρχές τής δεκαετίας τού '50 ήρθε τό πρώτο αυτοκίνητο καί καθώς δέν υπήρχε, τότε, κινηματογράφος στή Μύκονο... 
...όσοι δέν είχαν φύγει ποτέ από τό νησί τό πρωτοαντίκρισαν μέ δέος (!). 
Καί ήσαν πολλοί...

Βοήθειά μας!...

"Κι όμως, η πραγματικότητα επιμένει να μας διαψεύδει. Μία από τις πιο σοκαριστικές εικόνες από την αρχή της πανδημικής κρίσης εμφανίστηκε πριν λίγες ώρες στην οθόνη μου: Την Κυριακή των Βαΐων, ένας ιερέας ντυμένος με γαλάζιο ράσο σκύβει για να κοινωνήσει ένα παιδί, πέντε το πολύ έξι ετών. 

Στο πλάι του μια γυναίκα κρατάει τη μάκτρα, το πορφυρό μαντήλι με το οποίο θα σκουπιστεί το παιδί. Το παιδί της, υποθέτουμε βάσιμα. Στο διπλανό καρέ, ο ίδιος ιερέας ετοιμάζεται να κοινωνήσει ένα ακόμη πιο μικρό παιδί που βρίσκεται στην αγκαλιά του πατέρα του. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου –όπως κάνουμε για να σιγουρευτούμε ότι δεν κοιμόμαστε– και ξανακοίταξα την οθόνη. Όχι, δεν επρόκειτο για άσχημο όνειρο. 
 ιερέας είναι ακόμη εκεί. Το ίδιο και τα παιδιά. Έψαξα περισσότερο, με την ελπίδα η φωτογραφία να είναι παλαιότερη. ‘Η έστω να είναι προϊόν μοντάζ κάποιου κακόβουλου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι γεγονός. Ψάχνοντας βρήκα κι άλλες εικόνες από άλλους ναούς. Και διάβασα φήμες για αντίστοιχα περιστατικά σε πολλές ακόμη εκκλησίες.   

Δεν συμπαθώ τις δίκες των social media. Απεχθάνομαι όσους κουνάνε το δάχτυλο και επικρίνουν τις συμπεριφορές απερίσκεπτων συμπολιτών τους, μόνο και μόνο για να επιδείξουν την ανωτερότητά τους. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με απερισκεψία, αλλά με έγκλημα. Χωρίς εισαγωγικά ή αποσιωπητικά. Έγκλημα. Ένας ιερέας, μισθοδοτούμενος από τους φόρους μας, εγκληματεί σε κοινή θέα. Και θλίβομαι που το λέω, αλλά συνένοχοι στο έγκλημα είναι οι γονείς των άτυχων αυτών παιδιών. Όχι μόνο εις βάρος των τέκνων τους, αλλά εις βάρος συγγενών και φίλων που θα νοσήσουν εξαιτίας τους. Εις βάρος όλων μας. 
Ο Κρίστοφερ Χίτσενς έχει πει πολλά που θα ταίριαζαν στην περίπτωση, αλλά θα ξεχωρίσω το εξής: «Ποτέ μην μένεις θεατής της αδικίας ή της ηλιθιότητας. Να αναζητάς επιχειρήματα και να τις αμφισβητείς. Στον τάφο θα έχεις αρκετό χρόνο για να μένεις σιωπηλός.»"

Απόσπασμα από κείμενο του Γιάννη Γορανίτη (διαβάστε το ολόκληρο ΕΔΩ)...

πηγη lifo.gr